Menu Sluiten

Maand: augustus 2008

OLPC

In Nederland hoor je maar weinig over [[wikipedia:OLPC]]. OLPC staat voor One Laptop Per Child. Het project heeft tot doel om alle kinderen in de derde wereld te voor zien van een goedkope laptop. Het project is gelanceerd onder de titel de $ 100 laptop. Critici vonden dat het project is mislukt want de kostprijs is op dit mometn $ 185,- Maar als je het uitdrukt in Euro’s komt het toch aardig in de buurt van 100.
Ik zag op TED een verhaal van Nicholas [[wikipedia:]]Negroponte over de voortgang. Natuurlijk zal het wel wat rooskleurig gebracht zijn maar ik was wel onder de indruk en verbaas me een beetje over dat het in Nederland zo rustig is. Als ik zoek op OLPC en Nederland dan zie ik eerst verhalen hoe graag men een XO (zo heet de PC ook wel) wil. Dan is dat tekenend, het is bedoeld om te functioneren in de derde wereld. Het verbruik is minder dan 2 Watt, uitgerust met wireless en meshtechnologie. Dit houdt in dat een XO niet direct een draadloze verbinding hoeft te hebben met internet maar dat dit ook kan via een andere (of meerdere) PC’s. Een XO kan dus ook een tussenstation voor anderen zijn. Deze technologie wordt ook gebruikt om een stad van draadloos internet te voorzien maar voor landen in Afrika is dit een ideale oplossing om afgelegen gebieden te voorzien. Het signaal kan er door middel van een satelliet gebracht worden en de XO draagt het signaal verder.
Leuk is om te weten dat aan de echte uitvoering niet zo’n slinger zit. Maar de organisatie verspreidt nog steeds dit plaatje omdat het zo veel zegt. De stroom opwekken kan handiger door een losse pedaal of iets dergelijks.
Naturlijk is er veel tegen te zeggen om de verworvenheden en verdorvenheden van onze westerse maatschappij naar de derde wereld te brengen. Het is immers veel aandoenlijker om een klasje kinderen te zien onder een blikken dak (als die er al is). Maar als we het echt menen dat die landen ook een toekomst moeten hebben dan moeten we de kinderen daar gaan scholen en het past dan niet om ze boekjes te verstrekken daar waar beter voor handen is. OLPC kan de komende jaren echt een verschil maken.
Zover het positieve plaatje, inmiddels is de organisatie in allerlei problemen verzeild, Microsoft bemoeit zich er mee want het kan toch niet zo zijn dat nieuwe markten worden aangeboord zonder dat gebruikers vast zitten aan Microsoft. Er worden nu ook versies uitgerold met Microsoft XP, coh arme kinderfn in de derde wereld. Intel doet ook een duit in het zakje, de OLPC werkt met een AMD chip. Topmensen stappen op en dat werkt niet allemaal positief uit. Een goed overzicht van de worsteling is hier te lezen.
Toch blijft mij het idee prikkelen.
Ik zou er wel graag iets aan willen doen in Nederland maar weet nog niet hoe. Want de OLPC is alleen in de US en Canada te bestellen en wordt dan verscheept. Verolgens kwam er commentaar want ook in de US is in sommig gebieden de OLPC meer dan welkom.  Enig idee hoe dit te ondersteunen?

Regionoordpanel

Vanmorgen kreeg ik weer een uitnodiging om mee te doen met de derde peiling van het regionoordpanel. Een initiatief dat werd aangekondigd door het dagblad. Ook de Leeuwarder courant doet mee. Dus heb ik me ingeschreven want als rechtgeaarde noordeling reageer je toch op de volgende uitnodiging:
Inwoners van Groningen, Friesland en Drenthe krijgen met RegioNoordPanel een mogelijkheid om via internet hun mening te geven over belangrijke noordelijke kwesties. Het panel is een initiatief van NDC Mediagroep, uitgever van ondermeer Dagblad van het Noorden en de Leeuwarder Courant. Geïnteresseerden kunnen zich als panellid opgeven
via www.regionoordpanel.nl.

Ze krijgen gemiddeld een keer per maand een kwestie voorgelegd. Ook weer via internet. Dat kan een grote kwestie zijn, zoals de bouw van een kerncentrale, maar het kan ook gaan om een ontwikkeling in een woonwijk van bijvoorbeeld Emmen.
3 peilingen verder ben ik maar afgehaakt.
De eerste ging over het rookverbod, de 2e over opvoeding van kinderen en vandaag een onderzoek van het UMCG. Vragen zoals: weet u wat diabetes is, of ik de verschillen ken tussen de verschillende soorten diabetes, hoe lang ik mijn tanden poets en of ik weet hoe lang ik ze eigenlijk moet poetsen en of ik tevreden ben met mijn mondgeur. Halverwege ben ik maar gestopt. Hoezo belangrijke noordelijke kwesties.
Een gemiste kans. Er liggen voldoende onderwerpen lijkt me: topsport in Groningen, ontwikkelingen in de Eemshaven, inkrimpen /verdwijnen suikerindustrie, de breedte van de Eemshavenweg, mogelijke vergrijzing van Drenthe, gezondheidszorg op het platteland. En dan heb ik het nog niet over Friese kwesties. Maar het kan natuurlijk zijn dat het bedrijf dat ingehuurd is uit Enschede / Amsterdam de mondgeur van Jan Hut een belangrijke noordelijke kwestie vindt.
Tijd om mijn tanden te poetsen, wel even de tijd voor nemen.

To facilitate

De afgelopen dagen kreeg ik een uitnodiging voor een conferentie van de International Association of Facilitors (IAF). De conferentie is van 3 tot 5 oktober in Groningen bij de Hanze Hogeschool. De IAF is een organisatie die ik al een aantal jaren op afstand volg.
Het is inmiddels ruim 20 jaar geleden dat ik de overstap maakte van onderhoudsmonteur naar opleidingen. Het eerste jaar was dat als instructeur bij technische opleidingen. Lesgeven over het afregelen van apparatuur en vrij snel daarna ging het over omgaan met elektronische apparatuur en computers.
Toen ik de overstap maakte naar landelijke opleidingen kreeg ik collega’s die het vak van trainer beoefenden. Mensen trainen in communicatieve vaardigheden of management vaardigheden. Een andere tak van sport dan mensen om leren gaan met apparatuur of het overbrengen kennis.
In die tijd waren we betrokken bij een reorganisatie / het opzetten van een nieuwe afdeling. We kregen de gelegenheid als afdeling zelf mee te denken en input te leveren. Iets wat ik in de jaren erna niet weer heb mogen meemaken. Vaak waren de latere reorganisaties top down, en als je al iets mocht inbrengen dan werd het meegenomen in de besluitvorming maar echt het gevoel dat je ertoe deed had ik nooit.
Het meedenken bij die reorganisatie werd begeleid door John en Maureen Jenkins. Een Amerikaans paar die nog steeds in Groningen wonen.
Achteraf denk ik dat ze een grote invloed op me hebben gehad want later kregen we als afdeling ook een training met als titel TOP (technique of participation). Delen ervan gebruik ik nog tot op de dag van vandaag. John en Maureen noemden zich ook facilitators. Het kostte me moeite om te begrijpen waar dat voor stond: wat was er mis met begeleider of trainer?
Later werd het me duidelijk dat “to facilitate” lastig te vertalen is. Begeleiden is het niet want dat suggereerd toch dat je de weg weet of dat iemand je hulp nodig heeft. Het te vertalen met faciliteren is het ook niet echt. Wat is het dan wel? Ik zal een poging ondernemen; de Jan Hut definitie:
Een facilitator zorgt ervoor dat een groep werkt aan een gezamenlijk doel waarbij de facilitator er voor zorgt dat alle leden van de groep input leveren. De groep gaat aan het werk met de inbreng van iedereen waarbij de onderlinge meningen worden uitgewisseld en gezocht wordt naar de verschillen en overeenkomsten. De rol van de facilitator is te zorgen dat dit alles gebeurd in een open zetting met respect voor ieders inbreng.
In die definitie zie ik ook een grote overlap met mediation. Bij mediation werk je ook toe naar een gezamenlijk standpunt. Dat lukt lang niet altijd maar de verschillen komen wel boven tafel.
Maureen was een poos de Chair van de IAF, ze stuurde me de uitnodiging met de vraag of ik nog mensen wist die er belangstelling voor hebben. Ik zal het mailtje gericht naar een aantal mesnen doorsturen maar mocht je na dit verhaal belangstelling hebbben, de informatie is te vinden via www.iaf-world.org. of http://www.iaf-europe-conference.org. En als je gaat, dan tref je me daar waarschijnlijk ook want als ik het enigszins kan bezetten, ben ik er.

Van 0 naar warp speed

De vakantie dit jaar was erg rustig, lekker in eigen land. We hebben veel gelezen, rond de caravan verkeerd. Thuis nog even een paar dagen rond gerommeld en maandag weer aan de slag. Hoewel het op de weg nog echt vakantie is, geen oponthoud of het moet al voor de openstaande bruggen zijn, zakelijk gaat het wel in de hoogste versnelling. als het zo doorgaat durf ik haast geen afspraken meer te maken want het bruist aan alle kanten. Dingen waarvan ik dacht: “ach als dat eens door zou gaan zou het leuk zijn”. Maar het lijkt wel of alles wat ooit eens is opgestart nu begint te lopen.
Het ICT platform in een volgende fase, de slimme meter krijgt belangstelling, andere projectjes komen in beweging, vandaag een paar keer wil je daar een voorstelletje voor maken want daar moeten we mee aan de gang. En wat voor mij zakelijk ook belangrijk is: “we hebben er budget voor”. Het een nog leuker dan het andere. Terwijl ik had gehoopt nog wat tijd te hebben voor het schilderen van ons huis.
De laatste dagen ben ik geconfronteerd met een zeer bekend probleem. Hoe krijg je mensen organisaties zo ver om content aan te dragen en te delen. Bijvoorbeeld op de site van het dorp waar ik woon hebben we een poos geprobeerd om een dorpsagenda te onderhouden: de voetbalvereniging, korfballen, volleybal,badminton, toneeluitvoering, intocht van Sinterklaas, de feestweek noem maar op. Het blijkt lastig te zijn deze informatie boven tafel te krijgen laat staan dat mensen het zelf gaan invullen.
De afgelopen week sprak ik met de makers van de site www.bijjouindebuurt.nl. Een site met allerlei evenementen, feesten en bezienswaardigheden. Inmiddels staan er heel, heel veel items in alleen blijft het lastig de content actueel te houden en het lijkt helemaal moeilijk mensen zelf de informatie in te laten vullen. Vanmiddag had ik een gsprek over een soortgelijk probleem. de agenda’s van de overheden hangen ook als los zand aan elkaar. Een leuke uitdaging om daar eens wat in te doen. In het verleden hebben we ook al eens een poging gedaan een noord nederlandse ICT agenda te krijgen. Niet gelukt maar misschien waren we te vroeg.
Het mag duidelijk zijn de vakntie is wat mij betreft voorbij. De vierdaagse was leuk, het camperen in de randstad ook. Nu alleen nog de feestweek bij ons op het dorp en dan kan het echt los.