Je kunt pas nadenken over de toekomst als je het verleden kent. Wat heb ik de uitdrukking al vaak gebruikt. Niet voor niets worden oude wijsgeren vaak aangehaald of zijn spreuken die je raken soms honderden jaren oud. En vaak zijn ze nog even actueel als nooit tevoren en met een diepgang waar ik soms verbaast van sta te kijken.
De afgelopen week zat ik in een bijeenkomst over Nieuw organiseren. Een onderdeel ervan was delen. We zien het steeds meer om ons heen. Niet het bezit is het belangrijkst maar wel het kunnen gebruiken. Voorbeelden te over. Stadstuinen, Greenwheels, ruil en verkoop groepen op Facebook. Eigenlijk weer terug naar vroeger toen gemeenschappelijk bezit gebruikelijk was, maar dan in de huidige maatschappij.
Maar hoe zou dat dan moeten gaan werken? Daar zullen we dus voor terug moeten naar het verleden. Hoe ging het toen? Hoe werkten mensen toen samen om iets te maken waar we ons nu nog over verbazen. De piramiden, de Chinese muur maar ook dichter bij huis de Wierden en Terpen, honderden jaren voor Christus zijn ze gemaakt. Later kwamen de gigantische kerken en kathedralen. Met schilderingen en beeldhouwwerken wat we tegenwoordig niet meer kunnen maken zonder modern gereedschap. Dat gaat over tastbare dingen maar hoe zit het dan met hoe we met elkaar omgaan? Voor de tijd van de computer hadden we massamedia waar we nog steeds een beetje onder lijden. We kregen boodschappen aangereikt waar het het mee eens konden zijn of niet. Het heeft ons onbewust gevormd en aangezet tot massaconsumptie.
Dat we de maatschappij opnieuw aan het uitvinden zijn is overal zichtbaar. Cooperaties komen weer tot leven, Er zijn experimenten met met nieuwe samenlevingsvormen. Zie Tegenlicht 2 weken geleden Zelfs het massa medium televisie heeft het herkend en maakt er een programma over. Utopia. Daar kan je zien hoe we ons afgeleerd hebben te communiceren. We lopen boos weg of beginnen te roepen of schreeuwen om ons standpunt duidelijk te maken. Het is lastig uit de emotie te komen en je weer te voegen in het geheel. Maar misschien is het aller lastigst om gewoon naar elkaar te luisteren. Iemand ander zijn of haar verhaal aan te horen. Dat verhaal ook te accepteren niet als fout of goed maar als zijn of haar verhaal.
En als je dan met elkaar in gesprek komt kunnen we ontdekken wat we samen zouden willen. Maar ook wat we samen deelden. Niet om dat vast te houden maar om het mee te nemen naar de toekomst. In Afrika zijn ze daar al lang achter. Ze hebben er een mooi woord en symbool voor.
Sankofa. Een prachtig symbool van een vogel die terugkijkt en het verleden als een ei meeneemt naar de toekomst. Het woord Sankofa (woord komt uit een oude afrikaanse taal: Andrinka stam/Ghana ) is opgebouwd uit drie delen:
San (keer terug), ko (ga) en fa (kijk, zoek en neem).
Kijk naar het verleden, neem daarvan mee wat je kan gebruiken , leer ervan en ga vervolgens de toekomst in. Ergens anders las ik: Het is nooit verkeerd om terug te gaan voor iets wat je vergeten bent.
Een eerste stap is volgens mij het weer leren van verhalen te ontdekken en te vertellen. Daar ga ik de komende weken mee aan de slag bij een online “Story Dojo”. Niet alleen leuk maar ook nuttig en broodnodig in deze tijd. Wie zou er op die manier nog meer mee bezig zijn.