Menu Sluiten

Maand: september 2013

Tocht om de Noord 2013. #todn

todnDe Tocht om de noord 2013 zit er weer op. In 2 dagen 80 kilometer wandelen door het Groninger landschap.  Deze keer ging het van Drenthe tot aan ‘t Wad.

(de 2e regel van het Gronings volkslied.) Gisteren ging het door het mooie Westerwolde en vandaag van Scheemda  naar Delfzijl. Beide etappes zijn niet te vergelijken. Maar beide even mooi.

 

Gisteren kwamen we langs en door een fabriek waar schoopen gemaakt worden en even later kregen we een mooi nagespeelde scene uit het verleden te zien dat zich afspeelde tijdens de grote crisis. Het ging over de werkverschaffing. Cees Stolk schreef er een boek over: "De hel van Jipsinghuizen". Een indrukwekkend verhaal over een geschiedenis die we maar liever vergeten. Dat waren geen fraaie taferelen. Onderdrukking en uitbuiting.

 

Ik kreeg een column onder ogen van Joris Luyendijk onder de titel “dit gaat helemaal mis”. Als ik het lees en het moet geloven dan kan het zo maar zijn dat we de tijden van de grote crisis (OK op een andere manier) weer zullen beleven.

 

Als ik eerlijk ben kan ik het me nog vaag voorstellen ook. Zo onvoorstelbaar is het niet dat opeens alles tot stilstand komt. Een winkel kan niets meer doen als de kassa’s niet meer werken. Klanten worden dan weggestuurd. En als er geen betalingen meer kunnen worden verricht, stopt opeens van alles. En een poos geleden viel de drinkwater voorziening uit en gelijk waren alle winkels uitverkocht qua water.   Laat staan als er geen betalingen meer mogelijk zijn. Dat duurt niet lang of er komen plunderingen.

 

Vandaag kwamen we door een paar koeienstallen en als er één ding duidelijk is: het gaat allang niet meer over het melken van een koe. Melkrobots doen vaak het werk en de automatisering heeft ook stevig toegeslagen. Als daar ooit iets mee gebeurt, is Leiden in last. Al die koeien zijn niet meer met de hand te melken.

 

Tocht om de Noord. Het dwingt je bijna om over de geschiedenis na te denken als die majestueuze boerderijen, de prachtige kerken en de kleine arbeiders huisjes ziet. De geschiedenis is gewoon proefbaar.  Voor de gewone man was het toen allemaal niet zo geweldig. Het geld was oneerlijk verdeeld en dat is te zien als je door het gebied loopt.

 


Dat is ook waar tegenwoordig de maatschappij mank aan gaat. The rich get richer. Naast een prachtig wandeltocht biedt de Tocht om de Noord ook veel stof tot nadenken. Volgend jaar zeker weer.

oplossenHerken je dit? Ben je net lekker bezig met iets, met een plannetje, een project, of er gebeurt iets wat alles overhoop gooit. Soms is het een kleine verstoring. Op weg naar een vergadering waar je eigenlijk al te laat voor bent opeens een file of de brug staat open. Of een grotere verstoring. Een budget wordt ingetrokken. Iemand fietst dwars door je plannen heen omdat hij of zij in zijn of haar ogen nog een beter plan heeft. Of gewoon omdat hij of zij jou het succes niet gunt. Het overkomt me regelmatig dat ik denk: dit zag ik zo niet aankomen. Maar het heeft wel tot gevolg dat mijn werk finaal verstoord word. Een beetje het idee van de kinderen in de zandbak die mooi wegen, torentjes en huisje aan het maken zijn en opeens komen opgeschoten jongens crossen met crossfiets in diezelfde zandbak. Zij willen ook spelen in de zandbak.

 

Op een ander gebied worden mensen geconfronteerd met een windmolenpark in de achtertuin of een megastal op korte afstand terwijl het net zo leuk wonen was.

 

Het overkomt ons allemaal wel eens. Jouw wereld staat  heel even of veel langer op de kop. Van een lekke band tot het verlies van iemand in je omgeving. Van balen tot intens verdriet. Het mooie is dat we als mensen er voor zijn uitgerust om dit aan te kunnen.  Het kan je van je voetstuk slaan. Toch kan je na verloop van tijd er op terug kijken en het ervaren als verrijkend. Er zijn de laatste tijd veel mensen die hun baan verliezen die kom ik ook zo nu en dan tegen.  Dat kan een drama worden als de verplichtingen gebaseerd zijn op dat inkomen. Het kan tot gevolg hebben dat het huis verkocht moet worden en dat er nog een flinke restschuld over blijft.  Toch hoor je mensen soms na verloop van tijd zeggen: “eigenlijk was het het beste wat me had kunnen overkomen, ik kan nu mijn passie volgen.”

 

Dat is een mechanisme wat ons helpt om verder te kunnen en soms van heel iets vervelends het zo weet om te draaien dat we het kunnen zien als iets moois. Dat is niet iedereen gegeven maar het mechanisme is er wel.

Ik moest er aan denken toen ik een video zag van Dan Gilbert op TED.com.

Het begint met een uitleg over de werking van de hersenen. Verderop gaat het over de mogelijkheid van mensen zich over grote tegenslagen heen te zetten.  Er wordt de zaal gevraagd wie het gelukkigst is: iemand die de hoofdprijs in de staatsloterij heeft gewonnen of degene die verlamd is geraakt. Het blijkt dat na een half jaar die personen weer even gelukkig zijn. Een ander voorbeeld van iemand  die 37 jaren van zijn leven onschuldig in de gevangenis heeft gezeten en het bij zijn vrijlating aangeeft dat hij het heeft ervaren als een glorieuze ervaring

 

Het leven heeft soms vervelende dingen voor ons in petto. Het overkwam me afgelopen week dat iemand tegen een afspraak in dwars door een project heen denderde. Zijn opmerking: “dit komt niet overeen met de aanpak…. en even later Ik heb er overigens zelf geen problemen mee;  Vervolgens wordt de knuppel in het hoenderhok gegooid. Daar moest ik even op broeden.

Het is niet meer teug te draaien zoals veel dingen die gezegd of gedaan worden. Dat te  kunnen accepteren en te zien als een nieuw perspectief is iets waar ik nog iets beter mee moet leren omgaan. Het biedt ook de mogelijkheid om op afstand er beter naar  te kijken.  Als ik Dan Gilbert mag geloven kan je leren er ook anders naar te kijken. Volgens hem heeft ieder mens dat in zich.

 

 

 

Mijn verjaardag en de kleine dingen

fruitGisteren was het 57 jaar gelden dat ik ben geboren. Laat ik nu de laatste maanden hebben gedacht dat ik 57 was. Dus dat is een mooie meevaller. We hadden een feestje in Hutspot, een locatie aan de Munnikeholm in Groningen pal tegenover het gebouw waar ik ooit mijn loopbaan bij de PTT begon. Het was een mooie mix van Dorpsgenoten, oude contacten, familie en nieuwe relaties. Een echte Hutspot.

 

Zelf had ik een gezellige oploop in gedachten van allemaal mensen uit mijn netwerk. Dat werd het ook. Leuke gesprekken, blije gezichten. Je kunt in Hutspot zelf je catering verzorgen. Dus had ik bedacht het aan mijn gasten te vragen geen cadeau mee te nemen maar wat hapjes. Er was een lijst waar men op kon melden wat ze mee namen. Het lijstje groeide lekker en op het eind stond er een lange lijst met allerlei lekkers.  Kaas, Caprese spiesjes, Droge worst, Olijven, Snacktomaatjes, Croissantdeeg/ham/pesto/kaas hapjes, Wrap met zalm, Hamrolletjes met monchou, Gevulde eieren, Eigengebakken bierbrood met heksenkaas, Ham-prei salade, Hartige olijventaart, Augurken met boterhamworst, Tortilla chips met zelfgemaakte  guacamole, Rauwkost,  Tapas,Brownies, Franse kaasjes, Fruit, Biologische pastasalade caprese, Droge worst van prijswinnaar Slagerij Heuker, Het Wilde Oosten (wilde abrikozen, wilde vijgen en dadels), Chocolade en Tortellinisalade Dat werd dus een grote smulpartij. En het fruit was opgemaakt als een gezicht met een bril.

 

Ik werd verrast door een optreden van Marietta Rust. Zij deed iets waar ik ooit van gedroomd had. Op een feestje van mij met elkaar zingen. Het optreden was verzorgd doordat iemand uit mijn vriendenkring een crowfunding oproep had geplaatst en de rest geregeld.

Dat klinkt dan wel simpel maar iemand moet wel het initiatief nemen. Mensen benaderen, zangeres regelen en zorgen dat er meer mensen willen meedoen.

 

Een groep mensen uit het dorp zong voor mij op de melodie van “Daar bij de waterkant”. En ik kreeg een mand met ingrediënten voor Hutspot. Tot zo ver is het nog normaal. Maar toen ik thuis kwam zag ik in de mand met ingrediënten een fotolijstje in de kleuren van de dorpsvlag. In dat fotolijstje de mensen die het cadeau gaven in het T-shirt van het dorp en de ingrediënten uit de mand trots in de hand. Opeens is het niet meer zomaar iets. Daar zijn ze van tevoren druk mee geweest.

 

Ik kreeg vanmorgen een stukje onder ogen het deed me er aan denken:

 

Noem 2 winnaars van gouden medailles in de Olympische Spelen.

Noem vier winnaars van de Pultizer-prijs

Noem een coach van de Hall of Fame van de NFL

Noem een persoon die vorig jaar de Medal of Honor van het Congres heeft gewonnen.

 

Noem twee leraren die een belangrijke invloed  in je leven hebben gehad

Noem vier schrijvers, dichter, musici die iets hebben geschreven wat je koestert

Noem een coach die je waarden, discipline of volharding heeft geleerd

Noem een persoon die naast je blijft staan in het donkerste uur.

Welke groep heeft een blijvende invloed gehad?

 

Hoeveel talrijke mensen openbare eerbewijzen ontvangen, geven nog veel meer mensen onbetaalbare geschenken in de onbezongen wereld van vriendschap, familie en mentorschap.

In ons dagelijks leven wemelt het van de dikwijls ongeziene helden die mensen domweg helpen waar ze kunnen.

Misschien kom je hun naam niet in de krant tegen en misschien krijgen ze nooit een prestigieuze prijs, maar niettemin stralen ze als zeldzame juwelen. Ze brengen schoonheid en troost bij een ieder die met hen in aanraking komt door de wereld van binnenuit te transformeren. Hun ware beloning is niet geld of roem; het is de persoonlijke bevrediging van het besef dat ze zichzelf hebben gegeven op een manier die nodig was.

   

Schuif de zucht naar publieke erkenning terzijde en doe gewoon wat je doet omdat het goed voelt. Als de wereld je toejuicht, is dat het glazuur op de taart. Maar ongeacht de reactie van de buitenwereld, zal je innerlijk gloeien van een zeldzaam en heilig licht … tezamen met het leven van hen die je zegent.

Alan Cohen

 


Eigenlijk sta je er te weinig bij stil maar het zit in de kleine vaak onzichtbare dingen. Ja er waren mensen zichtbaar op mijn verjaardag. Veel van hen waren thuis al druk bezig geweest met iets klaar te maken. Of al langer dingen te regelen. Als ik er zo naar kijk wordt mijn verjaardag gevuld met zonnestralen. Mooi!

Samenwerken als musiceren

IMAG0618 (1)We hadden een leuke dag gisteren op ons dorp. Het was het 777CC Music Xperience ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van muziekvereniging Concordia. Ze mikten op 777 muzikanten die samen zouden spelen. Die waren er niet maar er waren wel een paar honderd die samen een stuk speelden waar de geschiedenis van ons dorp in was verwerkt. Zelf heb ik 14 jaar bij Concordia gespeeld en ik kreeg een aantal keren de vraag waarom ik niet mee deed. Daar heb ik wel aan getwijfeld maar  echt een goede muzikant was ik nooit. En als ik het zo hoorde was het een goede beslissing want het is jaren gelden dat ik speelde en om nou te gaan playbacken. Het was mooi piekevel. (kippenvel)

 

Toch kan ik me herinneren dat toen ik nog speelde het me heel vaak piekevel (kippenvel) gaf om een mooi stuk te spelen. Als ik nog weer opnames van het Wereldmuziek concours hoor waar ik 2 keer aan mocht meedoen voel ik mezelf daar weer lopen. Ook bij sommige koraalliederen brom ik nog graag de baspartij mee.

 

Wat maakt dat in mij los? Niet alleen de mooie klanken want soms is er wel eens iets niet helemaal zuiver maar juist het gevoel dat er een moment is dat mensen elkaar vinden in harmonie.  Hetzelfde gevoel om met 40.000 mensen Nijmegen te lopen. Of met een groep mensen bezig te zijn met dingen in het (leukste) dorp of de ontwikkeling van een regio. Dat samen muziek maken vraagt ook wel luisteren. Horen of je zelf zuiver speelt maar nog meer luisteren en jouw spelen aanpassen aan de rest. Weten wanneer je een solopartij hebt of wanneer je rust hebt. Natuurlijk staat de muziek op papier en er is een dirigent. Maar als er echt gemusiceerd wordt lijkt de rol van de dirigent niet meer dan het bijeenbrengen en aangeven wanneer er begonnen wordt en de maat slaan.  Maar meer nog, hij of zij weet waar de moeilijke stukken zijn en waar muzikanten even aandacht nodig hebben dat gebeurt door oogcontact. Of juist non verbaal een ingehouden of juist brede lach als een solo of voor een muzikant moeilijke deel goed uit de verf komt.

 

Wat is dan het begrip samenwerken een plat begrip. Het wordt in het bedrijfsleven vaak gebruikt om dingen met het hoofd op elkaar af te stemmen. Planningen en afspraken te maken die na een korte tijd al niet meer haalbaar zijn of de omstandigheden zijn veranderd. vervolgens moet er veel overlegd worden om dat uit te leggen en uit te zoeken. Maar het leven gaat door. Wat zou het mooi zijn als werken net als musiceren het naar elkaar luisteren is. Gewoon je ding doen maximaal luisteren naar anderen en erop vertrouwen dat de anderen ook een mooie uitvoering willen geven.

 

Ik zat ooit eens in een training waar het ging over managementstijlen. Aan het eind kregen we van de trainster een klein aandenken met een verhaaltje erbij. Ieder een eigen beeldje van een muzikant met een uitleg. Tot mijn grote verbazing kreeg ik een beeldje van een dirigent. Toen niet wetend waarom. Één ding is duidelijk ik ben geen muzikant. Dat was ik ooit wel en met heel veel plezier kijk en luister ik naar opnames van het Wereld muziek concours 1985 waarin we een eerste prijs wonnen. Het was een toptijd voor Concordia.

 

 

 

Nu voel ik me inderdaad meer een dirigent. Het bijeenbrengen van mensen, zorgen dat ergens aan begonnen wordt, de uitvoering zelf bemoei ik me niet veel mee. Even contact met iemand die dat nodig heeft, soms niet meer dan oogcontact. Oh ja en soms als het helemaal verkeerd gaat gewoon afslaan en het bespreken de draad weer oppakkend.

 

Pé Daalemmer en Rooie Rinus presenteerden de 777cc Experience en gaven na afloop een optreden. De stroom viel uit. Het mooiste wat er kon gebeuren. “Kom allemaal even dicht tegen het podium aan staan” was hun reactie. Het werd een fantastisch optreden. Veel interactie met het publiek, ook een paar keer waren ze de tekst kwijt maar dat bracht alleen maar meer sfeer. Wat hebben die twee genoten van het publiek en wij van hen. Het spatte eraf. En dat alles gewoon bij de bult bij ons op het dorp geen vaste voorzieningen gewoon een grasveld.

 

 

Geld groen wassen

IMG-20130901-WA0000Het is verbazingwekkend hoeveel verschillende initiatieven je al hebt op een dorp. Van Korfbal tot Breien, van Western Riding tot Knutselclub of  van Yoga tot Fietscross. Allemaal zaken waar mensen zich met passie voor in zetten. Dan hebben we het nog maar alleen binnen het dorp om maar niet te spreken van een stad. En al helemaal niet binnen Nederland.

Al die initiatieven leven zo in hun eigen wereld soms zijn er dwarsverbanden soms helemaal niet. Juist die dwarsverbanden hebben mijn belangstelling.

 

Mijn vorige weblog ging over oppervlakkigheid / plat vermaak of serieuze betrokkenheid. Het grote verschil tussen een druk bezocht festival met veel hossende en uit hun dak gaande mensen of juist wat ingetogener met aandacht voor anderen en wat er in de wereld aan de hand is. Niet aandacht naar een centraal punt maar aandacht voor elkaar. De afgelopen week werd ik opeens betrokken bij duurzaamheid.  Dat woord is wel erg aan slijtage onderhevig want onder die noemer zijn de meest kromme redeneringen opgehangen. Ooit hoorde ik bij mijn laatste werkgever een manager antwoorden op de vraag “wat doet ons bedrijf aan duurzaamheid?” Het letterlijke antwoord was: wij opereren binnen de kaders van de wet. We voldoen aan de wettelijke voorwaarden rond duurzaamheid. Wat een “stoer” antwoord, maar wel eerlijk. Blij dat ik daar niet meer werk.

 

Duurzaamheid is voor mij toch waar het gaat om mensen, De relatie onderling en naar  de omgeving.  In het verleden ging mijn blog vaak over de 3 p’s People, Profit, Planet. Oftewel “the license to operate”. Waarom mag je als bedrijf (en mens) de dingen doen die je doet?

Mag je wel onevenredig dingen je toe eigenen? Logisch dat je ergens van moet leven maar als je genoeg hebt? Winst maken voor een appeltje voor de dorst? Hoe groot moet dat appeltje dan zijn. En heeft iemand anders dat appeltje niet harder nodig? Des te langer ik er over nadenk des te meer ik eigenlijk twijfel aan die ene P van Profit.

 

Want nu heb je geld en je wilt er iets mee doen. Anders dan zorgen dat je meer krijgt. Nu dat kan. De afgelopen week was ik bij de start van GeldGroenWassen. Het concept lijkt op zich op cowd funding rond duurzaamheid. Maar het gaat verder dan mensen vragen te investeren.

 

Het idee is simpel. Een bedrijf wil investeren in duurzaamheid (zonnepanelen, Isolatie, E-bikes, laadstations etc.) en vraagt klanten mee te financieren.  Die klanten krijgen dan een certificaat waarmee ze later producten (of nog mooier diensten) kunnen afnemen. Letterlijk wordt het geld dan groen gewassen. Dat geld wordt ontrokken uit het mee!  meer! meer! van rendementen op spaargeld of beleggingen en omgezet in groene diensten of producten.

 

Het geld wordt niet gestopt in financiële instituten maar dient ook om het gesprek op gang te brengen tussen bedrijf en klant over duurzaamheid. Geld groen wassen start in Amsterdam maar daarnaast start het ook in het landelijk gebied van Groningen. Wil je meer weten? Heb je plannen rond duurzaamheid en krijg  je de financiering niet rond? Of heb je wat geld waar je iets nuttigs mee wilt doen? Neem dan even contact met me op ik kan je verder helpen.