Lang geleden dat ik een blog schreef. Door drukte. Maar ook omdat, in een tijd waar alles op zijn kop staat, mijn mening niet veel toevoegt. Maar langzamerhand wil ik hier wel mijn mening en constateringen geven want zwijgen is geen optie.
Vooropgesteld: er is Corona. Er worden mensen ziek, erg ziek en er sterven mensen aan Corona. De Overheid doet van alles om dat te voorkomen. Zo erg hun best dat ze de grote lijnen kwijt zijn. Vaccins helpen. Maar de belofte dat vaccins ons uit de ellende helpen was een sprookje. Corona blijft onder ons. Niets nieuws want ook de griep, dementie, hart/vaatziekten en kanker blijven onder ons. Daar moet een nieuwe balans in komen.
Alles is intensief
Onze maatschappij is inmiddels verworden tot een bedrijfs achtige omgeving waar managers het voor het zeggen hebben. Managers die geschoold zijn in het sturen op cijfers. De administratie is heilig en cijfers liegen niet. Klopt maar hoe die cijfers tot stand komen is wel een punt, evenals definities. Een positief getest iemand is nog geen Covid patiënt of besmettelijk. Een Covid gestorvene is gestorven met Corona maar niet altijd aan Corona. Griep komt in de statistieken van sterfgevallen niet meer voor. In 2018 stierven er nog 2900 (inschatting RIVM) aan. Dat kan toch niet!?
We moeten Covid accepteren als iets waar mensen aan doodgaan. De ziekte kan je niet wegnemen door massaal te vaccineren. Het houdt voornamelijk huis onder ouderen. De gemiddelde Corona dode is 79% voor mannen en 83% voor vrouwen. Precies de gemiddelde levensverwachting van de Nederlander. Oftewel het overgrote deel zit in de aller-, allerlaatste levensfase. Kinderen houden er daartegenover vaak nagenoeg niets aan over. En natuurlijk zijn er slachtoffers op jongere leeftijd. Maar wat is de conditie van die mensen, we horen alleen de uitzonderingen. Alles zou er op gericht moeten zijn de ziekte te verlichten. Maar de middelen die over de hele wereld daarvoor worden gebruikt en geadviseerd, zijn in Nederland verboden.
Ophokken
Eigenlijk worden we behandeld net als een uitbraak in de intensieve veehouderij: Ophokken. En een vervoersverbod in de omgeving van de besmetting. Ik woon zelf ook in een gebied waar een vervoersverbod geldt in verband met de vogelgriep. Net zoals geen vluchten uit Zuid-Afrika meer op Schiphol vliegen. De borden in mijn omgeving geven meestal een alternatieve rijroute voor veeauto’s om een andere route te nemen. Met Covid hebben we die luxe niet het is overal.
En laten we wel zijn we leven in de tijd van de intensieve menshouderij. Veel mensen leveren een productie voor grote bedrijven. Scholen zijn leerfabrieken waar besmettingen welig tieren. Verzorgingstehuizen zijn ook bergingen voor mensen die niet meer zelfstandig kunnen wonen. Niets ten nadele van de verzorgenden die hun uiterste best doen om het leven aangenaam te maken. Het zijn bij elkaar veel mensen bij die een gemakkelijk prooi zijn voor de virus. Ik las ergens dat de gemiddelde verblijfsduur in een verzorgingstehuis 7 maand is. Een Corona uitbraak in een verzorgingstehuis leidt vaak tot een ramp. Zeker voor de nabestaanden. Het gaat over wel mensen die gemiddeld geen jaar meer geleefd hadden.
Anders denken en handelen
Tijd om anders naar de materie te kijken. Veel van de richtlijnen zijn logisch. Ben je ziek: steek anderen niet aan. Ga je naar kwetsbare mensen wees een beetje voorzichtig. Maar gebruik je gezond verstand. Een laatste Sinterklaas vieren met de kleinkinderen. Dat laat je je toch niet ontnemen? Dat is een harde boodschap. Voor veel ouderen is contact met kleinkinderen een echt hoogtepunt. En kinderen hebben niets te vrezen van het virus.
Ooit las ik dat het merendeel van de mensen het liefst sterft in de eigen omgeving met de dierbaren om zich heen. Ik denk dat dat nog steeds een diepe wens is van mensen. Maar sterven mag blijkbaar niet meer. Live life to the Max(imum lenght) dat is niet wat ik begeer. De laatste uren, dagen of weken van een mensenleven zijn vaak niet glorieus. Soms heb je het geluk opeens om te vallen. Heel erg voor de nabestaanden weet ik uit ervaring. Voor de persoon zelf een zegen. Het zou mooi zijn afscheid te kunnen nemen in een vertrouwde omgeving. Maar vaak is het een lijdensweg in een vreemde omgeving tussen vreemden. Kunnen we daar eens gewoon over hebben?