Blog van Jan Hut

Gisteren was het 57 jaar gelden dat ik ben geboren. Laat ik nu de laatste maanden hebben gedacht dat ik 57 was. Dus dat is een mooie meevaller. We hadden een feestje in Hutspot, een locatie aan de Munnikeholm in Groningen pal tegenover het gebouw waar ik ooit mijn loopbaan bij de PTT begon. Het was een mooie mix van Dorpsgenoten, oude contacten, familie en nieuwe relaties. Een echte Hutspot.

Zelf had ik een gezellige oploop in gedachten van allemaal mensen uit mijn netwerk. Dat werd het ook. Leuke gesprekken, blije gezichten. Je kunt in Hutspot zelf je catering verzorgen. Dus had ik bedacht het aan mijn gasten te vragen geen cadeau mee te nemen maar wat hapjes. Er was een lijst waar men op kon melden wat ze mee namen. Het lijstje groeide lekker en op het eind stond er een lange lijst met allerlei lekkers.  Kaas, Caprese spiesjes, Droge worst, Olijven, Snacktomaatjes, Croissantdeeg/ham/pesto/kaas hapjes, Wrap met zalm, Hamrolletjes met monchou, Gevulde eieren, Eigengebakken bierbrood met heksenkaas, Ham-prei salade, Hartige olijventaart, Augurken met boterhamworst, Tortilla chips met zelfgemaakte  guacamole, Rauwkost,  Tapas,Brownies, Franse kaasjes, Fruit, Biologische pastasalade caprese, Droge worst van prijswinnaar Slagerij Heuker, Het Wilde Oosten (wilde abrikozen, wilde vijgen en dadels), Chocolade en Tortellinisalade Dat werd dus een grote smulpartij. En het fruit was opgemaakt als een gezicht met een bril.

Ik werd verrast door een optreden van Marietta Rust. Zij deed iets waar ik ooit van gedroomd had. Op een feestje van mij met elkaar zingen. Het optreden was verzorgd doordat iemand uit mijn vriendenkring een crowfunding oproep had geplaatst en de rest geregeld.

Dat klinkt dan wel simpel maar iemand moet wel het initiatief nemen. Mensen benaderen, zangeres regelen en zorgen dat er meer mensen willen meedoen.

Een groep mensen uit het dorp zong voor mij op de melodie van “Daar bij de waterkant”. En ik kreeg een mand met ingrediënten voor Hutspot. Tot zo ver is het nog normaal. Maar toen ik thuis kwam zag ik in de mand met ingrediënten een fotolijstje in de kleuren van de dorpsvlag. In dat fotolijstje de mensen die het cadeau gaven in het T-shirt van het dorp en de ingrediënten uit de mand trots in de hand. Opeens is het niet meer zomaar iets. Daar zijn ze van tevoren druk mee geweest.

Ik kreeg vanmorgen een stukje onder ogen het deed me er aan denken:

Noem 2 winnaars van gouden medailles in de Olympische Spelen.

Noem vier winnaars van de Pultizer-prijs

Noem een coach van de Hall of Fame van de NFL

Noem een persoon die vorig jaar de Medal of Honor van het Congres heeft gewonnen.

Noem twee leraren die een belangrijke invloed  in je leven hebben gehad

Noem vier schrijvers, dichter, musici die iets hebben geschreven wat je koestert

Noem een coach die je waarden, discipline of volharding heeft geleerd

Noem een persoon die naast je blijft staan in het donkerste uur.

Welke groep heeft een blijvende invloed gehad?

Hoeveel talrijke mensen openbare eerbewijzen ontvangen, geven nog veel meer mensen onbetaalbare geschenken in de onbezongen wereld van vriendschap, familie en mentorschap.

In ons dagelijks leven wemelt het van de dikwijls ongeziene helden die mensen domweg helpen waar ze kunnen.

Misschien kom je hun naam niet in de krant tegen en misschien krijgen ze nooit een prestigieuze prijs, maar niettemin stralen ze als zeldzame juwelen. Ze brengen schoonheid en troost bij een ieder die met hen in aanraking komt door de wereld van binnenuit te transformeren. Hun ware beloning is niet geld of roem; het is de persoonlijke bevrediging van het besef dat ze zichzelf hebben gegeven op een manier die nodig was.

Schuif de zucht naar publieke erkenning terzijde en doe gewoon wat je doet omdat het goed voelt. Als de wereld je toejuicht, is dat het glazuur op de taart. Maar ongeacht de reactie van de buitenwereld, zal je innerlijk gloeien van een zeldzaam en heilig licht … tezamen met het leven van hen die je zegent.

Alan Cohen

Eigenlijk sta je er te weinig bij stil maar het zit in de kleine vaak onzichtbare dingen. Ja er waren mensen zichtbaar op mijn verjaardag. Veel van hen waren thuis al druk bezig geweest met iets klaar te maken. Of al langer dingen te regelen. Als ik er zo naar kijk wordt mijn verjaardag gevuld met zonnestralen. Mooi!

Het is verbazingwekkend hoeveel verschillende initiatieven je al hebt op een dorp. Van Korfbal tot Breien, van Western Riding tot Knutselclub of  van Yoga tot Fietscross. Allemaal zaken waar mensen zich met passie voor in zetten. Dan hebben we het nog maar alleen binnen het dorp om maar niet te spreken van een stad. En al helemaal niet binnen Nederland.

Al die initiatieven leven zo in hun eigen wereld soms zijn er dwarsverbanden soms helemaal niet. Juist die dwarsverbanden hebben mijn belangstelling.

Mijn vorige weblog ging over oppervlakkigheid / plat vermaak of serieuze betrokkenheid. Het grote verschil tussen een druk bezocht festival met veel hossende en uit hun dak gaande mensen of juist wat ingetogener met aandacht voor anderen en wat er in de wereld aan de hand is. Niet aandacht naar een centraal punt maar aandacht voor elkaar. De afgelopen week werd ik opeens betrokken bij duurzaamheid.  Dat woord is wel erg aan slijtage onderhevig want onder die noemer zijn de meest kromme redeneringen opgehangen. Ooit hoorde ik bij mijn laatste werkgever een manager antwoorden op de vraag “wat doet ons bedrijf aan duurzaamheid?” Het letterlijke antwoord was: wij opereren binnen de kaders van de wet. We voldoen aan de wettelijke voorwaarden rond duurzaamheid. Wat een “stoer” antwoord, maar wel eerlijk. Blij dat ik daar niet meer werk.

Duurzaamheid is voor mij toch waar het gaat om mensen, De relatie onderling en naar  de omgeving.  In het verleden ging mijn blog vaak over de 3 p’s People, Profit, Planet. Oftewel “the license to operate”. Waarom mag je als bedrijf (en mens) de dingen doen die je doet?

Mag je wel onevenredig dingen je toe eigenen? Logisch dat je ergens van moet leven maar als je genoeg hebt? Winst maken voor een appeltje voor de dorst? Hoe groot moet dat appeltje dan zijn. En heeft iemand anders dat appeltje niet harder nodig? Des te langer ik er over nadenk des te meer ik eigenlijk twijfel aan die ene P van Profit.

Want nu heb je geld en je wilt er iets mee doen. Anders dan zorgen dat je meer krijgt. Nu dat kan. De afgelopen week was ik bij de start van GeldGroenWassen. Het concept lijkt op zich op cowd funding rond duurzaamheid. Maar het gaat verder dan mensen vragen te investeren.

Het idee is simpel. Een bedrijf wil investeren in duurzaamheid (zonnepanelen, Isolatie, E-bikes, laadstations etc.) en vraagt klanten mee te financieren.  Die klanten krijgen dan een certificaat waarmee ze later producten (of nog mooier diensten) kunnen afnemen. Letterlijk wordt het geld dan groen gewassen. Dat geld wordt ontrokken uit het mee!  meer! meer! van rendementen op spaargeld of beleggingen en omgezet in groene diensten of producten.

Het geld wordt niet gestopt in financiële instituten maar dient ook om het gesprek op gang te brengen tussen bedrijf en klant over duurzaamheid. Geld groen wassen start in Amsterdam maar daarnaast start het ook in het landelijk gebied van Groningen. Wil je meer weten? Heb je plannen rond duurzaamheid en krijg  je de financiering niet rond? Of heb je wat geld waar je iets nuttigs mee wilt doen? Neem dan even contact met me op ik kan je verder helpen.

Gisteravond waren we bij het vuurwerk ter afsluiting van de feestweek op ons dorp Zevenhuizen. Na afloop stond ik een poosje te praten met één van de mensen die er gigantisch veel tijd en energie in hebben gestopt. We keken even terug en wat was het een succesvolle week en wat is er enorm veel verzet door heel veel vrijwilligers. Van oorsprong was het een winkelweek om de middenstand aan meer klanten en omzet te helpen. Die doelstelling ligt al ver achter ons. Ik zit me opeens te bedenken dat er niet eens een echte doelstelling is. Geen mission statement geen Business Case.

Toch wordt er veel uit de kast gehaald om mensen een leuke week te bezorgen. Natuurlijk is er wel eens wat ruis op de lijn. Niet alles pakt even positief uit maar dat zijn maar heel kleine details. Duizenden mensen hebben elkaar ontmoet. Het weerzien met oude bekenden. Herinneringen ophalen, zorgen delen, plannen maken, met elkaar de strijd aangaan bij de zevenkamp, ATB,  klootschieten, 7van7, viswedstrijd of darts.

Of gewoon op bezoek bij de agridag, de braderie, garageverkoop. En dan noem ik nog maar de helft op van de activiteiten. Het is gewoon teveel om op te noemen. Toch haalt het maar mondjesmaat de media en dat is eigenlijk ook goed. Het is het feest van het dorp. Vroeger kwamen er duizenden mensen van buiten om naar optredens van bekende artiesten te kijken. Als dorpsbewoners stonden we dan in een hoekje ons eigen feest te vieren. Het is nu een echt dorpsfeest met mooie tradities zoals met de trekkertaxi en wagen strobalen naar het Spiekerhouw’n. Anderen storten zich op het maken van straatversieringen waarbij buurten soms ook nog hun eigen feestje hebben. Maar vooral is het een week van ontmoeten.

Zo bekeken zijn er 4 groepen mensen: de organisatoren, de vrijwilligers, de deelnemers en het publiek.  Heel veel mensen uit het dorp kan je treffen in wisselende rollen. Het heeft ook wel iets beslotens. Ik kan me voorstellen dat als je niet iets met ons dorp hebt het lastig is om aansluiting te vinden.  Toch is er wel iets universeels. Het was bijvoorbeeld ook feest in Onderdendam of de feestweek in Niekerk ging van start. Feest in talloze andere dorpen. In al die dorpen ook betrokkenheid bij de eigen omgeving.

Over Niekerk gesproken. Zij zijn het leukste dorp van Groningen geworden. In mijn ogen terecht, wat hebben ze veel uit de kast gehaald. We hebben Niekerk een aantal keer op bezoek gehad om stemmen te werven wat een inzet.  Die band is ontstaan bij de vorige verkiezing in 2011. Wat heeft RTV Noord er nu een mooi televisie spektakel van gemaakt. De finale dorpen gingen helemaal uit hun dak. Het leverde prachtige televisie op. Ik ben regelmatig aangesproken of we het toch niet misten. Om eerlijk te zijn, nou nee. We hebben met elkaar 2 jaar geleden een fantastische tijd gehad. Net als de afgelopen week. Alleen is de feestweek minder zichtbaar voor buitenstaanders. En of we ons laten verleiden om opdrachten voor de camera uit te voeren. Ik weet het niet. Van oorsprong zijn we veenarbeiders en keuterboertjes en die hebben niet zo veel met opdrachten uitvoeren. Maar toen we in 2011 aan de verkiezing begonnen had ook niemand het idee dat we konden winnen. Dat gevoel kwam later pas. Samen met het besef dat we een actief dorp zijn.

Misschien is dat ook wel de doelstelling van de feestweek. Een week vol activiteiten voor en door het dorp waarin iedereen die iets heeft met het dorp de gelegenheid krijgt bij te dragen als organisator, vrijwilliger, deelnemer of publiek. Een week van ontmoeten in een aangename sfeer. Natuurlijk mogen mensen van buiten het dorp meedoen met de wedstrijden tennis, darten, vissen, bultbroez’n, klootschieten, atb rijden of de 7van 7. Graag zelfs. Maar het is net even leuker om naar een bekende te kijken die meedoet. Iets wat ons als gemeenschap bindt, met alle eigen-aardigheden.