Sinds geruime tijd ben ik me aan het verdiepen in het profileren van mensen. Via Frankwatching kwam ik op het spoor van Personal DNA. De afgelopen periode ben ik veel testen tegen gekomen. Veel van die testen zijn veel meerkeuze vragen op een rij. Bij personal DNA hebben ze het gedaan met web 2.0 technieken. Heel leuk om te doen en op een glijdende schaal. Dus niet nadenken of het een 7 of 8 is maar een schuifje intuïtief neer te zetten. Ik hoor de tegenstanders al roepen dan wordt er gemakkelijker zomaar iets ingevuld. Dat zou kunnen maar in mijn persoonlijkheids DNA kan ik me redelijk vinden (mijn empathie had ik hoger verwacht). Maar als ik de vragen terug lees zal het wel te herleiden zijn. In ieder geval levert het een leuk gekleurd staafje op. En ik schijn volgens die test een animated leader te zijn. Hmm dat zou ik zelf niet verzonnen hebben. Maar voor diegene die me nog niet kennen, g maar eens met de muis over de gekleurde vakjes, dan staat er dat ik in ieder geval enthousiast ben, de rest wijst dan van zelf.
Inmiddels heb ik een aantal van dit soort testen gemaakt en ik geloof er heilig in dat dit soort testen in de toekomst vaker gebruikt gaan worden. De arbeidsmarkt is volop in beweging. Ik hoorde dat IBM in India 40.000 ICT gaat aannemen. Dat is niet meer te doen via een intake door een HRM medewerker. Ook in Nederland nemen deze testen steeds meer opgang. Laatst was er een warenhuis die filiaal managers zocht. Op de vacature kwamen 4000 kandidaten. In het verleden werd er dan een selectie uitgevoerd op grond van een duidelijk handschrift, een scheef geplakte postzegel of verkeerd taalgebruik. Dit alles om de hoeveelheid maar behapbaar te krijgen.
Tegenwoordig is zijn daar online vragenlijsten voor die een redelijk beeld geven van de kandidaat. Zo kan er een top 20 gemaakt worden. Grote kans dat dit goede kandidaten zijn. Natuurlijk kunnen er ook goede kandidaten afvallen maar de kans erop is groter dan via een methodiek van scheef geplakte postzegels.
Ik las ergens dat er komende woensdag in de gemeenteraad van Groningen gesproken wordt over een aanpak om allochtonen sneller aan een baan te helpen. De eerst van de 18 concrete maatregelen gaat over de inzet van cultuurneutrale diagnose en assessment-instrumenten. Dat het met de huidige stand van techniek mogelijk is lijkt me duidelijk. Alleen blijft het interpreteren van de gegevens mensenwerk en daar komt dan ook gelijk het niet neutrale. Een poos geleden waren we bezig ICT-ers op die manier in kaart te brengen. Toen was het waarschijnlijk wat te vroeg. misschien is hier een combinatie te maken. De testen zijn er in alle soorten en maten.
Vanmorgen was er weer een lammetje. Een lentebode! Terwijl het wel zomer lijkt. Dit jaar zijn we laat met het lammeren krijgen. Een moderne boer laat zijn schapen het hele jaar door lammeren. Er moeten nog 3 schapen lammeren krijgen. Maar ik vermoed dat er een gust is. (dus niet drachtig)
Onze laatste dag in Chili was een beetje site seeing en afscheid nemen. Het site seeing ging naar de Grote Oceaan en de havenplaats San Antonio. Het afscheid was hartverwarmend zoals ons hele bezoek. De terugreis ging voorspoedig en Dirk en ik hadden best de tijd nodig om afstand te nemen. Maar we zijn er beide van overtuigd dat de donatie van het Derde Wereld Fonds een hele grote bijdrage heeft geleverd aan de totstandkoming van het centrum.
Inmiddels zit de eerste werkdag er weer op. Je zit er zo weer in maar de ervaring in Chili was onvergetelijk. De foto’s zijn te bewonderen via http://picasaweb.google.com/janhhut/Chile
 |
| Chile |
Afgelopen vrijdag is het huis officieel geopend. Vandaag (zondag) bezoeken we 2 gemeenschappen die het initiatief steunen. We bezochten ’s morgens een kerkdienst aan de andere kant van Santiago. Het was weer een heel eind rijden. Het was een kerk waar veel Amerikanen komen. Een aantal hadden we al ontmoet bij de opening. We kwamen er een klein half uur te laat aan maar dat kan gewoon hier.
Het was een moderne kerk die keurig ingericht was, modern en fris. Een voor nederlandse begrippen levendige dienst. Na de dienst moesten we meekomen en kregen we zakken met etenswaar mee die door de gemeenteleden waren verzameld. Meel, toetjes en eieren heb ik door de handen gehad. Maar het was veel meer en alles keurig ingepakt. Die inzameling doen ze eens in de maand. Daarnaast krijgt het tehuis 140 euro aan geld. Dit alles krijgen ze zonder dat er voorwaarden aan gesteld worden.
Na de dienst gingen we naar Rebecca waar we lunchten. Inmiddels hebben we en aardige band met de mensen opgebouwd. Hartverwarmend wat ze allemaal voor ons doen. Na de lunch gingen we naar het huis om de spullen af te leveren en we keken er een voetbalwedstrijd een klassieker. Vraag me alleen niet welke ploegen en welke einduitslag. Daar had ik ook de tijd om 2 verhaaltjes on line te zetten.
Vrij vlot moesten we daarna door naar een 2e kerkdienst. De dienst van de kerk die het tehuis heeft opgenomen in hun gemeente. Dat was weer in een ander gedeelte van Satiago, verbazingwekkend hoe groot die stad is. We hadden eerst nog zullen eten bij de voorganger maar daar hielden we amper een kwartier voor over zodat we dat na de dienst deden. De dienst zelf zou om 6 uur beginnen, maar dat werd 6.30, maar dat blijkt in Chili heel normaal en zou duren tot 9 uur.
Het was in een totaal andere setting dan die morgen. Het was nu in een bovenlokaal. De gemeente is nog maar een aantal maanden geleden opgericht.
De hele dienst was in het teken van de opening van het tehuis. Er werd uitgebreid stilgestaan bij het ontstaan, de problemen en wat het nu geworden is. Voor mijn gevoel was dit de echte opening. Hier konden we zien, voelen en merken dat het gebouw een ding is maar de gemeenschap erachter is minst zo belangrijk. Het geheel is opgenomen in een grote groep mensen die de stichting Kades Barnea een warm hart toedragen.
Het was een warme dienst waar veel werd gelachen gedanst gebeden en gezongen. Het verveelde gemeen moment. We zijn tientallen keren op foto gezet als een soort bezienswaardigheid. Na afloop werden we uitgebreid omhelst door de aanwezigen. Het was heel goed om er te zijn. Er is heel veel in gang gezet om het ons naar de zin te maken eigenlijk te veel.
Na afloop hebben we nog uitgebreid bij de voorganger ons beloofde eten genuttigd. Weer een hele mooie dag.
Vandaag was het day after…. De opening kwam vandaag regelmatig langs. Er waren veel telefoontjes van mensen die er geweest waren. Vandaag gaan we op bezoek bij 2 bestuursleden van de stichting Luz de Christo. Eerst was het uitslapen en daarna gingen we met Enrique naar de voet van het Andes. Na de lange reis door Santiago, het blijft een grote stad met 4,7 miljoen inwoners om doorheen te reizen. Aan de rand van de stad kocht Enrique empanada’s. Een tractatie die we aan de oevers van snelstromende rivier op hebben gegeten. Daarna op, reis naar het huis van een van de bestuurleden, Valesta. Het bleek een vakantie huis te zijn en ook haar tweelingzuster Lorreto was aanwezig die ook in het bestuur zit) . Het werd een leuke middag avond waar we zeer gastvrij werden ontvangen met…. empanada’s. De barbeque werd aangestoken en na wat broodjes met worst werden we binnen uitgenodigd waar we een compleet gedekte tafel troffen. De maaltijd werd voortgezet met kippenpoot, aardappels met groente, groententaart, en afgeloten met een heerlijke toetje een vlaai die wel heel erg machtig was.
Om een uur of 8 vertrokken we naar het tehuis Luz de Christo om daar samen met de kinderen “Onze” te eten. Een gewoonte van Chilenen om om 11 uur (onze) vlak voor het slapen te gaan een maaltijd te nuttigen. De kinderen zaten allemaal te stralen. Zelf hadden we na ons maaltijd die middag / avond niet veel ruimte meer over. Sonja Bakker zou vast niet trots op ons zijn geweest.
De kinderen hadden een verrassing voor Oma want die is maandag jarig, ze wordt dan 87. Alleen zijn we er dan niet. Er werd voor haar gezongen, en ze mocht de kaarsjes uitblazen. Een van de jongste kinderen vond dat maar niks, dat had hij graag willen doen. Zelfs een kaarsje apart voor hem mocht niet baten. Heel herkenbaar, dat zijn toch universele dingen over de wereld. Maar fantastisch om te zien hoe de kinderen met elkaar leven. Open en vrolijk met elkaar. Gelet op hun achtergrond en thuissituatie een klein wonder. Dit was ook een goed moment om onze potloden, pennen, gummen en schriften aan te bieden. Jan vertelde het verhaal van de sneeuwvlokjes nog een keer voor de kinderen en gaf een deel van onze presentjes aan Xenema de ‘ mama’ van het huis. Leuk detail, dat we in de hoek van de eetkamer onze Atros Origin vis aan het plafond zagen hangen met een paar kleintjes!!
Onze steun maakt hier echt een verschil.
Ruim over twaalf rolden we ons bed in.