Menu Sluiten

Maand: november 2012

  • Home
  • Archieven voor november 2012

Hoezoarmoe?

3 reacties

Vaak moet ik opzoek naar een onderwerp van mijn blog en soms komt er zo iets nadrukkelijks onder mijn aandacht dat ik er wel over moet schrijven.

Gisteravond zat ik wat presentaties te bekijken op TED. Daar haal ik vaak de inspiratie voor mijn blog vandaan. Zo zat ik gisteravond te kijken naar een presentatie van Lisa Kristine. Lisa maakt foto's van moderne slavernij. Ze heeft een erg aangrijpend verhaal over moderne slavernij dat veel verder gaat dan de zwaar onderbetaalde werkers in fabrieken waar de I-phones worden gemaakt.  Dit verhaal gaat over werken in mijnen, steengroeven, kinderen die met stenen moeten slepen zonder enige vorm recht of zelfs maar een vergoeding.

De contrasten zijn schrijnend. Ook toen ik de video vandaag weer bekeek moest ik eerst reclame van Rolex bekijken. Eigenlijk wel heel bijzonder dat een dergelijke presentatie wordt aangeboden door Rolex.  

Vanmiddag zat ik te kijken naar Buitenhof en daar was het onderwerp hoezoarmoe. Ook daar ging het over de korting op ontwikkelingssamenwerking. Goed dat er aandacht voor is maar ergens voelde het niet goed. OK DSM is er heel goed mee bezig en ook het bedrijf met stekken in Afrika.draagt een steen bij. Toch blijft de presentatie van Lisa beter bij me hangen. Het zal de kracht van het beeld zijn. Haar foto's zijn erg indringend. Als ik daar naar kijk dan is de uitzenging van Buitenhof maar oppervlakkig. Het verhaal van DSM komt bijna arrogant over. Natuurlijk hoeven ze het niet te doen. Ze begrijpen heel goed dat dit ook een taak van ze is. Heel stiekum denk ik dan er zit zeker een eigen belang in. Dat gaf de man van de stekken tenminste ook gewoon toe.   

Een logische vraag aan de man van DSM was geweest om te vragen of ze bij het maken van producten ook gebuik maken van grondstoffen die onder erbarmelijke omstandigheden worden gewonnen.Het was nu een heel erg promotiepraatje voor DSM en om eerlijk te zijn Ik geloof die oprechtheid niet. Alles wijst ero dat DSM het alleen doet voor het gewin. Ze verdienen er niet aan, oftewel ze maken er geen winst mee.  De vraag of het liefdadigheid is laat hij onbeantwoord. Nou ja ze zijn bang dat ze de rechten kwijtraken want dn kunnen ze de produkten niet meer verkopen aan mensen die het wel kunnen betalen. Het is natuurlijk wel één grote marketing aangelegenheid. Even kijken op hun site en ja hoor op de voorpagina wordt melding gemaakt dat ze samen met het WFP de honger in de wereld bestrijden.

Bij mij komt het heel erg gemaakt over. Glunderend vertellen dat ze meer kennis hebben dat WFP. Wat een armoedig bedrijf.

Het verhaal over hoezoarmoe begint na 31 minuten

Actief burgerschap, boodschap voor de toekomst!

0 reacties

Mijn vorige blog ging over hoop en hoe Obama in zijn speech veel mensen wist te raken.  Delen ervan zijn ook prima bij ons in Nederland te gebruiken. Maar in Nederland verschillen we op een aantal fronten van Amerikanen. Over het algemeen vinden we dat de overheid een vangnet moet bieden voor mensen die buiten de boot dreigen te vallen. De grootte van dat net kan je het nog wel over hebben. Het net zal de komende jaren wel kleiner worden. Amerikanen vinden dat geen taak van de overheid. Daar doen ze veel aan fundraising, daar springen mensen en kerken eerder bij met hulp en geld.   

Diep bij alle Nederlanders is er ook een gedeeld gevoel. Vrijheid van het individue en omkijken naar elkaar. Wij zien daarin wel nog een (kleine) rol van de overheid. In dat verband is het grappig om te zien dat VVD Icoon Wiegel protesteert tegen het inkorten van de WW. en zo zijn er wel meer voorbeelden. Blijkbaar hebben we wel een gemeenschappelijk gevoel hoe de samenleving er uit moet gaan zien.

Peter, en oud collega, wees me op een uitzending van Buitenhof op 16 september, het weekend na de verkiezingen. Aan het eind van die uitzending zitten daar twee vertegenwoordigers van VVD en PvdA die heel mooi schetsen hoe volgens hun de formatie zou moeten verlopen. Het getuigt van een scherp beeld van de situatie. Ze voorspelden een traject van uitruilen van dossiers. Niet uitkomen in het grijze midden. Geen waterige compromissen maar onderdelen uitruilen waar de achterban zich in kan herkennen. Precies zoals gelopen is. Dat vervolgens de krant van Wakker Nederland en onze eigen onze Nationale Statler en Waldorf: Jeroen Pauw en Paul Witteman er gaten in probeerden te schieten doet er niet aan af. De gemiddelde Nederlander had al lang in de gaten dat er wat moest gebeuren. Ik ben blij dat het land verder kan. En kijkend naar onze mede europeanen in het zuiden…. dan kennen we geen problemen. Waar hebben we het dan over?  

Get Microsoft Silverlight 
Bekijk de video in andere formaten.

Aan het eind van het gesprek hebben ze het over het kompas waar we op moeten koersen. Het actief burgerschap wordt genoemd. Beide regeringspartijen hebben we iets met dat onderwerp. En waarschijnlijk hebben alle partijen dat. Zelf zorgdragen voor je eigen leefomgeving en omkijken naar elkaar. Dat ligt wel heel dicht bij elkaar. Er wordt ook gesproken over kompas. Er wordt opgemerkt dat een regeerakkoord maar een tijdelijk iets is. Als er over een half jaar iets gebeurt wat niet is voorzien moeten ze toch om tafel om te komen met een oplossing.

Heel mooi is het dan om een kompas te hebben. Eerst even kijken waar staan we nu?  En alles accepteren zoals het is. Staan in het stille midden. Dan van daar bepalen waar je naar toe wilt. Dan zal je veel mensen treffen die dezelfe kant op willen.   

Het stille midden

In het stille midden
voorbij gebabbel van innerlijke stemmen
en vlagen van divers gevoel

is een opening naar binnen
met liefde voor wat is
en een venster naar buiten
om de ander te zien, te horen
en niet altijd te begrijpen.

Dat maakt niet uit;
we zijn allen sterren aan dezelfde hemel,
harten op dezelfde aarde
en doordrongen van het stille midden
waarop slechts afgestemd hoeft te worden.

© Helena Kwaaitaal

www.circolore.nl

 

 

 

Hoop

0 reacties

Het is mooi om te zien hoe de verkiezingen in Nederland en Amerika zijn verlopen. In Nederland zijn de "winnaars van de verkiezingen" met elkaar om tafel gegaan en dat mondde uit in een accoord dat eerst met veel instemming werd ontvangen. Er waren heilige huisjes geofferd en het mooie is dat de kiezers hier wel mee kon instemmen. Immers er moesten dingen anders. Mooi ook om te zien dat heel veel mensen uit de groep die het ging raken er laconiek op reageerden. Ja we moeten inleveren en logisch dat we een steentje moeten bijdragen. Nu alle stof is opgetrokken en de media er links en rechts overheen zijn gevallen is het weer jammer genoeg een beetje terug naar normaal. Maar nergens ben ik ook maar enigszins geraakt door wat er gebeurde. Het waren allemaal woorden aaneen geregen zonder passie.

 

De afgelopen week kwam ik van bed en viel met de neus in de toespraak van Obama, winnaar van de verkiezingen van Amerika. De vertaling is hier te lezen. Wat was dat een toespraak. Nergens was een overwinningsgeluid  te horen. Wel een boodschap van hoop en samen de toekomst in gaan. Verderop in de week heb ik een aantal mensen gesproken die ook met tranen in de ogen hebben gekregen naar de toespraak. Wat hunkeren we in Nederland naar iemand die onze gevoelens zo kan verwoorden. En daar zijn alle onderdelen wel voor aanwezig. Want ja we zijn een klein land maar Nederland is wel een land waar heel veel mogelijk is en we staan midden in de wereld met onze opvattingen. Dat de rest van de wereld langzamerhand langszij komt is niet erg. Sterker nog met alles wat we hebben, zijn we het land waar heel veel mogelijk is en dat nog steeds tot de gelukkigste ter wereld hoort.

 

De predikant en onderwijzer in ons maakt dat we altijd weten wat anderen moeten gaan doen. En dat wordt met onze beide "slimste jongetjes van de klas" er niet beter op. Toch is er hoop want ook in Nederland weet iedereen dat de broekriem aangehaald moet worden met meer aandacht voor elkaar. De speech van Obama kunnen we ook gewoon gebruiken in Nederland. Er is een passage die rechtstreeks over is te nemen: 

Ik praat niet over blind optimisme, het soort hoop dat de enormiteit van de toekomstige taken en de obstakels op ons pad negeert. Ik praat niet over het wensdenken dat ons toestaat de zaak van een afstand te blijven bekijken en een gevecht te mijden. Ik heb altijd geloofd dat hoop dat koppige ding in ons is dat aandringt, ondanks al het bewijs van het tegendeel, dat iets beters op ons wacht zolang we de moed hebben om verder te blijven reiken, te blijven werken, te blijven vechten.

Amerika, ik geloof dat we kunnen bouwen op de vooruitgang die we hebben gemaakt en kunnen blijven vechten voor nieuwe banen en nieuwe kansen en nieuwe zekerheid voor de middenklasse. Ik geloof dat we de belofte van de stichting van ons land kunnen vasthouden, de idee dat als je bereid bent om hard te werken, het niet uit maakt wie je bent of waar je vandaan komt, hoe je eruit ziet of waar je liefde ligt. Het maakt niet uit of je zwart of blank of latino of Aziatisch of Native American of jong of oud of rijk of arm bent, gezond, gehandicapt, homo of hetero. Je kunt het maken hier in Amerika als je bereid bent om het te proberen.

Ik geloof dat we samen deze toekomst kunnen grijpen, omdat we niet zo verdeeld zijn als onze politiek suggereert. We zijn niet zo cynisch als de commentatoren geloven. We zijn groter dan de som van onze individuele ambities en we blijven meer dan een verzameling rode en blauwe staten. We zijn en zullen altijd de Verenigde Staten van Amerika zijn.

In Nederland zijn we ook meer dan een verzameling individuen of partijen. Er is iets ook dat ons bindt. Zo nu en dan komt dat naar buiten bij sport, Koninginnedag maar het is ook te merken bij andere grote evenementen. Het lied "15 miljoen mensen op dat kleine stukje aarde" beschrijft al onze eigen aardigheden.  Die aardigheden zijn er nog steeds, alleen  we zijn met wat meer intussen. Het geldt nog als nooit tevoren. En dan zijn we ook nog Drenthen Groningers of Friezen. Daarnaast zijn we trots op ons dorp, de buurt of straat. Op Alle niveaus wordt een beroep op ons gedaan een steentje bij te dragen ieder naar vermogen. Dat gaat verder dan alleen voor geld. Voor een ieder geldt dat steentje bijdragen. Ik heb "hard gewerkt voor mijn pensioen" is maar een relatief begrip. Toekomstige generaties moeten waarschijnlijk harder en langer werken om de "schulden af te betalen" van de mensen die nu met pensioen gaan of zijn. In dat licht is het misschien nog niet eens zo raar dat ook de groep die met pensioen is eens nadenkt wat ze nog voor de maatschappij kunnen doen. Het gaat om betrokkenheid, ik zie daar hele mooie voorbeelden van. Dat geeft me hoop.
 

Het Noorden in 2040

2 reacties

De afgelopen vrijdag was het Noorderstorm, een bijeenkomst in Drachten in het kader van de Noorder visie 2040. Volgens de de organisatie, de 3 provincies:  De vraagstukken van dit moment (economie, klimaat, inrichting van de ruimte, krimp) vragen om een duidelijke en gezamenlijke koers in het Noorden.  Hoe gevaarlijk dit soort denken is, zien we aan de tram in Groningen. Gelukkig is die afgeblazen want nu de nieuwe regering de OV kaart voor studenten gaat afschaffen, kan het zomaar zijn dat er totaal andere bewegingen in de stad te zien zijn. En dan hadden we nog 40 jaar gezeten met half lege trams en grote tekorten. Het was 5 voor 12 maar gelukkig gaat het niet door. Of er echt veel minder gebruik van de stadsbus wordt gemaakt door het verdwijnen van de studentenkaart  is maar de vraag. Dat is jong menselijk gedrag en dat kunnen we moeilijk vooraf voorspellen kijk maar naar Haren.

De Groningse gedeputeerde William Moorlach vrijdag deed de opening en ik was verast door zijn opmerkingen: de komende jaren krijgen we het echt zwaar, de wereld gaat er anders uit zien en dan zal blijken dat we misschien wel voldoende infrastructuur hebben liggen in het Noorden (ook gelet op de ontwikkelde bedrijven terreinen en bouw locaties) Hij vertelde dat hij op weg naar Drachten door het Westerkwartier reed. Daar heeft volgens hem de laatste jaren een omwenteling voltrokken die volkomen gemist is door de overheid. Het gebied is getransformeerd van een arm gebied met veenarbeiders en keuterboertjes naar een gebied vol met zelfstandigen en kleine ondernemingen. Dat proces is voltrokken zonder enige bemoeienis van de overheid.  

Vervolgens was er nog een mijnheer uit Eindhoven die ons moest inspireren en ons tips gaf hoe creatief en innovatief te zijn. We konden daarna luisteren naar genomineerden die een idee hadden ingediend, een schets van 2040. En kwamen een aantal schertsen van wat er nu al pril te zien is. Het doortrekken van wat is, koersen op de hekgolf. Of zoals de mijnheer uit Eindhoven zei: sturen door in de achteruit spiegel te kijken. Maar 1 bijdrage is wel blijven hangen. Martin met een veel te lange achternaam (je kunt nu niet allemaal Hut heten 🙂 ) nam ons mee naar 2040. Hij en zijn vrouw en kinderen wonen dan in Wapse. Door vragen te stellen kregen we een beeld van hun leven. Omdat ze bijzondere antwoorden gaven werden we erg aan het denken gezet. Wat als je onderwijs los laat, echt grenzeloos gaat werken in een omgeving die voor jouw inspirerend is. Hebben we dan 3D projecties als we vergaderen met de andere kant van de wereld? Of is er dan voldoende bandbreedte in Wapse?

En toen aan de slag. Aan een groot aantal tafels konden we praten over verschillende onderwerpen. Vervolgens schoven we een tafel op en mochten we verder met het resultaat van de vorige groep. Oftewel een grote prut van ideeën. Ik hoorde aan een tafel dat het goed zou zijn alle kinderen uit het noorden verplicht een aantal weken stage te laten lopen in het buitenland want het gebied loopt achter. Jammer eigenlijk want de eerste stap is het noorden te nemen zoals het is Met al de facetten. Rust en ruimte en ijle economie. Opvallend ook hoe groot de gedrevenheid is  om groot te denken of denken in veranderen. Ook heel snel voor anderen te denken. Logisch ook want meer dan de helft werkte bij de overheid of aanpalende organisaties. Beangstigend hoe bij veel deelnemers nog het beeld leeft dat de overheid  veel moet bepalen. Gelukkig waren er ook geluiden te horen dat de overheid moet leren luisteren. Ook beter leren kijken. 

Het blijft natuurlijk lachwekkend om zo ver vooruit te kijken want 2040 is nog 28 jaar. 28 jaar terug, dan praten we over 1984. In die tijd kwam KPN (toen PTT Telecom) met een draadloos toestel, de New York, op de markt. Er waren nog veel mensen die het telefoon toestel in de hal hadden hangen, een wandtoestel, want vroeger belde je alleen als het noodzakelijk was daar ging je niet bij zitten. Inmiddels bellen we op de meest rare plaatsen: in de auto op de WC of op de bouwsteiger. Er werken nog steeds veel mensen iedere dag op een kantoor. Zittend achter een bureau. Nog bellend en werkend via een draadje. Voor die groep werknemers: hoe ziet dat er over 28 jaar uit?