Ik had me er al een poos op verheugd, de afgelopen vrijdagavond mocht ik het verhaal vertellen over waarom ik de dingen doe zoals ik ze doe. Ik was uitgenodigd om mijn verhaal te doen op het inspiratiepodium. Niet wat of hoe, maar waarom. Het is mezelf wel duidelijk maar om het te vertellen….. Waarom ik dingen doe is nooit een beslissing is met het hoofd, veel meer mijn gevoel. En het is best spannend om dat dan aan een groep vreemden te vertellen. Zo letterlijk heb ik het ook nog niet in deze blog geschreven want het is een persoonlijk verhaal. Ik durf dat prima te vertellen in besloten groep maar om het zo open op internet te zetten.
Het gaat in ieder geval over verbondenheid. Het deel uit maken van een grotere groep die hetzelfde doel hebben. En dan niet een sport team want ergens voel ik me veel meer aangesproken tot het harmoniemodel dan het conflictmodel. Ik ben totaal niet competitief ingesteld dat maakt mij ook tot een zeer gewaardeerd speler bij de tennisclub 🙂 Ik win zelden een wedstrijd maar heb wel veel lol in het spel en de beweging.
Dat is misschien ook wel waarom ik wandelen zo leuk vind. Gisteren hadden we weer de Billie Turf wandeltocht in ons dorp en de Nijmeegse 4-daagse staat er weer aan te komen. 40 kilometer is een mooie afstand die ik aan kan. Gaandeweg de wandeling ontstaat er een verbondenheid die soms voelbaar is. Allemaal mensen die dezelfde prestatie leveren. Niet in competitie maar in verbondenheid. De gesprekken onderweg kan je natuurlijk ook ergens anders hebben maar toch vind ik eerder aansluiting bij een mede wandelaar. En één groot voordeel je hebt de tijd bij 40 kilometer.
Maar het gaat verder dan wandelen, die verbondenheid. Want ik voel me ook aangesproken door de (nog onzichtbare) golf van betrokkenheid in de wereld. De extremen zijn zichtbaar in Syrie en Turkije. Het geweld krijgt daar de overhand en drukken die andere beweging uit het zicht. Maar het is er echt wel. Vaak is het de bron van de beweging. Overal in de wereld vinden mensen elkaar rond de vraag hoe verder met de aarde? Als je er naar zoekt zie je het overal. Misschien heb je dat filmpje gezien van “Trip the Light” in een vorige blog: Pinksteren en gemeenschapszin? Daarin gaat het er ook over: Het filmpje is leuk maar de tekst van lied minstens zo inspirerend:
We’re gonna trip the light
We’re gonna break the night
And we’ll see with new eyes
When we trip the light
I’ll find my way home
On the Western wind
To a place that was once my world
Back from where I’ve been
And in the morning light I’ll remember
As the sun will rise
We are all the glowing embers
Of a distant fire
Komende vrijdag hebben we het jaarcongres van Bron voor leiders. Een beweging in Nederland voor formele en informele leiders. In Groningen hebben we ook al een paar bijeenkomsten gehad. Leuke boeiende gesprekken met betrokken mensen die het verschil willen maken.
Zijn het allemaal “heppie the peppie” gesprekken? Nou nee want een ieder die met deze materie bezig is ziet ook dat er een moment komt dat het niet meer gaat op de huidige wijze (die nog uit gaat van oneindige groei). Dat er een hardhandige correctie komt. Een stille hoop dat dat over 50 jaar achter de rug is en dat er een nieuw, beter, evenwicht is. Dat alles is mooi samengevat in het volgende filmpje