Menu Sluiten

Maand: september 2015

Nee ik heb geen Bloggersblock.

Nou daar zit ik dan. Probeer weer een blog te schrijven over iets wat me bezig houdt. Onderwerpen zat:

 

Over TV kijken.

Afgelopen week vertelden wel 10 mensen me dat ze gestopt zijn met TV kijken. Ze halen hun informatie wel via Internet. Het nieuws op TV wordt te veel gefilterd volgens hen. Dat gevoel heb ik zelf ook wel maar alles wat ik zie via Facebook gaat over vluchtelingen, financiële crisis en een hoop over "kijk mij eens goed en vooral leuk bezig zijn". Daar lijd ik zelf ook aan. Anders schrijf je geen blog 🙂

 

Over vluchtelingen.

De absolute cijfers zijn indrukwekkend maar procentueel valt het allemaal wel mee. Wat kan ik er zelf aan doen? In de auto stappen en helpen. Steve een kennis doet dat en zijn verhaal is indrukwekkend. Goederen inzamelen? Wat dan? In de opvang vrijwilliger worden? Het lijkt wel op de "ontwikkelingshulp" voor Afrika. Daar ben ik ooit geweest heb er nuttige dingen gedaan maar het voelt als een druppel op de goeie plaats.

 

Over het milieu.

Vanavond was Tegenlicht weer op TV deze keer over "de Klimaatzaak". Komende donderdag gaat het in de tweede kamer over de rechtzaak waarin de overheid is veroordeeld om meer te doen aan de terugdringing van de uitstoot. Dat is mooi getimed want donderdagavond is de meetup in de Wolkenfabriek waar we er over napraten. Je bent van harte uitgenodigd om ook te komen.

 

Over breedband

Waar marktpartijen steeds proberen bewonersinitiatieven te frustreren want ze beschermen hun eigen omzet. Ze zouden eigenlijk mee moeten werken aan initiatieven om een betere dienstverlening te krijgen en dus tevredener klanten. Maar ja dat kost op de korte termijn veel geld. Andere initiatieven frusteren is veel goedkoper.

 

Over zingen.

Ik mocht voor het eerst optreden met Nedersaksisch Vocaal Ensemble. Een koor dat zingt in de streektaal.  Het is voor het eerst dat ik in een echt koor zing en ik vind het prachtig. Heerlijk ontspannen en mooi om samen iets ten gehore te brengen.

 

Over wandelen

Vorige week was de “Abel Tasman Struuntocht”” en het komende weekend de “Tocht om de Noord”. Heerlijk om weer een stevig eind te lopen samen met mensen die wandelen ook leuk vinden. Vaak wandelingen met leuke ontmoetingen.


Over al deze onderwerpen heb ik al eens iets geschreven. En ik hoor regelmatig van mensen dat ze mijn blog zo nu en dan lezen. Niet iedereen is er van gecharmeerd. Afgelopen week hoorde ik van iemand dat hij absoluut geen fan van mijn blog is. Dat kan natuurlijk maar dat is voor mij geen reden om er mee te stoppen. Ik blijf wel zitten met de keus waar mijn volgende blog over moet gaan. Dat dient zich meestal vanzelf aan.

Tegenlicht en kantelen.

wandelenWe leven in een wereld die volop in beweging is. Soms besef je dat niet. De afgelopen zaterdag mocht ik weer de Abel Tasman Struuntocht wandelen. Een prachtige dag veel vertier onderweg en een kleine 5000 mensen die wandelden door het prachtige Westerkwartier. Nog geen 1500 kilometer bij ons vandaan lopen duizenden mensen op zoek naar een veilige omgeving. Raar als je dat tot je door laat dringen.

 

Zo zijn er veel dingen die volop in beweging zijn.Soms in onze eigen omgeving soms aan de andere kant van de wereld. Veel veranderingen hebben vroeger of later een invloed op ons leven. We zullen dingen anders moeten gaan doen. We moeten kantelen! Zoals sommige Goeroe’s ons dat vertellen. Ze kunnen zelfs aangeven wie goed aan het kantelen zijn en wie niet.Nu ben ik zelf geen fan van mensen die zeggen dat ze een kantelaar zijn. Je komt het trouwens steeds vaker tegen in profielen van mensen. “Ik ben een kantelaar” Daar krijg ik wel pukkeltjes van want je kunt in mijn ogen niet andere mensen laten kantelen. Hooguit kan je mensen laten inzien dat iets op een ander manier moet. Dan is het aan die mensen om hun werkwijze, handelen of werk te veranderen. Misschien kan een organisatie kantelen maar dan gaat het nog altijd om de mensen die er in werken want een organisatie wordt gevormd door mensen.

 

Een organisatie die al jaren bezig is om maatschappelijk thema’s te belichten is de VPRO. De naam V.P.R.O. was oorspronkelijk de afkorting van Vrijzinnig Protestantse Radio Omroep Aan het einde van de jaren zestig vond echter een cultuuromslag plaats die resulteerde in een "paleisrevolutie": een nieuwe generatie programmamakers wist op de ledenvergadering een statutenwijziging te bewerkstelligen, die tot gevolg had dat bij de VPRO voortaan niet meer de dominees aan het roer stonden, maar vertegenwoordigers van de flowerpowergeneratie. De omroep maakte vervolgens naam als brenger van baanbrekende, vernieuwende, en op een heel eigen wijze, vrijzinnige programma's. De naam V.P.R.O. werd gewijzigd in VPRO om aan te geven dat de oorspronkelijke betekenis van de letters definitief was losgelaten. De statutaire naam is thans Omroepvereniging VPRO (bron Wikipedia). De VPRO zorgt er voor dat mensen aan het denken worden gezet. In mijn ogen begint daar de kanteling. 


We zijn al een poosje betrokken bij de gesprekken die plaats vinden naar aanleiding van de Tegenlicht uitzendingen. De eerste van het nieuwe seizoen ging over de uitverkoop van Griekenland. En het komend half jaar is er steeds op de donderdag na de uitzending de gelegenheid om over de uitzending na te praten. In Groningen is dat vaak in de Wolkenfabriek maar ook zo nu en dan in Hornhuizen bij Wongema. Er zijn op 23 plaatsen in het land de Meet Ups en het aantal groeit. Meer informatie kan je vinden via deze link Facebook Je bent van harte welkom.

Gemeenschapszin uitoefenen

comminingVorige week waren we bij een bijeenkomst: the Art of Commoning. Die titel laat zich lastig vertalen. En het bleef lang onduidelijk wat commoning eigenlijk is. Het is eerder een werkwoord dan een zelfstandig naamwoord. Ik weet dat het vaag klinkt  maar misschien is het met een voorbeeld uit te leggen. The commons waren in het verleden een gemeenschappelijke weide in een dorp. In het Nederlands heette het een Meent. Zo’n Meent was een gezamenlijke bezit en een gezamenlijke verantwoordelijkheid. In onze maatschappij en ons huidige denken maken we hier een taakverdeling voor. Jantje is verantwoordelijk voor het één, Pietje voor het ander en daar zien we dan ook goed op toe. Zo was dat vroeger niet. Iedereen droeg een steentje bij. Dat zijn we in onze maatschappij kwijt geraakt.

 

In sommige culturen is het nog wel ingeburgerd en mensen die daar leven kunnen vaak niet begrijpen waarom wij het zo anders regelen. Daar is het een goed gebruik dat iemand meer krijgt als hij of zij het harder nodig heeft. Of anders verwoord: iemand doet een grotere inspanning als hij of zij voelt dat dat nodig is. Gemeenschapszin uitoefenen dus

 

Vandaag ontmoette ik iemand die recentelijk in een vluchtelingen kamp was geweest met vluchtelingen uit Syrie. Hij had daar met iemand gesproken die in een tentje in een kamp woonde bij een boer op het erf. De persoon moest voor die plek iedere dag bij de boer aan het werk. Voordat hij vluchteling werd was de persoon in kwestie een notaris. De boer maakte zwaar misbruik van de situatie. Volledig voor de boer aan het werk voor een paar vierkante meter en een beetje water.

 

Blijkbaar is het uitbuiten van een situatie (het tegenovergestelde van commoning) iets wat er makkelijk in sluipt. Maar de vraag is: “hoe krijgen we het er weer uit”. Daar ging het vorige week over. De kunst van het uitoefenen van gemeenschapszin.


Iets waar we als maatschappij deze mee geconfronteerd worden. Want is een gemeenschap een dorp, een wijk, een stad, een land of de mensheid?