Mijn vorige blog ging al over "het laten gebeuren". (proces regie noemde ik dat). En zoals zo vaak komt het onderwerp ook in de week erna nog wel eens ter sprake. Het werd dezelfde dag nog besproken op de omroep Zuidplas in Zevenhuizen Zuidholland. (zie en luister onderaan de vorige blog) Ook de rest van de week kwam het regelmatig aan de orde. Want burgers en inwoners moeten meer zelf doen en dat leidt tot vermakelijke situaties. Ik las dat in de gemeente Borger Odoorn een wethouder de opdracht van de raad heeft om te bezuinigen op groenonderhoud en hij kreeg de tip de bevolking in te schakelen. Dat idee komt van de PvdA. De maakbare samenleving nog in volle glorie, zo fout. Niet dat ik tegen ben om het zelf doen, integendeel, er is geen groter goed. Maar de gedachte dat een gemeente dat kan regelen door het te roepen is helemaal fout gedacht.
Het begint bij de bewoner. Die ergert zich aan de omgeving en wil er wel iets aan doen maar trof jarenlang een overheid die dat dwarsboomde met voorschriften en verboden. Bij ons op het dorp kregen bewoners letterlijk te horen dat het niet mocht. En dan heb ik het over vrij recent. Ook onze gemeente komt nu op het idee dat het goedkoper en opeens krijgen we de vraag of we het niet willen. Nee dus, niet alleen omdat het goedkoper is voor de gemeente.
Toch zijn we wel bezig met onze eigen leefomgeving we hadden een opruimactie in het kader van NlDoet en daar was ook de wethouder bij. Er zijn veel meer initiatieven om ons dorp netjes te houden. We zouden zelf zand aanbrengen in het park en een bank repareren. De gemeente zou het materiaal bezorgen. Alleen daar stokt het dan weer even. En wat mij betreft draait het om dit soort zaken als ik het heb over proces regie. Natuurlijk kan je dagelijks of wekelijk bellen met het gemeentehuis. Via de wethouder of burgemeester is er vaak wel wat meer mogelijk. Maar het gaat niet alleen om dat zand of planken. Het gaat erom dat de gemeentelijke organisatie ook ziet dat dit is wat ze kan helpen in tijden van bezuinigingen. Het gaat om het proces van loslaten als gemeente en de bewoners het zelf laten doen. Dat vraagt een andere houding. Dit proces is nog niet echt op gang bij onze gemeente anders hoefden we niet zo lang te wachten.
Maar het brengt het dorp ook een hoop als we het zelf doen. Ja het kost tijd en energie van mensen die het vaak al druk hebben. Maar tegelijkertijd wordt het dorp, straat of wijk ook weer een beetje van onszelf. Een mooi voorbeeld is de kabelkast bij ons voor de deur. Die wordt regelmatig beplakt met posters. Sinds enige tijd houden we die schoon van posters. En langzamerhand blijft hij langer schoon. Zodra er weer één hangt wordt hij weer verwijderd. (dat wil het best als de lijm nog nat is). Een bestaande poster nodigt uit tot het plakken van een volgende. En een discussie met een plakker levert alleen maar stress op, want hij heeft een doel posters plakken. Even wachten tot hij of zij weg is en hup in de container.
Oh ja en het met elkaar iets doen heeft vaak een leuk bijeffect. Je raakt met elkaar aan de praat en voor je het weet is er weer een plan, idee of actie gestart. Want daar gaat het om mensen ontmoeten in een plezierige sfeer. Dat kan tijdens een vergadering in een dorpshuis of Multifunctioneel centrum. Maar als je dat niet hebt, zijn er nog mogelijkheden te over. Ik kreeg een mooie tweet uit Laag-Soeren. Daar gaan ze met een dorpscaravan, straat voor straat bij langs en nodigen mensen uit voor een gesprek. Leuk idee. Ergens anders doen ze het aan de keukentafel. Maar het kan ook tijdens het schoonmaken van een wegwijzer. Het gaat om de ontmoeting. En soms lijkt het daarna wel als vanzelf te gebeuren