Natuurlijk heeft het met het eind van het jaar te maken. Maar de afgelopen dagen staan erg in het teken van herinneringen ophalen. De top 2000 heeft er erg mee te maken want muziek heeft een groot associatief effect. Bij veel nummers komen herinneringen boven. En natuurlijk staat deze periode vol met tradities. Voor mij betekent dat Oliebollen bakken. Ook vanmorgen stond ik om 2 uur in de nacht Oliebollen in kratten te pakken. 6000 oliebollen later kroop ik weer in bed. Door de loop van de jaren is er veel veranderd want toen toen we de bollen nog thuis op de boerderij bakten deden we daar 2 dagen over. De nieuwe ovens zijn processor bestuurd en dat houdt in dat er nauwelijks tijd is voor even rusten want de machine gaat stug door. Alle bollen egaal van kleur en even groot. De geur hangt wel de hele dag nog een beetje om me heen, toch zou ik dat stukje traditie niet willen missen.
De afgelopen dagen ben ik ook aan het opruimen geweest van spullen die ik door de loop van tijd tijdens mijn werkzame leven heb verzameld: opleidings boeken, cadeautjes als dank voor presentaties, beoordelingsformulieren, bevorderings brieven, gratificatie brieven. Mijn loopbaan trok aan me voorbij. Verschrikkelijk leuke herinneringen.
Opeens vond ik een stapeltje foto’s. Plaatjes van beurzen, het cabaret wat we opvoerden aan het begin van het jaar, foto’s van de revue die we opvoerden. Het koortje wat we hadden met kerst of het optreden bij het afscheid van een directeur.
Veel van die dingen had ik in een doos gepakt want de laatste 5 jaren had ik een Flexplek. Niet een eigen bureau maar ergens een plekje in een kantoortuin. Want dat zijn de zegeningen van de moderne tijd je hangt je Laptop aan de stroom en maakt verbinding met het netwerk en je kunt werken. Of je in Utrecht zit of Amsterdam of Groningen, de werkomgeving is overal hetzelfde. De inrichting van de gebouwen zijn ook redelijk uniform dus je hoeft nooit echt te zoeken. Het nadeel is wel dat je niet een eigen stempel kan drukken op je werkplek want ‘s avond moet het weer weg zijn.
Ergens onder uit de doos kwam ik en kaart tegen met een spreuk erop. Die kaart heeft jaren op mijn kantoor gehangen: “Als je oordeelt, stop je met kijken”. De spreuk is van Wayne Dyer en werd gebruikt door Yolanda Eijgenstein in haar presentatie “the Happy Worker” die eens met veel plezier mocht horen. Sommige dingen zijn blijven actueel. Jaren nadat ik de spreuk op mijn kamer had hangen werd ik recruiter, daar geldt de spreuk zeker want bij een sollicitatie wordt vaak in de eerste minuut al een mening gevormd die vaak bepalend is.
Dat was ook de boodschap die ik haalde uit de kersttoespraak van de koningin. Je een beetje meer verdiepen in een ander. De spreuk gaat mee 2008 in, evenals de herinneringen. Er ligt weer een vol jaar voor ons om er iets moois van te maken. Laten we vooral blijven kijken!!
