Menu Sluiten

Maand: maart 2007

Twitter

twitter.pngGerrit Visser gaf me een seintje, er is weer iets nieuws onder de zon: Twitter. Het is een beetje puzzelen om te kijken wat het precies is. Het gaat over een site waar je korte boodschappen kan neerzetten waar je mee bezig bent. Wat heeft dat nu weer voor nut?
Als 50 jarige kan ik het alleen maar proberen te beschrijven. De generatie Y (ook wel Gen Y genoemd) zal er waarschijnlijk mee gaan werken. Gen Y zijn mensen die na 1980 zijn geboren eerder noemde ik ze al Digital Natives of digitale Autochtonen. Zelf ben ik van de generatie X en dus digitale immigrant. Kenmerk van de gen Y is dat ze altijd met elkaar in contact staan. Dit kan via SMS, Chat of mail. In MSN laten ze persoonlijke boodschappen zien zoals: naar school, stappen, trainen, fillumpje. Maar ook opmerkingen over hun gemoeds toestanden: joepie, vlinders, op weg naar mooi weer of zelfs kutzooi.
Twitter speelt hierop in. Het gaat om korte boodschappen van maximaal 140 karakters. Als ik zie hoe vaak Gen Y hun persoonlijke boodschap in MSN wijzigt zou het wel eens aan kunnen slaan. Dit voornamelijk op het gebied van persoonlijke contacten. Maar het zou ook wel eens aan kunnen slaan in de zakelijke omgeving. Als je in een team nauw samenwerkt zou het wel eens handig kunnen zijn om vluchtig dingen te delen. Optimaal Coworking. Natuurlijk zijn er gelijk alweer tooltjes om het in de weblog op te nemen waar ik mee bezig ben.
Ik kan het in de tekst opnemen maar daar wordt de site erg traag van, je kunt hiernaast ook mijn twitter boodschappen volgen.

Derdewereldfonds van AtosOrigin

logo-groot2.jpgDe mensen die me kennen weten dat ik werk bij Atos Origin een IT bedrijf. Ergens in de loop van 2001 kwam ik daar te werken. In de overgangsperiode moest ik erg wennen aan dat bedrijf met dat vrolijke visje maar waar nog bijna niemand van had gehoord, zeker niet als je niet in de IT werkte. Thuis heb ik het wel 10 keer moeten uitleggen. Heel wat anders dan KPN waarvan iedereen weet wat voor bedrijf het was.
Toen ik er een poosje werkte kreeg ik een uitnodiging om mee te helepen om een school te bouwen in de sloppenwijken van San Juan op de Dominicaanse Republiek. We zijn daar toen met 30 collega’s wezen bouwen. Het was ter gelegenheid van het 20 jarig bestaan van het Derde Wereld Fonds. (DWF). Het DWF is een salarisdonatieprogramma van 1100 collega’s die allemaal iedere maand een stukje van het salaris storten in het fonds.
Het was een onvergetelijke reis en bij terugkomst sloot ik me aan bij het bestuur van het DWf om een volgende bouwreis te organiseren. Inmiddels is, terwijl ik dit schrijf, de 4e bouwreis aan de gang in Ethiopie. Er is ook een groep naar Kenia geweest en ben ik zelf ook met een groep naar Benin (Afrika) geweest.
Inmiddels zit ik ook het bestuur van het Derde Wereld Fonds en we vieren dit jaar ons 25 jarig bestaan. Dat willen we graag vieren op verschillende locaties in het land. Nog meer mensen betrekken bij de problematiek in de 3e wereld. Inmiddels hebben 100 mensen ervaren wat het is om daadwerkelijk iets te doen. Niet wereld schokkend, 2 weken de handen uit de mouwen steken en ondergaan wat het is om onder andere omstandigheden kennis te maken met een andere cultuur. Veel van de reizigers zijn wel vaker op reis geweest maar nooit op deze manier. Veel van de reizigers worden achteraf ook actief in Nederland.
Ik zie de bouwreizen dan ook als een prachtig instrument om mensen in beweging te krijgen. Het bouwen zelf is nuttig maar ook niet veel meer dan dat. Een lokale bouwvakker had het waarschijnlijk net zo goed gekund zo niet beter. Maar door zo’n bouwproject komt er daar wel geld binnen. Er is geld voor de hele school, de lokale mensen worden betrokken de Nederlandse bouwers doen maar een klein deel. Maar er ontstaat wederzijdse band. De ervaringen zijn te lezen op www.derdewereldfonds.nl
Voor mij het Derde Wereld Fonds. Een druppel op de goede plaats. Door de loop van de tijd is er door collega’s miljoenen bijeengebracht, honderden projecten gesteund.

Complimenten

itswings20002.jpgHet is een bekend fenomeen dat als de economie aantrekt, mensen eerder van baan verwisselen. Ik hoor vaak om me heen dat het personeelsverloop op dit moment hoog is. Ik kom zo nu en dan mensen tegen die me een visitekaartje geven van een ander bedrijf dan daar waar ze tot voor kort werkten. Ik zie bekende gezichten nu opeens collega van me worden of collega’s die afscheid nemen.
Het doet me erg denken aan het begin van het ICT Platform. Ook toen hopten mensen van het ene ICT bedrijf naar het andere. Toen werd het initiatief genomen om campagnes in het westen op te zetten om schaars IT talent naar het noorden te lokken. De beschilderde tram in Amsterdam was een goede vondst. Groningen heeft IT op de rail gezet… Wegwezen hier”. Daarna was er de campagne “Kies voor jezelf, kies voor IT in Groningen.
Er gaan al weer stemmen op om weer zo’n campagne op te zetten. Inmiddels is er wel het een en ander veranderd. De sector is volwassener is geworden, de sterkten van de noordelijke IT worden steeds duidelijker. Rond de 10.000 IT-ers op hoog nieveau, grote bedrijven, kleine innovatieve bedrijven, Lofar met Stella, de snelle computer bij de RUG, de bundeling van de IT studies op de RUG, Google die in de regio aanwezig is (een beetje een publiek geheim maar ze hebben vacatures in Groningen), de datahotels van TCN SIG, de mediacentrale. Een levende IT scene met bijvoorbeeld een goed bezocht ICT café (daar kom ik eigenlijk te weinig), de GnIX, draadloos Groningen, glasvezelringen in de provincie. En dat is nog maar een willekeurige opsomming.
Het is een voorrecht om de regio te mogen promoten. Nu ben ik noordeling van geboorte en nooit weggeweest dus ik hoef me niet in de noordeling in te leven want ik ben het. In mijn loopbaan ben ik een aantal keren (hardhandig) aangepakt om niet te bescheiden te zijn. Complimenten ontvangen heb ik moeten leren. En trots zijn was ook niet geweldig ontwikkeld. Iets wat ik ook wel herken in de ICT sector. “Doe maar gewoon” is vaak het motto.
Dat een gemeend compliment op zijn tijd wonderen kan verrichten bleek me deze week. Ik kreeg een telefoontje van iemand die me wilde spreken. Toen ik hem ontmoette gaf hij me een doosje bonbons. Als dank voor alles wat ik voor de (IT) regio heb gedaan. Hij was mee geweest naar de Cebit en had mensen negatief over mij en het ICT Platform horen praten. Dat vond hij zo onterecht dat hij een gebaar op zijn plaats vond. Een gebaar uit onverwachte hoek (ik kende hem wel maar ook niet meer dan dat).
Dat kleine welgemeende gebaar overrompelde me volledig. Daar kan geen salarisverhoging tegenop. Verderop in de week trof ik 2 dames die erg veel hadden gehad aan een presentatie die ik had gegeven over de ICT sector en een klein uur later 2 mensen die erg veel hadden gehad aan de bijeenkomst over Intellectueel Eigendom.
Gerrit Visser stuurde me een link die wel iets met het bovenstaande te maken heeft. http://computerservicesantamonica.blogspot.com/2007/03/service-leadership-creating-bulging.html Gerrit, bedankt voor de tip. Het is me een voorrecht om deze rol te mogen vervullen.
En om even op het begin terug te komen, om mensen te binden aan een organisatie (of regio) hoeft niet veel te kosten. Een compliment op z’n tijd een klein gebaar kan echt het verschil maken. En zoals ik gisteren hoorde het behouden van mensen kost maar een fractie van het nieuw werven van personeel.

Groeten van de Cebit

422966506_7056c02f60_m.jpg

Op vrijdag 16 maart vertrok er weer in alle vroegte een groep naar de Cebit. Vijf uur was voor de meesten haalbaar hoewel we toch nog even moesten wachten op een “langslaper”. Hoewel de CeBit natuurlijk absoluut de moeite van het bezoeken waard is, blijkt toch ieder jaar weer dat er binnen de groep ook allerlei processen zich afspelen.
Maar eerst over de CeBit. Dit jaar heb ik heel wat hallen overgeslagen en met wat begeven in het opzoeken van specifieke informatie. Wat me wel opviel is dat Oost Europa goed vertegenwoordigd was. Er was op een Russiche stand een presentatie in het Russisch te volgen zonder vertaling. Daarnaast waren er natuurlijk veel spullen uit het oosten, de landen China, Taiwan, Korea waren er weer dominant aanwezig. Omdat ik lang niet alles heb gezien kan ik niet inschatten of het meer, minder of gelijk aan de laatste jaren was. s Middag waren we uitgenodigd op de stand van Nieder Saksen waar Offis uit Oldenburg een stand had. We kregen een korte rondleiding over de stand.
Om half vijf vertrokken we weer richting Groningen. Tijdens het diner werden de ervaringen gedeeld. Hoewel het onmogelijk is om alle gesprekken te volgen blijkt dit toch ook erg door de deelnemers gewaardeerd te worden. Het is de eenvoudigste manier om te doen aan kennismanagement. met elkaar in een bus naar een spraakmakend event. De onvriendelijke vertrektijd van 5 uur zorgt ervoor dat alleen de echte geinteresseerden meegaan. Toch moesten we dit jaar meer dan 10 mensen teleurstellen.


Coworking.

Het afgelopen weekend kreeg ik een mailtje van Gerrit Visser. Gerrit houdt mij al een aantal jaren op de hoogte van allerlei ontwikkelingen. Deze keer kwam Gerrit met een bijdrage over Coworking. Een geweldige timing want ik mag komende donderdag een presentatie geven over het werken in de toekomst. Nu zijn er allerlei ontwikkelingen die maken dat traditioneel kantoorwerk aan het veranderen is. Samenwerking gebeurt steeds meer op afstand. De laatste ICT Platform bijeenkomst over Intellectual Property hebben we voorbereid terwijl we elkaar nooit hebben gezien. Op een gegeven moment hadden we een telefonische vergadering met personen in Washington (Amerika), Brussel, een iemand stond op een parkeerplaats langs de Autobahn en iemand belde in vanuit het dorpje Zevenhuizen in Groningen. Steeds meer zijn mensen aan het werk op een plaats die op dat moment handig is. Toch zullen mensen elkaar altijd willen blijven zien. Of dat altijd in een standaard kantooromgeving is? Ik denk het niet. Zelf ben ik zo nu en dan ook een nomadisch werker op zoek naar een oase om even bij te tanken. Die oase kan me voorzien van een kop koffie en netwerkverbinding om even de mail te checken en dan snel even te reageren. Maar soms ook even om iemand te ontmoeten. Daar is de kantoortuin omgeving niet altijd geschikt voor en een restaurant is ook niet altijd even geschikt. Hoewel ik afgelopen vrijdag bij Kaap Hoorn iemand op sollicitatie zag zitten. Een beetje een rare situatie. Ik hoorde aan het tafeltje naast me typische vragen stellen als: "wat zou je doen als" of "waar ben je goed in".  Blijkbaar is er behoefte aan een omgeving waar je zo binnen kan lopen een uurtje of langer aan het werk en zo weer verder. Surfend via de link van Gerrit zag ik video's van zo'n omgeving. Die link kan ik nu even niet vinden maar daar kom nog wel op terug. want het is vast niet de laatste keer dat ik over dit onderwerp schrijf. Na donderdag kom ik er op terug.