Menu Sluiten

Story the future

0 reacties

Een goede vriendin van ons, Mary Alice Arthur, reist de wereld over als story activist. Ze is er van overtuigd dat een ander verhaal een andere wereld kan brengen. Want we leven allemaal een verhaal wat ons is verteld. Door onze ouders, de kerk, de school of vrienden. En raar maar waar ik lees steeds meer dat we een ander verhaal nodig hebben. We leven in een land waar het verhaal van Liberalisme vaak wordt verteld. Het verhaal van vrijheid van meningsuiting, het geloof in een vrije markt met beperkte overheidsregulering.

 

Daarvoor waren we een land waar het verhaal van christendom werd geleefd. Daarvan zijn er nog veel voorbeelden waar te nemen. Nog heel veel mensen leven gelukkig dat verhaal. Maar hand over hand gaan landen over naar het verhaal van de vrije markt en vrijheid van de mens. Dat alles heeft ons heel veel goeds gebracht. Beter onderwijs, beter gezondheidszorg, minder oorlog en meer economische welvaart. Tegelijkertijd zijn er ook schaduwkanten zichtbaar. Die openheid en vrije markt zorgt ook voor handige Harrie’s die er dankbaar gebruik van maken. En door die handige Harrie’s ontstaan er bedrijven die er voor zorgen dat ze toepassingen verzinnen die mensen gaan gebruiken. Voor dat gebruik vragen ze een stukje informatie van gebruikers. Dat stukje informatie geeft die bedrijven de mogelijkheid mensen te verleiden tot de aankoop van producten en diensten. Of ze verslaafd te maken aan social media en zo nog meer informatie over zichzelf vrij te geven. Maar het geeft ook (sommige) overheden de mogelijkheid mensen op een bepaalde manier te laten gedragen. China gaat daar heel ver in. Verkeerde uitingen op social media ontneemt chinezen de mogelijkheid om ver te reizen bijvoorbeeld.

 

We leven bijna allemaal het verhaal wat ons wordt verteld door die grote bedrijven of overheden. Het blijkt dat onze vrije wil helemaal niet zo vrij is. We zijn door de eeuwen heen gevormd door wat we als mensen hebben meegemaakt. Er zijn 2 boeken die daar prachtig over vertellen, Homo Sapiens en Homo Deus van de schrijver Yuval Noah Harari.  Op meerder plaatsen noemt hij dat we een ander verhaal nodig hebben. Dat is precies waar Mary Alice haar passie zit. Het veranderen van de wereld door een ander verhaal. Van 10 tot 30 september gaan 50 storytellers uit de wereld van storytelling aan de slag met die uitdaging. Ben je benieuwd naar deze actie? Ga dan naar www.storythefuture.com

Een andere wereld door storytelling

0 reacties

Het verhaal van storytelling is een boeiende. Uiteindelijk is verhalen vertellen zo oud als de mensheid. Voor we konden schrijven, konden we al verhalen overbrengen.  Vooral reizigers kwamen met verhalen over andere regio’s en andere volken. Reizigers kregen dan ook volop de gelegenheid hun verhaal te vertellen die ze vaak uit 2e hand hadden of van horen  en zeggen.

 

Inmiddels is er een soort tweedeling ontstaan. Storytelling vanuit de verteller en daarnaast verhalen die je leeft. Het eerste gaat over: hoe vertel ik een verhaal, weet ik mensen te boeien, emoties over te brengen? Het andere storytelling gaat over het verhaal wat iemand heeft beleefd of geleefd. Want we leven een verhaal. We leven het verhaal waar we mee zijn opgevoed, de verhalen vanuit de bijbel of de koran, verhalen van je ouders of verhalen van de school.

 

Je leeft de verhalen waarvan je denkt dat ze juist zijn. Tot je opeens een verhaal hoort wat je aan het denken zet. Opeens zie je stukjes op de plaats vallen. Het verhaal verandert, je bent niet meer zo overtuigd. Er zijn voorbeelden genoeg. Vroeger draaide zon om de aarde tot het opeens duidelijk werd dat we om de zon draaien. Er zijn mensen die geloven in de vrije markt en oneindige groei. Inmiddels is een grote groep mensen daar niet meer van overtuigd. Toch worden economen daar nog steeds in geschoold. (als ik het goed heb begrepen).

 

Storytelling kent ook een kant, die vanuit de luisteraar. Want wat is een storyteller zonder iemand die er naar luistert? De luisteraar die vragen stelt en probeert te doorgronden wat het verhaal achter het verhaal is. Is dit het verhaal van horen zeggen of is dit het verhaal wat geleefd is. Is dit een verhaal wat bedacht is door een slimme marketeer om ons laten verlangen naar een product. Herkennen we de boodschap van “koop mijn product of dienst”?  

Een week geleden was Marleen Stkker te gast in Zomergasten en ze schetste 2 typen mensen: “De werkelijkheidsmens neemt de wereld zoals die is en gaat daarin optimaliseren, soms heel creatief en idealistisch. De mogelijkheidsmens kan zich daarentegen een wereld voorstellen die nog niet zichtbaar is. Hij kan de schaduw zien van dat wat nog niet is gebouwd.” De mogelijkheidsmens is dus ook in staat het verhaal dat we leven aan te passen. Geloven in de organische wereld waar groei stopt. Het verhaal van de succesvolle meent waar we met elkaar de verantwoordelijkheid nemen. Het verhaal van de tagedie van de markt. De markt die alles kapot maar wat je lief is. Op die markt (van oneindige groei) is een gulden geen cent meer waard.  

De “vrije” markt.

0 reacties

Gisteren verzeilde ik in een mooi gesprek. Het ging over snel internet op het platteland. Iemand had de noodoplossing van KPN, internetten met 4G. Nu bleek die persoon “veel” data te verbruiken. Dus kreeg hij het bericht dat hij nog een bundel bij moet kopen. In totaal kwam het nu op € 140,- begreep ik. Totale verontwaardiging. Ik moest er eigenlijk wel een beetje om lachen want het was iemand die dagelijks ook werkt in een omgeving die vergeven is van de vrije markt.

Gekscherend vertelde ik dat er in Visvliet ook geen weekmarkt is en dat we daarvoor naar Kollum moeten. Daar is een weekmarkt, daar is het mogelijk een beperkt aanbod te krijgen. Wil ik meer aanbod dan zal ik toch op pad moeten naar Groningen. Of ik moet genoegen nemen met het beperkte aanbod ik heb geen keus.

Het is allemaal de vrije markt. KPN levert op sommige adressen niet meer. De klant in kwestie vroeg de medewerker van de KPN of hij dat normaal vond. Nee was het antwoord maar als ik u was zou ik het doen want u hebt geen keus.

Allemaal “vrije markt”. Oftewel als er markt is komen er wel aanbieders. Is die er niet dan moeten klanten zelf op zoek. Op de fiets of in de auto (want openbaar vervoer is ook inmiddels van de markt). Voor snel Internet zelf aan de slag of gebruik maken van een beperkt aanbod. de 4G oplossing van KPN of wachten op het draadloze alternatief van Rodin opgezet met overheidsgeld. Oh ja misschien behoor je tot de gelukkigen die wel glasvezel krijgt. Heb je nu meer dan 30Mb/sec. Leer er maar mee te leven. Daar mag de overheid niet steunen.

Mijn advies. Op de fiets in de auto zelf aan de slag. Uitgaan van eigen kracht.

Wachtrijgedoe

0 reacties

Het is al een poosje geleden dat ik geschreven heb over mijn ervaringen als klant. Gisteren had ik een ervaring die ik graag wil delen. Op doorreis stopte ik even in de stationsrestauratie in Groningen. Nu is dat niet meer een stationsrestauratie maar een Starbugs. De Amerikaanse keten waar gratis Wifi is en waar soms je naam op de beker geschreven wordt: één Cappuccino voor Jan Hoet riepen ze dan in het buitenland.

Gisteren gewoon een kop dus geen naam op de beker. Dat hoefde ook niet want er stond niemand te wachten. Het was rustig. Tot mijn grote verbazing riep de (jonge) gast achter de bar 1 Mocca knalde de kop op de bar draaide zich om en liep weg. Alsof ik niet bestond. Verkeerde keus dus om daar een kop koffie te halen.

Ze hebben het dan wel over de oppervlakkige manier in Amerika met How Are You? Zonder te willen weten hoe het met je gaat. Dit is nog een stuk erger gewoon of je niet bestaat. Het deed me denken aan die schets met de nummertjesautomaat waar één iemand in de rij staat en iemand de nummers oproept.

Nou ja… wachtrijen, altijd een bron van vermaak.

Commoning

0 reacties

En opeens zit ik er weer middenin: “The commons”. Ik heb al veel vaker geschreven over de Meent en de over uitnutting van onze planeet. Ergens in 2007 hoorde ik Howard Rheingold in Groningen praten over “The tragedy of the commons”. (De tragedie van de Meent). Sinds die tijd blijft het begrip Meent me achtervolgen. Ik heb er presentaties over bekeken of Conferenties bijgewoond er een aantal keren een blog over geschreven en vaak het verhaal van de meent verteld.

Afgelopen week mocht ik te gast zijn bij de lancering van de hub FOCI (The Future Of Citizens Initiatives) bij de Universiteit van Utrecht. Ik was uitgenodigd door Tine de Moor. Tine was een poos geleden te zien in Tegenlicht over ons gemeengoed waar de “Tragedie van de Meent” ook aan de orde kwam. Samen met haar was ik te gast in Pakhuis de Zwijger. Het was een leuke bijeenkomst waar onderzoekers, ambtenaren en een handjevol mensen uit het bedrijfsleven stilstonden bij de toekomst van burgerinitiatieven. Een leuke middag die voor mijn gevoel gedomineerd werd door de zorg bij ambtenaren hoe die burgerinitiatieven zich moeten organiseren, hoe ze de kennis moeten overdragen hoe burgerinitiatieven zich kunnen versterken.

Bijna hilarisch om te zien dat de overheid zich zorgen maakt. Zorgen waarover? Of burgers het allemaal wel kunnen! Wel een beetje raar want als ambtenaren de deur uit gaan zijn ze weer gewoon burger. Die kennis is dus ook gewoon aan te wenden. Of is het zo dat ambtenaren na 5 uur opeens ook hun kennis en vaardigheden achter laten op kantoor. Blijkbaar is een ambtenaar alleen effectief als hij of zij in functie is. Een beetje met een knipoog natuurlijk want de maatschappij verandert, dat moet gevolgen hebben voor de overheid. Er kwamen suggesties naar voren om te onderzoeken hoe zelforganisatie en burgerinitiatieven kunnen leiden tot betere verdienmodellen. Verdienmodellen? In mijn ogen hebben burgerinitiatieven niet primair een relatie met een verdienmodel. Het lukte me niet om duidelijk te maken dat het 2 verschillende werelden zijn. Burgerinitiatief en verdienmodel. Maar misschien ben ik ook wel een beetje teveel van het collectieve.

Hoewel…. kan je daar ooit te veel van zijn?

Ooit namen we deel aan een workshop “The art of Commoning”. Commoning is een woord wat lastig te vertalen is. Samenleven is het niet echt. Samen Leven komt meer in de buurt. Het laat zich misschien wel het best omschrijven als de kunst om “samen te leven”. Hieronder een prachtige omschrijving in het engels. Het doet me denken aan het leven in een dorp. Je kunt er onderzoek naar doen. Maar om het echt te begrijpen moet je er gaan wonen en dan begin je het misschien te zien.

This requires a sensitive touch, an artistic flair and a deep attentiveness to the humanity of other human beings. This is the art of hosting:  an engagement with people as living, feeling, meaning-making creatures who care about fairness, imagination and fun.

Serious observers of the commons often approach it “from the outside,” as if it were an elaborate machine of cogs and pulleys.  But if you approach the commons from within its inner dimensions – how people relate to each other – you are forced to pay more attention to qualitative dimensions and capacities of human beings, including aesthetics, ethics and feelings. Personality and authenticity matter.

The art of commoning, then, is about the graceful, light-touch structuring of people’s distinctive energies, passions and imaginations as they interact in groups.  By modeling certain attitudes toward each other and the world, and by constructing a shared social norm, people learn to give the best of themselves while taking care of each other and their shared social and physical spaces. (citaat uit een blog van David Bollier)