Jaren geleden gebruikte ik eens bij toeval de kreet “je moet nooit slachtoffer worden van je eigen beleid.” Oftewel je hebt ooit iets besloten en achteraf blijkt het niet goed uit te pakken. Dan blijf je daar niet in hangen is vaak mijn advies. Dat is natuurlijk vrij aan iedereen om in de eigen misère te blijven zitten. Maar dat is niet wat ik zelf wil. In Nederland kennen we uitdrukkingen die daar ook op slaan. “Beter te halve gekeerd dan te hele gedwaald!” Of misschien nog actueler “Nood breekt wet!”
Er zijn natuurlijk een paar uitzonderingen. Bijvoorbeeld als je iemand iets hebt beloofd wat achteraf je niet goed uitkomt. Maar ook dan is het niet onverstandig in gesprek te gaan om te kijken of er een oplossing mogelijk is. Dat overkwam met laatst toen iemand me om een advies vroeg. Haar zoon en kleinkind kwamen over uit het buitenland op bezoek. Nu had ze op dat moment een afspraak met de gemeente voor ondersteuning. Wat te doen want die afspraak met de gemeente durfde ze niet af te zeggen. Op mijn vraag wat ze het belangrijkst vond, antwoordde ze: “het bezoek van mijn zoon”. Het mag duidelijk zijn wat ik haar adviseerde. Ze was merkbaar opgelucht.
Als ik zo naar onze overheid kijk lijken ze ons land te storten in ellende die we, ooit zelf hebben bedacht. Ik zag op Linkedin een video waar Louise Fresco (WUR) nog eens kernachtig uitlegt dat het stikstofprobleem door Nederland zélf is gecreëerd. De blogpost is hier te zien. Ze was tot 2 jaar geleden bestuursvoorzitter van Wageningen University & Research. Dus niet de eerste de beste. Wat ze noemt in de video is dus een mooi voorbeeld van slachtoffer van ons eigen beleid.
Heel actueel is de asielcrisis die door een groot deel van Nederland ook zo wordt ervaren. Nu zijn de progressieven onder ons altijd van de voorwaartse richting en vooral niet achterom kijken. Ze hangen de mening aan dat Nederland moet veranderen. Opgaan in de vaart der volkeren, al die internationale bezoekers zijn een verrijking. We moeten voor al die kansparels ruimte maken. Het vervelende is dat de progressievelingen op een of andere manier zich verheven voelen boven andersdenkenden. Dat leidde er eens toe dat een minister uitriep: wie zijn die mensen?” Dat zijn dus de mensen die ervaren en zien dat het vast loopt in ons land. En het ook zo ervaren. Meer dan de minister die dat roept vanaf de achterbank van de auto met chauffeur.
Als je geen slachtoffer wil zijn van eigen beleid moet je dus je beleid gaan veranderen. En als je afspraken hebt gemaakt met anderen, kan je daar altijd over in gesprek. Maar als het echt te bond wordt dan pas je de wet aan volgens ons mooie spreekwoord: “Nood breekt wet!”