Als je vrijwilligerswerk doet kom je regelmatig thuis met een cadeaubon, fles wijn, eeuwige roem of een attentie dat met zorg is uitgezocht. Nu mag je een gegeven paard niet in de bek zien. Maar soms krijg je van die dingen waarvan ik dan denk: Wat moet ik daar nu weer mee?
De afgelopen week kreeg ik als dank voor het deelnemen in de werkateliers in het kader van het intergemeentelijk structuurplan Leek / Noordenveld een glazen schaal aangeboden. Onderin de schaal is een afbeelding van handen die de helpende handen symboliseren.
Het werd aangeboden in een luxe doos ter grootte van een gebaksdoos met zilveren opdruk. In de doos een schuimrubberen kraag om beschadiging te voorkomen. Een cadeau op niveau. Toch zit ik er mee in de maag. Het is niet iets dat bij ons past, weggeven geeft me bijna het gevoel dat ik het probleem bij een ander leg. Het doet me denken aan een familie waar al jaren aan elkaar paarse sokken als cadeau worden gegeven. Hup weer inpakken en dan aan een jarige (door) geven die dan uitroept: “Sokken! Leuk dat had nou niet moeten doen”.
Nu is lastig om een passende attentie te geven. Zeker als het om een grote groep gaat met een verschillende achtergrond. In het geval van de werkateliers mochten we een aantal werkdagen op komen draven. Er waren die dagen hele hordes ambtenaren aanwezig in het begin zelfs de helft van de aanwezigen. De laatse 2 bijeenkomsten waren van 5 tot 7 en ik kan het me verbeelden maar het ambtenaren gehalte was ruim gehalveerd. (misschien niet helemaal fair want er waren ook begeleiders van de gesprekken nodig). Toch stoorde me wel een beetje het gemak om de bijeenkomsten overdag op een werkdag te houden. Maar nu dus de attentie, als blijk van waardering. Ik zit er een beetje mee in mijn maag. Ik hoop dat ik er iemand anders blij mee kan maken.
In de aanbieding: Een mooie schaal afkomstig van de Artihove uit Bergschenhoek. Zelf heb ik er geen bestemming voor. Hij is bij me thuis af te halen en als je er iets voor wilt geven, gaat het naar het goede doel.
Blijft natuurlijk het probleem van een passende beloning. Dit soort activiteiten doe je natuurlijk niet voor de beloning. Je doet het omdat je weet dat er in ruimtelijke plannen historie wordt opgeofferd voor de toekomst. Landschappen worden woonwijken waar mensen prettig willen wonen. Dorpen veranderen door de jaren. Het is nuttig om daarover te mogen nadenken. Je drukt dus ergens een stempel op. Dat besef maakt dat je meedoet. Een cadeaubon of bosje bloemen was ook goed geweest. De eeuwige roem probeer ik wel op een andere manier te vergaren 🙂
