De afgelopen week is er voor ons als dorp, voor mij, een bijzondere periode afgesloten. We hebben het bord, met de tekst: "Leukste dorp van Groningen", overgedragen aan Niekerk. Zij waren de winnaars van de 2013 editie. Het was tijdens een Tiroler avond in de feesttent in Niekerk. Veel bezoekers waren in tiroler klederdracht. Wat een leuke sfeer. Wat werden we gastvrij ontvangen. We waren met een kleine delegatie uit ons dorp. Wat was het leuk om de energie te voelen van de aanwezigen. Lachende gezichten en volop vrolijkheid.
Nog één keer in de schijnwerpers op het podium als ambassadeur. Wat een opluchting, het hoofdstuk is afgesloten, dat boek kan dicht. Mooi om nog wel even terug te kijken. Er is veel over te zeggen. Natuurlijk het is maar televisievermaak. Meer dan de vorige keer werd het nu geregistreerd. Het competitie element werd deze keer zwaarder aangezet. Het leverde prachtige beelden op van mensen die de raarste capriolen uithaalden. Hoe anders was dat de vorige keer toen RTV Noord verzuchtte dat ze nu wel genoeg antieke tractoren en mensen in klederdracht hadden gezien.
Het heeft alles te maken dat televisie maar een plat medium is. Ja je kan beelden en geluiden vastleggen. Oude ambachten, tractoren, gebouwen en verklede mensen. Maar dat wat echt belangrijk is, valt slecht of niet op te nemen. Ja, een enthousiast iemand voor de camera zegt ook iets of feestende mensen. Maar het blijft oppervlakkig. Een goed gesprek heeft vaak niets met woorden te maken maar wel met de nabijheid van iemand. Het gevoel te hebben dat je begrepen wordt. Daarom is een goede talkshow host ook zo belangrijk. Die heeft de vaardigheid gasten op hun gemak te stellen, de juiste vragen te stellen, stiltes te laten vallen die soms meer zeggen dan de woorden. Dat lukt het best in een studio waar meerdere camera’s uitdrukkingen kunnen opvangen. Toch is het lastig, zo niet onmogelijk om vast te leggen wat betrekking heeft op dat wat tussen mensen zich afspeelt. De moeder-kind relatie, de sfeer tijdens de 4-daagse, de trots van een dorp of het gevoel na afloop van een teamprestatie.
Televisie is een prachtig medium. Wat er op de wereld ook gebeurt we zitten er bovenop. We krijgen heel veel te horen en zien. Maar aan de andere kant zijn we ook gewoon toeschouwer, staan er naar te kijken. Kijken naar beelden die iemand anders voor ons heeft uitgekozen. De werkelijkheid is anders. Veel afschuwelijker of juist veel mooier dan wat we zien of horen.
Ergens stuitte ik op een opname van Simon en Garfunkel in Central park. Een geweldig concert moet dat geweest zijn. Zij protesteerden met het lied The sound of Silence tegen de oppervlakkigheid.
People talking without speaking,
People hearing without listening,
People writing songs that voices never shared.
And no one dared disturb the sound of silence.
"Fools," said I, "You do not know
Silence like a cancer grows.
Hear my words that I might teach you,
Take my arms that I might lead you."
But my words like silent raindrops fell,
And echoed in the wells of silence.
And the people bowed and prayed
To the neon god they made.
Een protest / oproep aan de zwijgende massa. Nu actueler dan ooit. Mooi om te zien dat sommigen in het publiek er door geraakt worden. Anderen gaan uit hun dak, roepen en schreeuwen in plat vermaak, begrijpen de strekking van het lied waarschijnlijk niet. Raar, ergens doet me dat denken aan de verkiezing van het leukste dorp.