Een beetje een late blog deze week. Het afgelopen weekend was ik onderweg met een groep mensen uit Europa op een tocht over het Hoogeland. Prachtig om zo onze provincie door de ogen van buitenlanders te laten bekijken. Wat opviel dat ze allemaal onder de indruk waren van het landschap maar vooral van de mensen
We kwamen er achter toen we de mensen en paar ansichtkaarten gaven en ze vroegen om die kaart naar een bekende thuis te sturen met de erop de opmerking wat ze van het gebied vonden. Ze kregen ook een kaart voor de organisatie bestemd. Een mooie manier om zo ze te laten nadenken over wat ze hadden gezien en tegelijkertijd een kado voor hun en voor de organisatie van de reis.
Prachtig om te zien dat ze vooral de mensen het leukst vonden, Niet de wierden, borgen of kerken of andere zaken die we graag onder de aandacht brengen. Maar juist de kracht en openheid van de mensen en het landschap.
Dat hebben we dan toch maar mooi als Groningers. Trouwens het waren niet allemaal autochtone Groningers waar ze te gast waren. Die vergissing wordt vaak gemaakt. Het waren wel mensen met liefde voor de eigen omgeving en er zich voor willen inzetten. De mensen die zo mooi omschreven worden in het 3e couplet van het Gronings volkslied:
Doar woont de dege degelkhaid,
de wille, vast as stoal.
Doar vuilt het haart, wat tonge sprekt,
in richt- en slichte toal.
Mensen die dit waarderen voelen zich ook thuis in Groningen. Daar past geen turbo taal bij. Dat voelden de bezoekers. Iemand schreef op een kaartje: I feel free like the millions of birds in a special landscape. We met Authentic people, strong women and heard stories.
Wat mooi verwoord.
Iemand anders schreef
People are very proud of their region, that is visible for visitors Agreat place to come down / find yourself. A region you must have seen.
