26 juni! Het is vandaag 26 jaar geleden dat Nieko onze zoon werd geboren. Ons eerste kind en natuurlijk waren we er op voorbereid. Voorlichtingsbijeenkomsten bezocht en boeken gelezen. Ook met anderen er over gepraat hoewel we de eersten van onze generatie waren in onze familie en kennissenkring die vader en moeder werden. Het werd vanaf het allereerste moment duidelijk: het was anders dan we ons hadden voorgesteld en het was veel omvattend. Opeens was hij er en opeens draaide ons leven om hem. Mochten we nog een voorstelling hebben gehad van ons gewone leventje door te leven, nee dus. Opeens was er een nieuwe wereld. Een kleine 26 jaar later vertrokken Nieko en Gemma beiden uit huis. (ze zijn dus niet echt zo snel mogelijk gevlucht). Toch komt die oude wereld niet meer terug daarvoor is er teveel voor veranderd. Met ons, older and wiser, maar ook met de omgeving.
Ik zie wel een parallel met de maatschappij. We weten dat er iets gaat veranderen, de bezuinigingen komen eraan. Er wordt veel over gepraat en geschreven. En als we dachten dat ons leventje gewoon doorgaat. Nee dus, de veranderingen zullen gevolgen hebben voor veel onderdelen in de maatschappij. Met name alles wat met overheid te maken heeft. En zeker als je werkt bij een gemeente of in de zorg. De veranderingen zullen veelomvattend zijn.
De laatste tijd kom ik wel eens op gemeentehuizen en bespeur dat er verschil is in het omgaan met de veranderingen. Sommige gemeenten zijn druk bezig met de omslag te maken naar de burger. Bij andere bestuurders bespeur ik nog de neiging het te willen regelen. Wij weten wat goed is voor de bevolking. Daarbij vergeten ze dat veel inwoners een beter beeld hebben van de toekomst dan binnen de muren van een gemeentehuis. Omdat die bewoners al eens een keer een privatisering hebben meegemaakt of veel in het buitenland hebben gezeten. Een beetje als een toekomstig ouder wil vertellen aan mensen met kinderen hoe je de dag met kinderen in moet indelen.
Verzin ik dit? Nou niet helemaal. ik heb deze wijsheid uit het boek "dappere nieuwe wereld". Een kort citaat over dit boek: Wat zijn de uitdagingen waar Nederland de komende jaren voor staat? Wat zijn de grote thema’s van deze tijd? Zijn er nog idealen om voor te vechten – en hebben overheid en politiek daar nog een rol in? In deze bundel bespreken 21 jonge denkers problemen, dilemma’s en oplossingen van een samenleving die zich sneller ontwikkelt dan ooit tevoren. <einde citaat> Sommigen voorspellen dat de overheid de "license to operate" gaat verliezen. Dat was voor mij het kernpunt. De overheid heeft jarenlang een houding gehad de maatschappij te kunnen besturen met allerlei regeltjes. Soms lachwekkend.
Maar als we om ons heen kijken zien we dat de overheid er in veel gevallen een puinhoop van heeft gemaakt. Ze zijn in projecten gestapt, soms veel grond aangekocht en met veel geld infrastructuur aangelegd in de verwachting dit met hoog rendement weer te kunnen verkopen. Om vervolgens met dat geld leuke dingen te doen. Ik hoef de A7 maar af te rijden van Duitsland tot Lemmer. Ik maak niet meer mee dat al die hectaren bedrijventerrein ooit bebouwd gaan worden. En onze kinderen ook niet. Tegelijkertijd zie ik zaken verpauperen. Het groen wordt minimaal of niet onderhouden. Toch bemoeien gemeenten zich wel met burgers die iets in de eigen omgeving willen doen. Maar op het gebied van Groenvoorziening zullen ze als eerste de "license to operate" verliezen dat gaat namelijk om de directe leefomgeving van burgers. Zorg lijkt mij ook zo'n gebied. Dat willen we toch zelf regelen en niet afhandelen via zorgloketten bij gemeenten hoe mooi de naam ook is die ze er op plakken.
Krijgen we een sombere toekomst? Als je in de wereld zit van overheidsgeld, afhankelijk bent van subsidie, je manager bent in de zorg. Ja dan zou ik heel snel het boekje "wie heeft mijn kaas gepikt" gaan lezen. Er komt een nieuwe werkelijkheid. Net als toen Nieko werd geboren. Je bent een hoop vrijheid kwijt en dat zou je somber kunnen maken. Maar er is een nieuwe wereld ontstaan waarin je gelijk vanaf het allereerste moment de verantwoordelijkheid voelt maar ook de verbondenheid. Maar ik hoor nooit dat ouders weer terug willen. Ja ze missen het vrije leventje. En diep in hun hart zouden ze het misschien wel willen maar dan weten ze ook dat ze iets anders zouden missen. Je zult wel door de periodes heen moeten van luiers, veel plannen, zorgen over gezondheid, prestaties op school of liefdesverdriet. Dat wat er tegen over staat laat zich niet in woorden vatten. Verbondenheid omschrijft het misschien wel het best.