Menu Sluiten

Maand: april 2014

Zitten we te wachten op visionairs?

Waar de wereld op zit te wachten zijn mensen met een sterk visie! Tenminste dat was wat ik hoorde de afgelopen week. Maar iemand anders  zei er gelijk achteraan: daar ben ik het niet mee eens. Er ontstond een prachtig mooi gesprek. Over hoe de wereld op dit moment in een crisis is en er eigenlijk niemand meer is die weet hoe het zou moeten. De rijken beschermen hun bezittingen en zorgen er voor dat het armere deel steeds minder krijgt De visie is dus niet van de rijken te verwachten en de armen krijgen er niet de ruimte voor.

 

Een mooie vraag. Hebben we nog mensen nodig die ons de weg moeten wijzen? Dat is wel wat we tot nu toe als mensheid hebben gedaan. Koningen, keizers, kasteelheren, CEO’s,  priesters, dominee’s en andere mensen die boven andere mensen gesteld waren. Klopt dat wereldbeeld eigenlijk wel? Is het echt zo dat sommige mensen het recht hebben om te weten en bepalen wat goed is voor andere mensen? In het dierenrijk is dat anders geregeld. Bij mieren vissen en spreeuwen is er niet een leider en toch kunnen ze de mooiste figuren en bouwwerken maken.

 

Misschien is de vraag of we wel visionairs nodig hebben wel wat te idealistisch. Toch begin ik steeds meer te geloven dat er soms maar wat al te gemakkelijk mensen aan de kant worden geschoven. Al te snel bouwen we een beeld van iemand op. Als noordeling merk ik wel eens dat er een bepaald beeld is in het westen van een noordeling. Toen ik ooit eens een training volgde met mensen uit het hele land spraken mijn collega en ik voor de grap dialect. Na 3 week kwam een van de deelnemers bij ons zitten en was volstrekt serieus toen hij zei. Jullie komen dan wel uit Groningen maar jullie zijn niet echt dom.  Dat deed hij met een prachtig Rotterdams accent.

 

En trouwens soms zitten mensen bij toeval op posities om het voor anderen te kunnen bepalen en soms hebben mensen die posities veroverd door slim te handelen. Anderen hebben een talent voor een bepaald iets. Ik ben in mijn leven ook mensen tegengekomen die gestudeerd hebben of zelfs gepromoveerd, heel veel weten van een bepaald onderwerp maar soms toch ook wel een beetje een beperkt wereld beeld hebben. Andersom kom ik mensen tegen met nauwelijks of geen opleiding maar met een wijsheid die ik zelden bij hoger opgeleiden tegenkom.


Het is net als met voordringen in een rij. Dat wil je zelf niet. Maar andere mensen doen het wel. Maar wie geeft het recht om voor te dringen wie geeft het recht om je boven iemand anders te stellen? Hmm mooie overdenking zo op de verjaardag van onze koning. Misschien is het wel een mooie gedachte dat de koning een bevel uitvaardigt dat het bevolk met elkaar in gesprek moet gaan.

Passie bij “the passion” was je er bij? En wat deed het met je?

In het gewone taalgebruik heeft het woord passie  een betekenis van:L zelfst.naamw. (v.) Uitspraak:   [?p?si] Verbuigingen:   passie|s (meerv.) sterk gevoel van liefde Voorbeeld:   `een passie voor waterskiën`Synoniem:   hartstocht …

 

Passie in de meer Bijbelse zin gaat over het lijden van Christus. Door de eeuwen heen is dat op verschillende manieren vertolkt. De afgelopen week was het spektakel “the passion” in Groningen. Ik ben er wezen kijken. Wat een belangstelling. De Vismarkt was al vol toen ik er naar toe liep, dat is het lot van een treuzelaar. Ik belande hierdoor op de grote Markt waar ik het spektakel  meer van afstand kon bekijken. Ik hoorde de gesprekken om me heen. Hier en daar werd gesproken over het lijdensverhaal. (maar ook gewoon over voetbal.)  Op het scherm kon ik de uitzending goed volgen. Maar iets liet me dwalen door de stad. Ik liep het verlichte kruis tegemoet. Het duurde een poos voor het in zicht was en de grote stoet die meeliepen stopte regelmatig. De ingetogenheid stond een beetje in contrast met wat er zich op de grote markt afspeelde. Het was duidelijk dat het verlichte kruis en de mensen die meeliepen maar een ondergeschikte rol hadden.

 

We kwamen aan het eind op de grote markt en daar kon ik het laatste stuk nog mooi volgen op het grote scherm. Ik was er bij en toch ook weer niet. Ik heb alleen de laatste 10 minuten gezien. Het verhaal heb ik niet kunnen volgen en kreeg alleen maar flarden mee. Het laatste lied bleef wel hangen en zeker toen bij “Kijk omhoog” de Martinitoren werd verlicht kreeg ik in de gaten dat er van alles aan werd gedaan om het spektakel compleet te maken met schijnwerpers die de lucht in schenen vanaf de vismarkt.

 

Maar het echte kippenvel moment kreeg ik toen ik een paar dagen later regisseur David Griffhorst aan het werk zag. Ik kan je aanbevelen het filmpje te bekijken. Wat een passie. Tegelijkertijd bedenk ik me dat er tientallen mensen bezig zijn geweest vol passie  om het in beeld te brengen. Symbool voor mij staat de man op de voorgrond in het filmpje die aan het schakelen is. Super geconcentreerd. Volgens mij schakelt hij soms al eerder voor de regisseur het roept. Dan niet te vergeten dat de cameramensen (en die daar nog meer bij zijn) geweldige shots leveren mooi in en uitzoomen. De dame op de achtergrond die het overall plaatje bewaakt. Wat een passie en betrokkenheid.

 

Tienduizenden mensen in Groningen miljoenen aan de TV. Consumeren wat heel erg knap is bedacht en gebracht, wat een vakwerk!  Maar het leidt ook af. Want wat als al die mensen nu eens me elkaar in gesprek gingen. Over het lijdensverhaal, over wat er in de wereld aan de hand is. Hoe we met elkaar om gaan. Dagelijks komen we ook voor de keuze te staan Barabas of Jezus. Die vraag werd toen gesteld. Nu roepen leiders “Willen we meer of minder….”

 

Maar die leiders weten het ook niet meer. Want er is echt wel een probleem en dat zullen we met elkaar op moeten lossen. Dat gaat niet gebeuren met grotere mooi geregisseerde evenementen maar door met elkaar het gesprek aan te gaan. Occupy was zo raar nog niet. Het was alleen te vroeg. Daarover ging Tegenlicht afgelopen zondag van 13 april. Daarin wordt mooi uitgelegd wat hoe we een nieuwe manier van omgaan met elkaar aan het uitvinden zijn. Een echte aanrader.

Komende woensdag is er ook een meetup in Groningen om met elkaar te praten over de uitzending. Ik ben daarbij


Maar eerst : Prettige Paasdagen

Ben jij wel eens van de kaart?

Het was weer een mooie week waar heel veel gebeurde. Glasvezel in het buitengebied, bedrijvencontactdagen Drenthe, verhuizen van mijn schoonmoeder en het tijdelijk vernieuwingsnetwerk Groningen. En dan niet te spreken over gewoon werk.

 

Ik heb weer veel, heel veel mensen gezien en gesproken. Jammer is, dat het alleen zoveel waren, inhoudelijk hou je er redelijk oppervlakkige gesprekken aan over. Ook deze week heb ik weer heel veel soundbites en statements voorbij horen komen. Al heel snel vervalt het in een wedstrijd om elkaar te overtuigen. Vaak hebben mensen wel een favoriet onderwerp waar je graag je visie over geef (ja ikzelf dus ook). Het vraagt wat moeite om ook te luisteren naar de anderen. In één geval zat ik in een discussiegroep waar een van de deelnemers nog geloofde in het model van groei, dat het wel goed komt als een keer de economie weer aantrekt. Hij stond alleen in zijn statement de andere deelnemers in het groepje vonden dat  iets anders de oplossing moest zijn dan “economische groei”,  hij viel stil en was even van de kaart.

 

Mooie uitdrukking eigenlijk “van de kaart zijn”. Ergens las ik dat er in Portugal een plaats is met de naam Sagresh Point het is het uiterste zuidwestelijke puntje van Europa. In de 15e eeuw was er een opleidingscentrum voor kaarten maken en navigeren. Henry the Navigator leidde er studenten op in het sterren kijken, navigeren en Oceaanvaren. Misschien is ergens daar wel de uitdrukking “van de kaart” ontstaan want toen vrij snel daarna Columbus naar het westen voer en weer terugkwam klopten alle aannamen niet meer. Hun wereldbeeld stortte in.

“ Men was van de kaart”.

(ik weet niet of dit historisch allemaal correct is maar ik vind het wel een mooi verhaal)

 

Het is te verwachten dat er de komende tijd meer mensen van de kaart zijn. We leven in een tijd waar individualisme en de hang naar bezit begint af te brokkelen. Het geloof in oneindige groei. Veel van ons leven in prachtige huizen omringt door veel spullen. Maar heel veel mensen worden geconfronteerd met het feit dat het huis “onder water staat”. Opeens is het niet meer zeker dat de overheid zal blijven zorgen voor de zwakkeren in de samenleving. Hoe moet het met de zorg voor de ouderen? Reden genoeg om van de kaart te raken. Toch zijn er lichtpunten. Want juist door het wegvallen van zekerheden moeten we meer samen doen. Juist meer aandacht voor elkaar en op zoek gaan wat ons bindt. En dan blijkt er opeens dat er veel meer verbondenheid is. Dat wat we kwijt waren geraakt!

 

Het lijkt misschien wel op het geloof van Sagresh Point in de 15e eeuw. We weten met ons hoofd heel veel. Maar wat is er nog meer wat we niet kunnen zien of meten. In de wetenschap is heel lang gedacht dat als je het niet kan meten het er ook niet bestaat. Toch is er meer tussen hemel en aarde dan we kunnen bevatten.  Op 23 maart was er een uitzending van Ivo Niehe met Wubbo Ockels waar ook het ontastbare voorbijkwam. Het wordt tijd dat er meer mensen van de kaart raken.

Waaraan lijdt de mens?

al te goedEr is een heel mooie uitdrukking die de afgelopen week erg op mij van toepassing was: een mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest. Er was een stuk van mijn kies / vulling gebroken en moest naar de tandarts. Nu had ik dat recentelijk eerder gehad en dat werd toen een pijnlijke ingreep. Dus met lood in de schoenen en pijn in de buik ging ik er naar toe. Maar het viel mee. Binnen 20 minuten stond ik weer buiten een mooie witte vulling zat op de plek waar daarvoor een lelijke amalgaam vulling had gezeten. Dat alles zonder verdoving en pijn. Het kan dus wel.

 

Het overkomt ons denk ik allemaal wel een ergens als een berg tegenop zien en dan achteraf blijkt het erg mee te vallen. Het voeren van de administratie als ZZP-er is ook zo’n lijdensweg voor me. Als het eenmaal achter de rug is viel het eigenlijk wel mee. Maar om er eerst mee aan de slag te gaan…

 

Omgekeerd overkomt het me eigenlijk ook wel vaak. Even iets doen voor iemand is snel toegezegd maar dan opeens blijkt er meer werk in te zitten dan ik eerst dacht. Maar ja ik heb het toegezegd dus toch maar door de zure appel heen bijten. En het wordt natuurlijk erg zuur als achteraf blijkt dat dat de degene waarvoor de vriendendienst wordt verricht zelf ook wel wist dat het eigenlijk een k…. klus was. Met dat gevoel wordt het er allemaal niet beter op. Je hebt het gevoel genaaid te zijn. Al dan niet bewust.

 

Zo ben ik jaren geleden begonnen met de site van het dorp waar ik veel plezier aan heb. Regelmatig krijg ik het verzoek om een artikel te plaatsen en daar voel ik me niet te goed voor. Maar als het enigszins kan probeer ik de persoon die iets wil plaatsen zo ver te krijgen dat hij of zij het artikel zelf plaatst want anders blijf ik aan de gang. En dan komen er allerlei argumenten naar boven waarom iemand het niet zou kunnen. Vaak ingegeven dat het te moeilijk is en dan blijkt achteraf dat ook die persoon ook zit te lijden aan het lijden dat hij vreest. In sommige gevallen strijk ik met mijn hand over het hart en doe het toch weer even zelf. maar op het moment dat ik het zelf doe denk ik vaak: “Als ik weer iets te snel beloof voel ik me achteraf soms een echte sloof”.


Daar is ook een mooi Nederlands spreekwoord voor: Al te goed is buurmans gek. Ooit zei een buurman over mijn vader: "hij is zo goed dat hij eerst de buurman helpt het hooi binnen te halen voor hij aan zijn eigen hooi begint". Het klinkt raar, maar wat was ik trots op mijn vader. Hij is veel te vroeg overleden op zijn 49e. (volgende week 35 jaar geleden)  Maar ik moet er nog vaak aan denken. Wat zit de maatschappij nu op zo’n instelling te wachten. Ik mis hem.