Het is mooi om te zien hoe de verkiezingen in Nederland en Amerika zijn verlopen. In Nederland zijn de "winnaars van de verkiezingen" met elkaar om tafel gegaan en dat mondde uit in een accoord dat eerst met veel instemming werd ontvangen. Er waren heilige huisjes geofferd en het mooie is dat de kiezers hier wel mee kon instemmen. Immers er moesten dingen anders. Mooi ook om te zien dat heel veel mensen uit de groep die het ging raken er laconiek op reageerden. Ja we moeten inleveren en logisch dat we een steentje moeten bijdragen. Nu alle stof is opgetrokken en de media er links en rechts overheen zijn gevallen is het weer jammer genoeg een beetje terug naar normaal. Maar nergens ben ik ook maar enigszins geraakt door wat er gebeurde. Het waren allemaal woorden aaneen geregen zonder passie.
De afgelopen week kwam ik van bed en viel met de neus in de toespraak van Obama, winnaar van de verkiezingen van Amerika. De vertaling is hier te lezen. Wat was dat een toespraak. Nergens was een overwinningsgeluid te horen. Wel een boodschap van hoop en samen de toekomst in gaan. Verderop in de week heb ik een aantal mensen gesproken die ook met tranen in de ogen hebben gekregen naar de toespraak. Wat hunkeren we in Nederland naar iemand die onze gevoelens zo kan verwoorden. En daar zijn alle onderdelen wel voor aanwezig. Want ja we zijn een klein land maar Nederland is wel een land waar heel veel mogelijk is en we staan midden in de wereld met onze opvattingen. Dat de rest van de wereld langzamerhand langszij komt is niet erg. Sterker nog met alles wat we hebben, zijn we het land waar heel veel mogelijk is en dat nog steeds tot de gelukkigste ter wereld hoort.
De predikant en onderwijzer in ons maakt dat we altijd weten wat anderen moeten gaan doen. En dat wordt met onze beide "slimste jongetjes van de klas" er niet beter op. Toch is er hoop want ook in Nederland weet iedereen dat de broekriem aangehaald moet worden met meer aandacht voor elkaar. De speech van Obama kunnen we ook gewoon gebruiken in Nederland. Er is een passage die rechtstreeks over is te nemen:
Ik praat niet over blind optimisme, het soort hoop dat de enormiteit van de toekomstige taken en de obstakels op ons pad negeert. Ik praat niet over het wensdenken dat ons toestaat de zaak van een afstand te blijven bekijken en een gevecht te mijden. Ik heb altijd geloofd dat hoop dat koppige ding in ons is dat aandringt, ondanks al het bewijs van het tegendeel, dat iets beters op ons wacht zolang we de moed hebben om verder te blijven reiken, te blijven werken, te blijven vechten.
Amerika, ik geloof dat we kunnen bouwen op de vooruitgang die we hebben gemaakt en kunnen blijven vechten voor nieuwe banen en nieuwe kansen en nieuwe zekerheid voor de middenklasse. Ik geloof dat we de belofte van de stichting van ons land kunnen vasthouden, de idee dat als je bereid bent om hard te werken, het niet uit maakt wie je bent of waar je vandaan komt, hoe je eruit ziet of waar je liefde ligt. Het maakt niet uit of je zwart of blank of latino of Aziatisch of Native American of jong of oud of rijk of arm bent, gezond, gehandicapt, homo of hetero. Je kunt het maken hier in Amerika als je bereid bent om het te proberen.
Ik geloof dat we samen deze toekomst kunnen grijpen, omdat we niet zo verdeeld zijn als onze politiek suggereert. We zijn niet zo cynisch als de commentatoren geloven. We zijn groter dan de som van onze individuele ambities en we blijven meer dan een verzameling rode en blauwe staten. We zijn en zullen altijd de Verenigde Staten van Amerika zijn.
In Nederland zijn we ook meer dan een verzameling individuen of partijen. Er is iets ook dat ons bindt. Zo nu en dan komt dat naar buiten bij sport, Koninginnedag maar het is ook te merken bij andere grote evenementen. Het lied "15 miljoen mensen op dat kleine stukje aarde" beschrijft al onze eigen aardigheden. Die aardigheden zijn er nog steeds, alleen we zijn met wat meer intussen. Het geldt nog als nooit tevoren. En dan zijn we ook nog Drenthen Groningers of Friezen. Daarnaast zijn we trots op ons dorp, de buurt of straat. Op Alle niveaus wordt een beroep op ons gedaan een steentje bij te dragen ieder naar vermogen. Dat gaat verder dan alleen voor geld. Voor een ieder geldt dat steentje bijdragen. Ik heb "hard gewerkt voor mijn pensioen" is maar een relatief begrip. Toekomstige generaties moeten waarschijnlijk harder en langer werken om de "schulden af te betalen" van de mensen die nu met pensioen gaan of zijn. In dat licht is het misschien nog niet eens zo raar dat ook de groep die met pensioen is eens nadenkt wat ze nog voor de maatschappij kunnen doen. Het gaat om betrokkenheid, ik zie daar hele mooie voorbeelden van. Dat geeft me hoop.