.jpg)
Het in hokjes stoppen is een vaardigheid die we graag oefenen met elkaar. Elkaar een labeltje op plakken. Door de loop van de jaren en het wegvallen van grenzen is dat allemaal wat lastiger geworden want mensen kunnen in meerdere hokjes zitten. Internet heeft daar het nodige aan bij gedragen en Google heeft de wereld op de kop gezet door zoeken geen exacte uitkomst meer te geven maar ook suggesties aan te bieden. Zelfs als ik een tikfout maak krijg ik de suggestie bedoelde u….?
Daar naar kijkend is het vermakelijk om mensen te zien worstelen met hun E-mail. Die moet onderverdeeld worden in mapjes. Met als gevolg dat als je het in het verkeerde bakje stop het voor eeuwig weg is. De laatste jaren laat ik al mijn mail binnenkomen in een webomgeving. En laat alles staan in de inbak. Daar staan op dit moment 35.000 mailtjes. Niet dat ik dat merk want ik zie alleen alleen de laatste 100. Het is even een knop omzetten maar het brengt veel rust. De mail waar je iets mee moet, moet je wel markeren want zin en onzin staan gewoon door elkaar. Het is echter simpel er een labeltje (of tag) aan te hangen. Een mail terug vinden is erg simpel want de zoekmachine technologie helpt hierbij, zelfs bij 35.000 stuks. En trouwens van de zoekresultaten worden de laatste het eerst getoond dus een mailtje van vorige week staat in de zoekresultaten redelijk bovenaan
Om foto’s vindbaar te maken is het nog wel noodzakelijk om er een labeltje aan te hangen. Want hoe kan je anders zoeken naar een onderwerp op een foto. Ergens moet iemand een labeltje aan de foto van bijvoorbeeld de Martini toren hebben gehangen. Maar tegenwoordig is het vaak ook mogelijk aan te geven wanneer de foto genomen is (als de klok in het toestel op tijd staat). En als het fototoestel (of het mobieltje) uitgerust is met een gps ontvanger kan er aangegeven worden waar de foto gemaakt is. Handig om te weten waar het geitenhokje is die hierlinksboven op foto staat. Op die foto staan geiten die een erbarmelijk onderdak hebben reden voor de Pvd Dieren om kamervragen te stellen. Waar die foto is genomen is hier eenvoudig te achterhalen. Als er zo’n locatie labeltje (GEO-tag) aan hangt van een foto die op de Grote Markt in Groningen genomen is, grote kans dat de Martinitoren er op te vinden is. Natuurlijk kan ook later handmatig die locatie toegevoegd worden. Met die verzameling foto’s genomen op de grote Markt is er een heel mooi panorama te maken, gebruik makend van alle voorhanden zijnde foto’s op internet. Er zijn toepassingen die al die foto’s in een panorama of show zetten. Een extreem voorbeeld is hieronder te zien. Een aanrader.
Helemaal geen Streetview maar gewoon geuploade foto’s
Langzamerhand zet ik steeds meer informatie op internet handig want dan kan je het delen met andere mensen. Maar er zit ook een schaduwzijde aan. Welke informatie deel je wel en welke niet. En als ik het niet wil delen weet ik dan zeker dat het toch niet voor andere dingen gebruikt wordt? Een voorbeeld: Google heeft recentelijk een leuke toepassing: gezichtsherkenning. Ze kunnen in mijn webalbums gezichten herkennen. Ik label een gezicht met een naam en vervolgens kan ik in al mijn albums zoeken naar dat gezicht. Handig en leuk. Maar…. wie zegt niet dat als ik een keer een label heb toegevoegd aan de foto van een vriend deze foto ook vindbaar is in andere albums en zo gelijk ook met een tag erbij. Griezelig. Natuurlijk zou het ook voor nobele doelen gebruikt kunnen worden. Waar is Joran van de Sloot nog meer te zien geweest? Maar wil ik wel publiekelijk herkend worden? Ik denk dat ze het bij Google wel zullen laten maar aan de andere kant is met Streetview ook een grens gepasseerd.
Happy tagging.
Ik hou het voorlopig nog maar beperkt en ik geloof dat ik de paar tags die ik gemaakt heb ook maar weer weghaal. Maar Internet vergeet nooit iets dus is het kwaad al geschied,