We hadden een leuke dag gisteren op ons dorp. Het was het 777CC Music Xperience ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van muziekvereniging Concordia. Ze mikten op 777 muzikanten die samen zouden spelen. Die waren er niet maar er waren wel een paar honderd die samen een stuk speelden waar de geschiedenis van ons dorp in was verwerkt. Zelf heb ik 14 jaar bij Concordia gespeeld en ik kreeg een aantal keren de vraag waarom ik niet mee deed. Daar heb ik wel aan getwijfeld maar echt een goede muzikant was ik nooit. En als ik het zo hoorde was het een goede beslissing want het is jaren gelden dat ik speelde en om nou te gaan playbacken. Het was mooi piekevel. (kippenvel)
Toch kan ik me herinneren dat toen ik nog speelde het me heel vaak piekevel (kippenvel) gaf om een mooi stuk te spelen. Als ik nog weer opnames van het Wereldmuziek concours hoor waar ik 2 keer aan mocht meedoen voel ik mezelf daar weer lopen. Ook bij sommige koraalliederen brom ik nog graag de baspartij mee.
Wat maakt dat in mij los? Niet alleen de mooie klanken want soms is er wel eens iets niet helemaal zuiver maar juist het gevoel dat er een moment is dat mensen elkaar vinden in harmonie. Hetzelfde gevoel om met 40.000 mensen Nijmegen te lopen. Of met een groep mensen bezig te zijn met dingen in het (leukste) dorp of de ontwikkeling van een regio. Dat samen muziek maken vraagt ook wel luisteren. Horen of je zelf zuiver speelt maar nog meer luisteren en jouw spelen aanpassen aan de rest. Weten wanneer je een solopartij hebt of wanneer je rust hebt. Natuurlijk staat de muziek op papier en er is een dirigent. Maar als er echt gemusiceerd wordt lijkt de rol van de dirigent niet meer dan het bijeenbrengen en aangeven wanneer er begonnen wordt en de maat slaan. Maar meer nog, hij of zij weet waar de moeilijke stukken zijn en waar muzikanten even aandacht nodig hebben dat gebeurt door oogcontact. Of juist non verbaal een ingehouden of juist brede lach als een solo of voor een muzikant moeilijke deel goed uit de verf komt.
Wat is dan het begrip samenwerken een plat begrip. Het wordt in het bedrijfsleven vaak gebruikt om dingen met het hoofd op elkaar af te stemmen. Planningen en afspraken te maken die na een korte tijd al niet meer haalbaar zijn of de omstandigheden zijn veranderd. vervolgens moet er veel overlegd worden om dat uit te leggen en uit te zoeken. Maar het leven gaat door. Wat zou het mooi zijn als werken net als musiceren het naar elkaar luisteren is. Gewoon je ding doen maximaal luisteren naar anderen en erop vertrouwen dat de anderen ook een mooie uitvoering willen geven.
Ik zat ooit eens in een training waar het ging over managementstijlen. Aan het eind kregen we van de trainster een klein aandenken met een verhaaltje erbij. Ieder een eigen beeldje van een muzikant met een uitleg. Tot mijn grote verbazing kreeg ik een beeldje van een dirigent. Toen niet wetend waarom. Één ding is duidelijk ik ben geen muzikant. Dat was ik ooit wel en met heel veel plezier kijk en luister ik naar opnames van het Wereld muziek concours 1985 waarin we een eerste prijs wonnen. Het was een toptijd voor Concordia.
Nu voel ik me inderdaad meer een dirigent. Het bijeenbrengen van mensen, zorgen dat ergens aan begonnen wordt, de uitvoering zelf bemoei ik me niet veel mee. Even contact met iemand die dat nodig heeft, soms niet meer dan oogcontact. Oh ja en soms als het helemaal verkeerd gaat gewoon afslaan en het bespreken de draad weer oppakkend.
Pé Daalemmer en Rooie Rinus presenteerden de 777cc Experience en gaven na afloop een optreden. De stroom viel uit. Het mooiste wat er kon gebeuren. “Kom allemaal even dicht tegen het podium aan staan” was hun reactie. Het werd een fantastisch optreden. Veel interactie met het publiek, ook een paar keer waren ze de tekst kwijt maar dat bracht alleen maar meer sfeer. Wat hebben die twee genoten van het publiek en wij van hen. Het spatte eraf. En dat alles gewoon bij de bult bij ons op het dorp geen vaste voorzieningen gewoon een grasveld.