Menu Sluiten

Maand: april 2007

De vierde dag

omajarig.jpgVandaag was het day after…. De opening kwam vandaag regelmatig langs. Er waren veel telefoontjes van mensen die er geweest waren. Vandaag gaan we op bezoek bij 2 bestuursleden van de stichting Luz de Christo. Eerst was het uitslapen en daarna gingen we met Enrique naar de voet van het Andes. Na de lange reis door Santiago, het blijft een grote stad met 4,7 miljoen inwoners om doorheen te reizen. Aan de rand van de stad kocht Enrique empanada’s. Een tractatie die we aan de oevers van snelstromende rivier op hebben gegeten. Daarna op, reis naar het huis van een van de bestuurleden, Valesta. Het bleek een vakantie huis te zijn en ook haar tweelingzuster Lorreto was aanwezig die ook in het bestuur zit) . Het werd een leuke middag avond waar we zeer gastvrij werden ontvangen met…. empanada’s. De barbeque werd aangestoken en na wat broodjes met worst werden we binnen uitgenodigd waar we een compleet gedekte tafel troffen. De maaltijd werd voortgezet met kippenpoot, aardappels met groente, groententaart, en afgeloten met een heerlijke toetje een vlaai die wel heel erg machtig was.
Om een uur of 8 vertrokken we naar het tehuis Luz de Christo om daar samen met de kinderen “Onze” te eten. Een gewoonte van Chilenen om om 11 uur (onze) vlak voor het slapen te gaan een maaltijd te nuttigen. De kinderen zaten allemaal te stralen. Zelf hadden we na ons maaltijd die middag / avond niet veel ruimte meer over. Sonja Bakker zou vast niet trots op ons zijn geweest.
De kinderen hadden een verrassing voor Oma want die is maandag jarig, ze wordt dan 87. Alleen zijn we er dan niet. Er werd voor haar gezongen, en ze mocht de kaarsjes uitblazen. Een van de jongste kinderen vond dat maar niks, dat had hij graag willen doen. Zelfs een kaarsje apart voor hem mocht niet baten. Heel herkenbaar, dat zijn toch universele dingen over de wereld. Maar fantastisch om te zien hoe de kinderen met elkaar leven. Open en vrolijk met elkaar. Gelet op hun achtergrond en thuissituatie een klein wonder. Dit was ook een goed moment om onze potloden, pennen, gummen en schriften aan te bieden. Jan vertelde het verhaal van de sneeuwvlokjes nog een keer voor de kinderen en gaf een deel van onze presentjes aan Xenema de ‘ mama’ van het huis. Leuk detail, dat we in de hoek van de eetkamer onze Atros Origin vis aan het plafond zagen hangen met een paar kleintjes!!
Onze steun maakt hier echt een verschil.
Ruim over twaalf rolden we ons bed in.

De derde dag (27 april)

opening.jpgVandaag is de opening. Maar eerst moeten we de toerist uithangen want alle voorbereidingen willen ze zonder ons doen want wij zijn te gast. Dus de dag doorgebracht in het centrum van Santiago, onder begeleiding van Sarai en Ab. Tot mijn verbazing ging ook de moeder van Ab mee die op haar 86e druk meeliep. Regelmatig roepend dat het puur afbeulen is, maar ook wel trots dat zo op haar 86e dat toch nog allemaal maar deed. En als ze dan teveel riep dat het zwaar werd bood Sarai haar aan een wandelstok te kopen wat ze weigerde maar dan kon ze weer een half uur vooruit.
Eerst gingen we op bezoek bij een zuster van Sarai die ze sinds 1998 niet meer had gezien. Het was een mooi moment, de beide dames hadden veel te vertellen.
Daarna aan het winkelen en de stad bekijken. Mooie plekje bezocht. Aangifte gedaan op het politiebureau van de diefstal van mijn rugzak met fototoestel en video camera. Dat krijg je als jongen van het platteland een wereldstad ingaat.
Aan het eind van de middag de plek bezocht waar Sarai Ab 29 jaar gelden had onmoet. Een mooi moment want de omgeving leende zich er echt voor, een kasteel met uitzicht over de stad.
Toen terug naar het huis om ons klaar te maken voor de opening. Inmiddels was Samuel weer opgedoken om ons te vervoeren. Bewonderenwaardig hoe die jongen dat allemaal voor elkaar krijgt, een (IT) studie, werken in een hotel en dan nog al het vrijwilligerswerk voor Luz de Christo.
Natuurlijk werd het allemaal later dan was gepland. Voornamelijk ook door het verkeer. En wat ons opviel waren de gigantische rijen bij de bushalte. Ab vertelde dat je een kaartje koopt voor 1,5 uur en dat het voorkomt dat bij mensen het kaartje verloopt terwijl ze in de rij staan en dan moeten ze een nieuw kaartje kopen.
Terug naar de opening. Toen we bij de nieuwbouw aankwamen herkenden we het bijna niet. Daar waar de dag ervoor nog vloertegels werden gelegd was nu een feestelijk ingerichte ruimte. Buiten waren er rond de 75 stoelen klaargezet en stond er een beamer opgesteld, het Atos Origin spandooek was opgehangen en er was een professionele geluidsinstallatie aanwezig.
De bijeenkomst zou om 8 uur beginnen maar doordat de gasten verlaat waren door het verkeer begon het geheel om half 10. Er waren gasten van de finse ambassade, de ambassade van Haiti en van de Nederlandse Ambassade. Ook was de oud Ambassadeur van Chili in Nederland aanwezig. Maar natuurlijk ook de kinderen, de kerkelijke wijkgemeente, ouders van kinderen en andere belangstellenden ik schat de groep op een kleine 100 mensen.
Nadat iedereen welkom werd geheten was er dans van een groep kinderen en zang van een zanggroep van de kerk.
Daarna kwam Sarai aan het woord die vertelde over haar droom van het tehuis. Dat het moeilijk is geweest om zover te komen maar dat het tocht gelukt is. Het eerste huis staat er en de plannen zijn om er 4 te bouwen en in haar droom wil ze een aantal van dit soor centra in Chili vestigen.
Sarai gaf daarna het woord aan ons als vertegenwoordigers van Atos Origin. Dirk had samen met Sarai een presentatie in het spaans voorbereid voor de kinderen over de vis van Atos Orgin die tijdens de reis jonkies had gekregen. Ze kregen dus een grote pluchen Atos Origin vis met 25 kleine visjes als sleutelhanger voor de kinderen. De grote vis kan worden opgehangen in de nieuwe woning. Daarna mocht ik nog (in het engels) wat vertellen over het Derde Wereld Fonds. Het geheel werd vertolkd door Patricia de Finse Consul in Chili.
Het programma kreeg een vervolg door Sarai die een toelichting gaf over over de nederlandse stichting Kades Barnea. Er was weer een optreden van de dansgroep. Enrique kreeg daarna het woord. Hij had een aantal sleutels uit te reiken. Allereerst aan Xemeda die de dagelijse leiding heeft in het huis, de tweede sleutel was natuurlijk voor Sarai, de derde voor Ariela, Dirk mocht de 4e sleutel in ontvangst nemen en de laatste sleutel was voor Ab de man van Sarai.
Toen was het heugelijke feit aan de beurt dat het lint mocht worden doorgeknipot door Sarai, Dirk en Xemeda. Een heugelijk feit wat de realisering van de woninge heeft een moeilijke onstaansgeschiedenis gehad.
Er waren hapjes en drankjes voor de gasten. Het was een leuk gebeuren waar allerlei nationaliteiten zich mengden. Dirk heeft zich kostelijk vermaakt met de kinderen door met zijn “Hoe en Wat” in het spaans vertaanbaar probeerde maken. Vooral de oudere kinderen vonden het stoer om met iemand uit een ander werelddeel te praten (en Dirk genoot ook zichtbaar). Tegen half twaalf was het feest afgelopen engingen we naar huis. Thuisgekomen hebben we met Ab en Sarai nog een poos zitten napraten. Het was een zeer geslaagde opening. Een hele mooi basis om het huis verder uit te bouwen tot een centrum waar de buurt zich aan kan optrekken. Mochten we ooit twijfel hebben gehad of onze steun wel goed was dan is dat nu helemaal weggenomen. Zonder onze steun was dit gebouw er nog niet geweest. En zou het misschien ook nooit gekomen zijn.

De tweede dag

Na een lange nacht slapen met wat onderbrekingen door het tijdsverschil van 6 uur kregen we een stevig ontbijt. Manuel in wiens huis we slapen, had er erg zijn best op gedaan. Na het ontbijt vertokken we naar het oude huis van Luz de Christo waar men druk aan het weblog-huis.jpgpoetsen was. Inmiddels was de stoep geschropt en alles was keurig opgeruimd alleen mochten we nog geen foto’s maken want alle slaapzalen waren nog niet schoon. Schoonmaken bepaald in het huis van Luz de Christo een groot deel van de werkzaamheden. Dat moet ook wel anders konden niet zoveel mensen in zo’n kleine ruimte leven. Samuel, nam ons mee naar Dominicos een soort plaatselijk Orvelte, een open luchtmuseun waar allerlei plaatselijke ambachten werden gedemonstreerd en natuurlijk waren er ook allerlei dingen te koop. Hierna gingen we lunchen bij Rebecca thuis. Rebecca doet voor de stichting de PR. Ze werkt voor een Amerikaans bedrijf en heeft een hele hoop contacten die ze gebruik voor de stichting om dingen voor elkaar te krijgen. Ze heeft contacten gekregen met een groep van vrouwen van ambassadeurs die veel voor haar kunnen betekenen. Ab en Sarai waren inmiddels ook in Santiago aangekomen. Sarai is de stuwende kracht achter Kades Barnea. Sarai was eerst op bezoek geweest bij haar ouders in het noorden en daarna nog met haar man Ab in het zuiden op vakantie geweest. ‘s Avonds hadden we een kleine seremonie in het nieuwe huis. Ook Sarai was voor het eerst in het nieuwe huis. Er werd om 8 uur ‘s avonds nog heel hard gewerkt immers de volgende dag is de feestelijke opening. In ieder geval is wel duidelijk dat het de volgende avond niet klaar zou zijn. Daar moet er nog teveel voor gebeuren. Aan de andere kant zijn de ruimtes voor 80% afgewerkt en is er een begin gemaakt met het 2e gebouw. Het is een fantastisch groot terrein aan de rand van Santiago. Dat het aan de rand ligt heeft ook tot gevolg dat het er crimineel is. Wel een zorg voor de toekomst aan de andere kant kan het nieuwe huis ook een voorbeeld zijn voor de omgeving. We hadden in een van de slaapvertekken die inmiddels wel gereed was een korte bijeenkomst waarbij vertegenwoordigers van een een kerkgemeenschap aanwezig waren, van de wijk waarin het nieuwe tehuis komt te staan. Die gemeenschap zal nauw betrokken worden bij het vervolg van de realisatie van het project. Dat zal nog de nodige energie kosten want dit is pas het eerste huis van in totaal 5 gebouwen. Morgenavond bij de opening worden er tussen de 60 en 100 mensen verwacht waaronder veel mensen van ambassades, een verdienste van Rebecca. Thuis gekomen in ons slaaphuis hebben we nog een poos zitten na te praten met Sarai, Ab en de moeder van Ab.

De eerste dag

p4250524-medium.JPGOnze eerste dag was er een vol van indrukken. De grootte van de stad, de ontvangst bij Luz de Christo. De openheid van Samuel. Maar vooral het opvanghuis. Het onbijt in ons slaaphuis was  goed en er werd ons meerdere malen op het hart gedrukt vooral te nemen wat we wilden. Maar we hadden al uitgebreid ontbeten. Daarna vertrokken we naar het opvanghuis. Eerst  nog even langs de geldautomaat want we hadden nog geen Chileense peso’s. De bankpas werd gewoon geslikt en we pinden 37.000 peso’s Dat klinkt een hoop maar het gaat om ongeveer  50 Euro.
Het opvanghuis ligt beklemd tussen de woningen, achter slot en grendel. Toen we aankwamen waren er maar een paar kinderen. Een paar hele kleine jongetjes en wat oudere meisjes.
Een gezellig ingericht huis met alle voorzieningen voorhanden. We werden keurig geinstalleerd in het kamertje waar een aantal stoelen stonden, een bureautje, een boekenkast met TV. Op het bureau een laptop met internet toegang. Samuel vertelde ons wat achtergronden van het tehuis. Maar hij moest er ook snel weer vandoor hij had een gesprek in het hotel waar hij werkt, Daarnaast studeert Samuel IT, 4e jaar hij hoopt het volgend jaar klaar te zijn. We konden in zijn afwezigheid de site bijwerken. We kregen een zeer uitgebreide lunch aangeboden met een kippenpoot, salade, brood, en een groot glas sap met daarin allerlei soorten groenten en fruit.
Enrique kwam ook thuis. Enrique is de oprichter van het tehuis. Hij runt het huis samen met een aantal dames. Enrique spreekt jammer genoeg  geen engels. Toen Samuel terug kwam van zijn werk gingen we de toerist uithangen. We werden meegenomen naar een winery. Hier kregen we uitleg over het maken van wijn Tot mijn verbazing werden daar wijnen gemaakt met bekende Franse namen (Sauvergnon, Charbonet). Het bleek namelijk dat in het verleden de wijnsoorten geimporteerd zijn uit Frankrijk.
We hebben onderweg typisch Chileense lekkernij gegeten empenados.
Omdat Manuel nog niet thuis was, konden we niet terecht in het huis waar we slapen dus wachten we even bij Luz de Christo. We kregen er toen een rondleiding door Samuel en toen bekeken we het huis opeens met heel andere ogen: een woning voor Nederlandse begrippen voor een gezin met 5 kinderen werd hier bewoond door 25 kinderen en 3 volwassenen. Het kamertje waar we lekker gegeten hebben is de woon, studie, ontvangst- en slaapkamer van Enrique.
Het wordt hoog tijd dat ze naar de nieuwe locatie gaan want er worden nu regelmatig kinderen afgewezen door ruimtegebrek.

De reis naar Santiago (Chili).

logo.jpgEen aantal maanden gelden kregen we als Derde Wereld Fonds een uitnodiging voor het bijwonen van de  opening van een opvanghuis in Santiago, Chili. Dit soort uitnodigingen krijgen we wel meer, alleen gaan we daar vaak niet op in. In dit geval was het anders want het ging om de bouw van een weeshuis dat  we in het verleden gesteund hadden met een bedrag van fl 88.000,- Daarbij vieren we dit jaar het 25 jarig bestaan van het Derde Wereld Fonds en kunnen we de reis gaan gebruiken als PR instrument. In Chili zijn we gast van de lokale organisatie en de reiskosten worden gesponsord door Atos Origin. Dus vertrokken Dirk van Tellingen (penningmeester van het DWF) en ik gisteren vanaf schiphol. Dit verhaaltje zit ik te typen in het vlietuig. Voor deze  reis ben ik overgestapt op een heel oude laptop met daarop Linux en open office. Kijken of we daar mee uit de voeten kunnen. Er zou een internetcafe in de buurt zijn waar we slapen dus hopen we het snel op de site te kunnen zetten.
Het is nog beetje een verassing voor ons wat ons te wachten staat. Het opvanghuis wordt gesteund door de nederlandse stichting Kades Barnea. Vrouw achter deze stichting is Sarai. Ze woont in Rotterdam en we hebben haar een aantal weken geleden ontmoet. Een vrouw met missie. Haar hele leven staat in teken van de stichting en daarmee heeft ze ons in het verleden ook overtuigd om het doel te steunen met een voor ons een groot bedrag 2 keer Fl. 44.000,- . Sarai is afkomstig uit Chili haar familie woont er nog. Ze is met haar man 2 weken geleden al vertrokken om haar familie te bezoeken.
De tot stand koming van het opvanghuis heeft veel voeten in de aarde gehad. Eigenlijk wel goed om dit project als 25 jarig jubileum project te hebben want de projecten in de derde wereld lopen niet altijd even soepeltjes.
Maar juist daarom wilde Sarai graag dat we langs kwamen want ze kan dan met ons verhaal nieuwe projecten aanvragen. Het NCDO (Nederlands Centrum voor Duurzame Ontwikkeling) verdubbelt het geld dat ze krijgt maar een van de voorwaarden van het NCDO is dat er maar 1 aanvraag tegelijkertijd kan lopen. Ons bezoek rondt het lopende project af zodat ze een nieuw project kan indienen.
Voldoende onderbouwing waarom we toch op de uitnodiging zijn ingegaan. En ook zit er wel een beetje achter om eens te kijken wat er met ons geld is gebeurd. We hebben in de loop van de jaren tientallen projecten gesteund. Ik schat zelf in dat het er meer dan 100 zijn geweest. Het totale bedrag hebben we ook niet zo paraat, daar moeten we alle jaarverslag voor doorbladeren. Iets wat we voor het eind van het jaar nog wel willen doen. Maar het zal in de orde van grootte liggen van 2 miljoen euro.
Eerst maar eens landen met het vligtuig en mijn accu is bijna leeg, dat heb je met een oude laptop.
 We zijn dus inmiddels op onze plek, Dirk heeft het volgende via mail verstuurd:
Jan en ik zijn via Madrid veilig in Santiago de Chile geland rond 1400 uur jullie tijd en voor ons 7.00 uur in de ochtend. We hebben een goeie vlucht gehad: lekker gegeten en gekletst en geslapen. Bij aankomst in Santiago was het 2 graden boven nul….. Toen door de douane en dat lukte zomaarvooral omdat mijn douane beambte het te druk had met kletsen met z´n collega en Jan langs een vrouwelijke beambte moest en door z´n charmes doorgelaten werd.
Toen op zoek naar een man met een bordje met onze mamen. Nou er stonden er misschien wel 100, maar geen ´Jan en Dirk´…… Oeps wat nu? Wel tientallen taxichauffeurs die ons mee wilden nemen. Na een kleine 10 minuten kwam hij toch: stond vast in het verkeer!
Daarna een uurtje door het heel drukke ochtendverkeer, naar het huisje waar we deze dagen mogen verblijven. Prachtig: heel eenvoudig en de vaste bewoner gaat die dagen bij z´n zoon wonen: super gastvrij!!!!
Nu zitten we in het oude opvanghuis aan de thee en aan internet.