Het is bijna voelbaar. De wanhoop bij de politiek. De angst die her en der bij bedrijven heerst. Als je zo nu en dan open praat met mensen is het verbazingwekkend dat veel mensen met dat gevoel rondlopen. Hier en daar is er nog wel te horen dat als de economie maar weer aantrekt het allemaal wel goed komt. Net alsof de oneindige groei nog steeds een “way out” is. Steeds minder mensen geloven daar nog in. Ja bovenin de organisaties draagt men dat beeld nog wel uit
Ik sprak de afgelopen week met een eigenaar van een groothandel en daar is het voelbaar dat het werken in “the middle” steeds lastiger wordt want als afnemers weten waar het ook rechtstreeks te halen is ben je als groothandel “out of business”. Of je moet al iets extra’s bieden. Het is dus aanpassen aan de omstandigheden. Het laten passen, volgens Darwin “the survival of the fittest”. Dat wordt dan wel heel erg lastig voor grote bedrijven die sturen op aandeelhouders waarde en alles hiërarchisch hebben ingericht, sturend op marge. Ook andere organisaties leiden aan dit fenomeen. Steeds meer sturen op cijfers en nog meer rapportages vragen. De zorg gaat er erg onder gebukt, was gisteren in het nieuws. Dat komt dus niet goed. Van boven geleide organisaties krijgen het zwaar. Kleine slagvaardige initiatieven zullen steeds meer happen uit de taart nemen. De werkvloer moet dus maximaal betrokken worden want daar zit de kennis en creativiteit. Maar hoe doe je dat als alles top down is ingericht?
Ik sprak iemand over dat de overheid het ook allemaal niet meer zo duidelijk ziet. Overheden hebben het steeds vaker over de participatie maatschappij en worstelen met de vraag hoe dat moet. Van onderaf organiseren klinkt leuk maar kan een ieder dat wel? Want een stadsdeel met veel hoog opgeleiden is eerder in staat een bibliotheek zelf te runnen dan een achterstandswijk. Terwijl juist het in die achterstandswijk zo hard nodig is. Het werd een leuk gesprek, want de vraag is natuurlijk wie bepaalt of een bibliotheek in die achterstandswijk wel zo nodig is? Is er een hogere macht nodig die weet wat goed is voor mensen? In een maatschappij waar iedereen even belangrijk is (want daar gaan we naar toe volgens mij) bepalen de mensen dat zelf. Die nieuwe maatschappij is er niet van vandaag op morgen. Daar zijn nog heftige dingen voor nodig want de maatschappij staat nog bol van de mensen die het (denken te) weten. Steeds vaker in een gesprek hoor ik: “ik weet het ook niet meer jij wel? Mijn reactie is dan: “ik ook niet maar zullen we het er eens over hebben?” Steeds vaker kom ik in gesprekken die er toe doen. Waar mensen de zorg kunnen uiten. Onder ogen zien wat er aan de hand is, vraagt aan mensen uit hun comfort zone te komen. Waar hulpvragen gesteld kunnen worden. In mijn ogen is er één ding duidelijk is. Ik weet het ook niet maar samen komen we er wel uit.
;