Herken je dit? Ben je net lekker bezig met iets, met een plannetje, een project, of er gebeurt iets wat alles overhoop gooit. Soms is het een kleine verstoring. Op weg naar een vergadering waar je eigenlijk al te laat voor bent opeens een file of de brug staat open. Of een grotere verstoring. Een budget wordt ingetrokken. Iemand fietst dwars door je plannen heen omdat hij of zij in zijn of haar ogen nog een beter plan heeft. Of gewoon omdat hij of zij jou het succes niet gunt. Het overkomt me regelmatig dat ik denk: dit zag ik zo niet aankomen. Maar het heeft wel tot gevolg dat mijn werk finaal verstoord word. Een beetje het idee van de kinderen in de zandbak die mooi wegen, torentjes en huisje aan het maken zijn en opeens komen opgeschoten jongens crossen met crossfiets in diezelfde zandbak. Zij willen ook spelen in de zandbak.

 

Op een ander gebied worden mensen geconfronteerd met een windmolenpark in de achtertuin of een megastal op korte afstand terwijl het net zo leuk wonen was.

 

Het overkomt ons allemaal wel eens. Jouw wereld staat  heel even of veel langer op de kop. Van een lekke band tot het verlies van iemand in je omgeving. Van balen tot intens verdriet. Het mooie is dat we als mensen er voor zijn uitgerust om dit aan te kunnen.  Het kan je van je voetstuk slaan. Toch kan je na verloop van tijd er op terug kijken en het ervaren als verrijkend. Er zijn de laatste tijd veel mensen die hun baan verliezen die kom ik ook zo nu en dan tegen.  Dat kan een drama worden als de verplichtingen gebaseerd zijn op dat inkomen. Het kan tot gevolg hebben dat het huis verkocht moet worden en dat er nog een flinke restschuld over blijft.  Toch hoor je mensen soms na verloop van tijd zeggen: “eigenlijk was het het beste wat me had kunnen overkomen, ik kan nu mijn passie volgen.”

 

Dat is een mechanisme wat ons helpt om verder te kunnen en soms van heel iets vervelends het zo weet om te draaien dat we het kunnen zien als iets moois. Dat is niet iedereen gegeven maar het mechanisme is er wel.

Ik moest er aan denken toen ik een video zag van Dan Gilbert op TED.com.

Het begint met een uitleg over de werking van de hersenen. Verderop gaat het over de mogelijkheid van mensen zich over grote tegenslagen heen te zetten.  Er wordt de zaal gevraagd wie het gelukkigst is: iemand die de hoofdprijs in de staatsloterij heeft gewonnen of degene die verlamd is geraakt. Het blijkt dat na een half jaar die personen weer even gelukkig zijn. Een ander voorbeeld van iemand  die 37 jaren van zijn leven onschuldig in de gevangenis heeft gezeten en het bij zijn vrijlating aangeeft dat hij het heeft ervaren als een glorieuze ervaring

 

Het leven heeft soms vervelende dingen voor ons in petto. Het overkwam me afgelopen week dat iemand tegen een afspraak in dwars door een project heen denderde. Zijn opmerking: “dit komt niet overeen met de aanpak…. en even later Ik heb er overigens zelf geen problemen mee;  Vervolgens wordt de knuppel in het hoenderhok gegooid. Daar moest ik even op broeden.

Het is niet meer teug te draaien zoals veel dingen die gezegd of gedaan worden. Dat te  kunnen accepteren en te zien als een nieuw perspectief is iets waar ik nog iets beter mee moet leren omgaan. Het biedt ook de mogelijkheid om op afstand er beter naar  te kijken.  Als ik Dan Gilbert mag geloven kan je leren er ook anders naar te kijken. Volgens hem heeft ieder mens dat in zich.