De afgelopen week mocht ik het verhaal van het leukste dorp weer 2 keer presenteren en ik ben er nog lang niet op uitgekeken. Het is ook leuk om het in het dorp te laten zien want er zijn altijd weer mensen die beelden zien die ze nog niet eerder hadden gezien. Afgelopen woensdag mocht ik het verhaal vertellen bij een netwerkorganisatie. Ik mocht de hele bijeenkomst aanwezig zijn. Leuk om te zien dat die groep bezig is om dingen te organiseren, vaak voor een goed doel. Het was grappig om te zien hoe ze druk een evenement aan het voorbereiden waren met een werkgroep en die werkgroep had een heuze organisatiestructuur met commissies. Bij verschillende comissies werd gevraag om hulp. Een aantal keren werd de oproep gedaan om vooral de hulp aan te bieden.Op zich heel herkenbaar want zo gaat het in 95% van de gevallen. Er is een werkgroep en die regelt alles en dan zijn er de vrijwilligers die kunnen helpen.
Ik zat in de zaal en hoewel ik het een erg leuk project vond had ik niet de neiging gelijk te helpen. En dat lag echt niet aan de presentatie of het plan.
In mijn presentatie noem ik altijd het open delen van informatie. Dat dat een van successen was van de verkiezing van het leukste dorp. (Met behulp van Google Docs). Bij een aantal mensen in de zaal viel het kwartje. Maar dan is er nog wel een hobbel te nemen en dat is "het gewoon toepassen". Een van de simpelste tooltjes om er mee te beginnen is de toepassing www.afspreken.nl. Als je er ooit mee gewerkt hebt wil je nooit meer iets anders.Met een paar muisklikken regel je zo een afspraak met een grote groep mensen. Iedereen heeft gelijk inzicht in wanneer een ieder kan. En kan dus ook besluiten een andere afspraak er voor af te zeggen als hij of zij de enige is die niet kan.
Afspreken.nl is uitermate geschikt voor het maken van een afspraak op een dag of dagdeel. En natuurlijk werkt het pas echt bij een iets grotere groep. Zeg meer dan 3 mensen. Omat je ook gelijk kan zien wie er nog moeten reageren kan dat ook een groepsgebeuren worden. Iedereen kan de voortgang volgen en dus ook mensen er op aanspreken het even in te vullen. Iedere organisatie kent mensen die zelden of nooit reageren. Maar dat is dan een zorg van de hele groep en niet alleen van de organisator van een bijeenkomst.
Daar zit wat mij betreft ook gelijk het grote verschil. Je kunt het pas een groepsgebeuren maken als iedereen over de gelijke informatie kan beschikken. Dat zijn we niet gewoon want er is altijd wel een commissie, dagelijks bestuur, werkgroepje dat dingen regelt en organiseert waarbij later anderen moeten helpen. Vaak een beetje met het idee als iedereen zich er mee bemoeit wordt het nooit wat. En daar zit nou net de kneep. Want vaak hebben we maar een erg beperkt beeld van iemand zijn kennis of netwerk. Werkzaamheden waar sommige mensen een dag mee bezig zijn is voor anderen 10 minuten werk met het juiste gereedschap. En wie wil er niet gevraagd worden naar zijn of haar kennis en kunde. Sterker nog die wordt vaak spontaan aangeboden.
Toch blijven we worstelen met het idee dat mijn aanpak het beste is. (ik zelf dus ook 🙂 Terwijl er zoveel wegen naar Rome leiden. Des te meer mensen het gevoel heeft dat hun inbreng er toe doet des te groter de bereidheid zich in te zetten. Zo snel mogelijk zorgen dat het plan "ons plan wordt".
Is het werken met werkgroepen en commissies dan verkeerd? Nee het is gewoon anders. Bij een "gestructureerde aanpak" worden vaak bergen werk verzet door een kleine groep. Maar als het doel is om een vereniging, club, buurt of dorp hechter te maken dan is die aanpak niet het effectiefst. Een aanpak waarbij iedereen kan participeren zorgt ook gelijk voor een stukje onderlinge binding.
"The Wisdom of the Crowds" is een begrip dat hier erg aan verwant is. Zo is er het voorbeeld van een prijsvraag waarbij een hele grote groep moet schatten wat het geslacht gewicht is van een koe. (of vergelijkbaar het schatten van het aantal knikkers in een pot). Het gemiddelde ligt heel erg dicht bij het te raden getal. In ieder geval beter dan het overgrote deel van de deelnemers. Zelfs vaker nog dat de vaklieden die het als beroep hebben.
Het is nog een lange weg te gaan want de maatschappij is nu eenmaal ingericht op basis van principes: "Die betaald, bepaald", Het management heeft het overzicht en zal het wel weten etc. Gelukkig zijn er tekenen van een verandering.
Nog een kleine toevoeging: bij het zoeken van een plaatje bij deze blog stuitte ik op een erg leuk verhaal over knikkers in een pot. Met dank aan Angelique van den Donk
