Kerst 2011. Het einde van een heftig jaar. Het gaat economisch niet zo soepel meer. Ieder weldenkend mens weet en voelt al een poos dat er dingen gaan veranderen. Er is nu geen duidelijk moment zoals op 11 september 2001 maar het onbehagen is redelijk vergelijkbaar.
Oude vertouwde mechanismes werken niet meer. Het mechanisme van schandelijk verrijken wordt in de Arabische Lente aangepakt met gevaar voor eigen leven. Het schandelijk verrijken in ons land wordt bestreden vanuit tentjes. Maar het ongenoegen is niet veel anders. De superrijken in de westerse wereld hebben misschien geen bloed aan de handen maar hebben wel soms een erg groot stuk van de taart gepakt. Ik las een artikel van iemand van mijn leeftijd die met een vertrek regeleling van 67 miljoen nu over de wereld zwerft. Zowaar ook een schooltje voor SOS kinderdorpen had gebouwd. Daarin zijn we dan wel weer gelijk. Maar wat gaf hem het recht om zo een groot stuk van de taart te pakken? Zelfs al het hem wordt aangeboden.
Er komen andere tijden. De eerste contouren worden zichtbaar. En waar begint dat? Natuurlijk daar waar alles begint, in het hier en nu. Mensen krijgen weer belangstelling voor elkaar en de eigen omgeving. Niet meer dat noaberschap van vroeger. Dat waren andere tijden Maar wel kleinschalig zorgen voor elkaar. Eigenlijk is dat ook nooit weg geweest. Dat gebeurt vaak het eerst daar waar het allemaal wat lastiger is. In kleine dorpen of arme buurten. Daar zijn de voorzieningen vaak op afstand. Ze zoeken een plaats waar ze dingen kunnen delen, samen iets koken of spelletjes voor de kinderen. Daar is geen glimmend Multifunctioneel centrum voor nodig maar een huiskamer of een eenvoudige kantine is ook genoeg.
Voor mezelf was 2011 zeker een heftig jaar. Zakelijk moeten er keuzes gemaakt worden en natuurlijk was de verkiezing van "Het leukste dorp van Groningen" iets om niet te vergeten. Wat heb ik genoten van alles. De nominatie voor "Groninger van het Jaar" kwam totaal onverwachts. Ik heb behoorlijk lopen twijfelen of ik er wel goed aan deed mee te doen. Maar het gaat niet om mij. Ik besef me terdege dat ik symbool sta voor dorpen en hun inwoners in Groningen. Het maakt me aan een kant bescheiden want wie ben ik om dat te mogen doen maar aan andere kant ook geweldig trots want dat is toch wel wat het bij iedereen heeft los gemaakt.
De toekomst ziet er minder rooskleurig uit in economisch perspectief. Maar de eerste contouren van de nieuwe samenleving geven me hoop op een betere toekomst. De twee boeken waar ik eerder over schreef "Dappere nieuwe Wereld" en "de Wereld breekt open" geven me dat vertrouwen en ik zie het ook om me heen. In de dorpen in Groningen (en ook erbuiten) is een proces aan de gang van zelfbewustzijn. Redeneren vanuit eigen kracht en aandacht voor elkaar.
Iemand reageerde recentelijk naar me met de woorden: Zoals wel vaker na een gesprek met jou heb ik de rest van de middag glunderend rondgelopen. Mooi zoals jij “lastige zaken” of problemen weet om te denken naar kansen. En niet vanuit armoede, integendeel! Mooi om dat te lezen. Maar als dat zo is, is dat ook gelijk een opdracht voor me om dit nog lang en vaak te doen.
Kerst 2011. Onze kerstkaart is naar te weinig mensen gestuurd. Dus deel ik hem maar via deze weg. Onze beide kinderen zijn dit jaar uitgevlogen op weg naar hun eigen toekomst. We hebben ons eigen nestje in het centrum van het dorp. Daar stond om half 8 vanmorgen de muziekvereniging Concordia traditie getrouw Kerstliederen te spelen: "Ere zij God" en daarna "Stille Nacht".
Pretige Feestdagen.