Menu Sluiten

Maand: september 2010

Stapje voor stapje

 Wandelen is wel mijn ding geworden de laatste jaren. Inmiddels heb ik verschillende tochten gelopen en 2 keer in Nijmegen. Maar absoluut favoriet is bij mij de Tocht om de Noord. Van Lauwerszee tot Dollard tou. Een wandeling van Zoutkamp naar Delfzijl (of andersom). Door kerken, woningen, musea, bakkerijen iedere keer een feest om mee te maken. Daar kan geen spierpijn of handvol blaren verandering in brengen. Wat dat betreft ben ik een echte Groninger. Raar eigenlijk want we hebben in het Westerkwartier misschien wel veel van de Drenten of vinden de andere Groningers ons halve Friezen. In het Westerkwartier hebben we ook niet zoveel met die grote boerderijen, we zijn meer keuterboer. We redden ons snel op hebben ook geen grote eisen.

Maar als ik zo door het Groninger landschap loop, de kleine dorpen, de grote boerderijen, de verre horizon, prachtige luchten dan is dat toch wel vertrouwd. Want die dorpen zijn niet meer de dorpen van alleen arbeiders of rentenierende boeren, de dorpen hebben ander inwoners gekregen. In Den Andel is dat het best te zien, import dat wel, maar wel mensen die er bewust zijn gaan wonen. Prachtige winkeltjes of bedrijfjes. Vaak wel een beetje (of zelfs een boel) alternatief. Ik zag een heuse CD shop. Soms heeft tijd er stil gestaan maar aan de andere kant komen ook daar Webwinkels. Scholen sluiten maar vinden ook weer een nieuwe bestemming.

We konden vaak in de dorpshuizen even pauzeren. Regelmatig zag ik op zo’n dorpshuis een bordje van Groninger Dorpen. De vereniging van Dorpsbelangen en Groninger dorpshuizen. Een goed gevoel want ik mag sinds een paar week in het bestuur zitten van Groninger Dorpen. Daar staat de leefbaarheid van Groninger dorpen hoog op de agenda. En als je een andere bril op zet dan is een mooie toekomst weggelegd voor de Groninger dorpen. Ja het wordt anders, maar mijn gevoel zegt dat het weer terug gaat naar de menselijke maat. Gemeenten zullen groter worden. Dus zullen de dorpen, de directe leefomgeving van mensen belangrijker worden. Gelukkig staat dat prominent op de agenda. Er zijn al hele mooie voorbeelden dat het ook anders kan. De wereld verandert en wij veranderen mee. Niet alles is slecht. Een wandeling door het groninger land leert dat het vroeger ook niet altijd geweldig was. Het verschil tussen de kleine nauwe dorpjes en de grootsheid van de boerderijen is wel heel erg groot.Je proeft nu nog het standsverschil. Ik hoorde eens van iemand dat de boerenmeid onder het appels schillen moest zingen. Dan kon de boerin horen dat ze geen hap van de appels nam. Die tijd is gelukkig ver achter ons. Wandelen door Groningen is ook wandelen door de tijd. Stapje voor stapje zie je de historie,  het gevecht tegen de zee. Door de wierden en dijken, de rijkdom van het land de armoe in de compacte dorpen. Mooi. 

Adreswijziging

Gek wordt ik er van. Denk je dat we alle adressen inmiddels wel hebben aangepast komt er toch nog een stapel met folders, flyers, magazines andere onzin op het oude adres. De nieuwe bewoners hebben er nog niet veel last van want TNT stickert het nog steeds keurig maar ergens eind dit jaar is dat afgelopen en ik ben bang dat we dan nog lang niet alles hebben aangepast. Want wat we nu nog onaangepast binnenkrijgen, zou spam zijn als het mail was. Wel keurig op ons naam maar ontstaan door ergens een visitekaartje achter te hebben gelaten.En dan merk je pas hoe treurig het is gesteld met de doorsnee sites. Bij heel veel sites is het een zoektocht om je adreswijziging door te geven. OK dan maar een standaard mail naar het info adres.

Daar ligt volgens mij een kans. Ontwerp een Icoon maak dat niet te moeilijk. (Ik heb alvast een voorbeeld gemaakt). Plaats dat op de site en zorg dat de bezoeker informatie krijgt waarmee hij of zij de informatie kan wijzigen. Ik weet het, dat is net even te simpel gedacht. Want een klant kan op heel veel manieren geregistreerd staan. In Nederland lijkt me dat vrij simpel postcode en huisnummer zijn uniek. Dus in de simpelste vorm is dus Pietje Puk verhuist van 1234AB 10, naar 6789YZ nummer 68.Klik maar eens op het plaatje hierboven. Het geheel is binnen een half uur gemaakt. Dat is er ook wel aan te zien 🙂 Natuurlijk moet er nog iets langer over nagedacht worden, een controle dat de persoon is die hij is, bijvoorbeeld door een bevestiging te sturen. Maar dat is ook nodig als ik het telefonisch doorgeef of het stuur via het info@ mailadres.

Natuurlijk wil een bedrijf het beter aangereikt krijgen, het liefst zonder tussenkomst van menselijk handelen. Maar zoals het nu is, zijn bedrijven wel erg narcistisch. Heel veel bla bla over wat ze zijn wat ze doen. Maar simpel een pagina waar bezoekers simpele dingen als een adreswijziging doorgeven is er vaak niet. Laat staan een call me knop.

Het blijft een leuk mopper onderwerp bereikbaarheid van bedrijven. Laatst moest ik iets wijzigen bij Ziggo. Die zijn voor mij kampioen voice response gebruik. Je weet wel: Hebt u vragen over uw abonnement: toets 1. Hebt u een vraag over de werking: toets 2. enz Ik heb een teller in mijn toestel die bijhoudt hoelang ik aan het kiezen ben. Bij Ziggo was dat 4 minuten tot ik hoorde: U wordt zo spoedig mogelijk doorverbonden met een van onze medewerkers. Tussendoor kreeg ik steeds de hint dat ik meer informatie kon krijgen op www.ziggo.nl. Blijkbaar komt niemand daar op het idee dat het wel eens zou kunnen gaan over een internet storing. Dan wordt die boodschap pas echt belachelijk.

Na 42 minuten kreeg ik iemand aan de lijn die me vertelde dat ze een systeemstoring hadden en of hij mij mocht terug bellen. Nu 2 weken later is dat nog steeds niet het geval. Ik stop maar met wachten want ik denk niet dat ze nog bellen.

Onze oude dag

Het zal voor mij altijd wel een grijs gebied blijven, hoe mijn oude dag er uit zal zien. Natuurlijk voorop gesteld dat ik het mag beleven. Want het is natuurlijk niet vanzelfsprekend dat je de 80 (of meer)  haalt. En dan moet het ook nog in goede gezondheid.

Toen ik begon te werken bij het Staatsbedrijf der PTT zag de wereld er overzichtelijk uit. Vanaf mijn 22e betaalde ik pensioen en op mijn 65e kon ik stoppen. Later waerd dat aangepast en dat hield in dat ik na 40 jaar op mijn 61e kon stoppen met werken (de militaire dienstjaren telden voor de helft mee). Na mijn 61e zou ik 70% van mijn laatst verdiende loon krijgen. Dat heette een eindloon pensioen. Ergens in de loop van de jaren is dat omgezet nar een middelloon. Ach het zal allemaal wel, ergens was dat niet meer dan een mededeling. En een poos geleden is die 61,5 ook gaan glijden. Volgens mij kan ik nu vanaf 66 mijn pensioen uitkering ontvangen. Maar als de tekenen me niet bedriegen is dit niet het laatste want ze hebben er een beetje een potje van gemaakt.

Ik heb de laatste jaren na KPN bij Atos Origin keus gekregen of ze wel of niet moesten beleggen voor mijn pensioen en wel of niet risico vol. En wat ik begreep is er over het algemeen niet goed belegd de afgelopen tijd. De overbekende chimpansee die met pijltje gooide deed het beter.  Er is ongelooflijk veel geld in kas. Maar dat moet ook want er komt een stuwmeer van ouderen aan die allemaal hun Zwitserleven gevoel willen hebben. Met een camper door de wereld trekken. Het liefst zo jong mogelijk. Ik heb van collega’s afscheid genomen toen ze 53 jaar waren. Dat was anders toen ik begon te werken want ik kan me nog herinneren dat we van collega’s het 50 jarig jubileum vierden. Die waren gelijk na hun lagere school in dienst van de PTT gekomen. Een van die mannen had zijn eigen motorboot afgebouwd en is gaan varen.  Na zijn 65e nadat hij 50 jaar had gewerkt.

Er is dus iets misgegaan want ik zie hele volksstammen nu rondtoeren met camper of op de fiets. Veel van die mensen hebben zich (voor hun gevoel) naar hun pensioen toe gesleept. Maar veel van hen zijn super vitaal. Voor alle duidelijkheid ik gun iedereen het leven dat ze willen leven maar als ik het goed heb begrepen wordt de rekening doorgeschoven naar onze kinderen.

Toen ik vroeger klein was hadden we een buurman een oud boertje die nog iedere dag naar zijn land ging. De laatste jaren van zijn leven kon hij niet fatsoenlijk meer lopen zo krom door het vele werk. Hij was op zijn knieen in het land het gras met een zeis aan het maaien. Als ik het me goed herinner was hij ruim over de 80. Hij moest het niet maar hij wilde het. 

Tegenwoordig zijn er mensen te vinden die met dezelfde instelling zich verdienstelijk maken na hun pensionering. Ik trof eens een oud collega bij een benzinepomp. Eerst dacht ik dat hij er ook was om te tanken. Maar hij vertelde dat hij er werkte. Thuis zitten en rond fietsen vond hij maar niets. Anderen zie ik vrijwilligerswerk doen of de politiek in gaan. 

Het is voor mezelf natuurlijk als zelfstandige ook de vraag. Wanneer wil ik stoppen met werken en hoeveel wil ik dan als inkomen hebben. Laatst had ik een gesprek met de bank over verzekeren. Volgens hen was mijn huidige Arbeidsongeschiktheid verzekering volstrekt onvoldoende want als me iets overkomt zou ik misschien ander werk moeten doen anders zou mijn uitkering in gevaar komen.  Ik kan me er geen goede voorstelling van maken maar als me iets overkomt hoop ik dat ik nog in staat ben dat andere te doen.

Het laatste woord is nog niet gesproken over onze oude dag. Het probleem wordt  langzamerhand zichtbaar. Ik hoop dat ik later net als buurman Mulder me nog verdienstelijk kan maken. Niet meer met dezelfde energie maar wel een steentje bijdragen.

Wie ben je en wat doe je?

In het kader van netwerken was ik de afgelopen woensdag bij de Open Coffee Club Groningen. Deze bijeenkomst is iedere eerste woensdag van de maand van half 10 tot half 12 en dan op wisselende locaties. Deze keer was het in de Remonstrantse Kerk. Het was er erg druk, veel mensen die elkaar veel te vertellen hadden. De afgelopen woensdag was het voor de 19e keer. Ik zal niet zeggen dat het gelijk mijn laatste keer was maar in mijn vorige Blog schreef ik dat het in de Skybox in de Euroborg het net niet is. De Open Coffee Club in Groningen is het ook niet echt voor mij. Ik betrapte me erop dat ik onrustig was, veel mensen zag die ik al ken. Met als gevolg dat mijn ogen steeds afdwaalden naar al die mensen. Echt rustig met iemand praten was er niet bij. Voor mijn gevoel echt een kwestie van zien en gezien worden. Maar ik kan me goed voorstellen dat het echt in een behoefte voorziet. Ik kan het je aanraden als je veel contacten zoekt. Er zijn mensen die proberen iedereen in kaart te krijgen getuige de oproep op de linkedingroep "Op de OCC is het altijd zo gezellig, dat het voor mij niet mogelijk is met iedereen kennis te maken. Misschien is het een idee om hier een korte pitch te plaatsen in 3 regels, zodat we misschien van tevoren al ontmoetingen kunnen afspreken met iemand met dezelfde interesses of raakvlakken?" Het is gelijk de populairste discussie binnen die groep: wie ben je en wat doe je?

Misschien komt het door mijn leeftijd en mijn instelling maar als het nodig is dat ik iemand moet spreken om wat voor reden dan ook dat komt dat toch wel. Soms geholpen door een kennis, soms door een opdracht of gewoon omdat je in contact komt omdat iemand 50 cent wil lenen.

Het  was vast geen toeval dat het Netwerk Noorderlicht een dag later was. Ook heel erg druk bezocht maar minder hieper de pieper. Het Netwerk Noorderlicht is een groep zelfstandige ondernemers (ZZP-ers) met name uit het noorden van Nederland die op regelmatige basis bij elkaar te komen, om te netwerken, kennis te vergaren, en ook om gewoon gezellig samen te zijn. (bron www.netwerknoorderlicht.nl) Over het algemeen zijn de deelnemers organisatie adviseurs, tekstschrijvers, interim professionals of ICT-ers. Er is vaak een lezing (soms een noodzakelijk kwaad) , of een themabijeenkomst en daarna een hapje eten in een leuke setting
Een totaal andere sfeer, aandacht voor elkaar en ik betrap me erop dat ik die keren die ik geweest ben eigenlijk maar 2 of 3 personen sprak. Om in de termen van de Open Coffeeclub te spreken “Netwerken zoals Netwerken bedoeld is”. Een mooi voorbeeld: de afgelopen donderdag sprak ik met 2 mensen op Netwerk Noorderlicht die ik al een paar keer tegen was gekomen maar nooit rustig had gesproken. Dat gebeurde afgelopen donderdag We hadden het niet echt afgesproken maar zochten elkaar spontaan even op. Jammer voor al die andere Netwerk Noorderlichters dat ik ze een leuk gesprekspartner heb onthouden maar ik weet zeker dat die anderen zich ook hebben vermaakt. Ik sprak iemand die er voor het eerst was en die had zich vanaf het allereerste moment op zijn gemak had gevoeld wat hemzelf verbaasde.